Παρασκευή 7 Δεκεμβρίου 2012

Ναύλα




Μερικές φορές γίνεται πολύ σκληρό. Ειδικά όταν κάποιος δεν αντέχει τη διαδικασία τής μετάβασης. Τότε είναι που πρέπει να τον συντροφέψει μέχρι απέναντι. Να του κρατάει το χέρι στη διαδρομή. Να του περιγράφει τις ομορφιές που τον περιμένουν. Μέχρι να τον δει να γαληνεύει. Στην αρχή το καταλαβαίνει ότι συμβαίνει από το χέρι του που αρχίζει να χαλαρώνει μέσα στο δικό του. Δεν τον σφίγγει άλλο. Δεν είναι ιδρωμένο πια. Έπειτα το διακρίνει στο βλέμμα του που ολοένα γίνεται πιο φωτεινό. Σαν το νερό που καθαρίζει έτσι όπως κατακάθεται η λάσπη. Κι όταν η βάρκα ακουμπήσει στην αντίπερα όχθη και τον βοηθήσει κρατώντας τον από το μπράτσο να κατέβει, όλο το σκοτάδι που χάθηκε από τα μάτια εκείνου το νιώθει να κυλάει αργά μέσα του. Απλώνεται και του καταλαμβάνει κάθε κύτταρο. Η ψυχή και τα φτερά του γίνονται πιο μαύρα κι από τον έβενο. Και καθώς ο βαρκάρης λάμνει ανάποδα κι εκείνος έχει καρφώσει το βλέμμα του μέσα στο δικό του ενώ έχει σηκώσει το χέρι του σε έναν τελευταίο αποχαιρετισμό, σηκώνει κι αυτός αργά το δικό του χέρι και του χαμογελάει. Στην επιστροφή, λίγο πριν πηδήξει έξω από τη βάρκα, βγάζει από την τσέπη του ένα ασημένιο νόμισμα. Ο βαρκάρης περιμένει σκοτεινός και σιωπηλός. Βάζει το νόμισμα στην τεντωμένη παλάμη του και με ένα σάλτο πηδάει έξω, στην όχθη των φωτεινών. Τούτη ακριβώς τη στιγμή είναι που αρχίζει να αναρωτιέται. Ποιος είναι εκείνος που πηγαίνει και ποιος εκείνος που έρχεται και ποια να είναι η κατεύθυνση του καθενός; Το μόνο που ξέρει καλά είναι ότι ο ίδιος είναι ο άγνωστος που έχει αναλάβει να πληρώνει τον βαρκάρη κάθε που κάποιος ξεχνάει να το κάνει κυριευμένος από τον ύστατο φόβο του…

S.O.

Με το χάραμα σαλπάρουμε πειρατοφατσούλες μου… Συγχωρήστε μου την απουσία… Είχα πάει να αγοράσω καινούριο καπέλο γιατί το παλιό σκίστηκε εκείνο το παράξενο βράδυ στο Τρίγωνο των Βερμούδων και κάπου στη διαδρομή χάθηκα… Τι τη θέλω εγώ τη στεριά; Στα θαλασσινά μονοπάτια μόνο ξέρω να βρίσκω το δρόμο… Ελπίζω να περάσατε καλά στη Φλόριντα, όπως ελπίζω να εκμεταλλευτήκατε την απουσία μου για να ασκηθείτε όσο έλειπα… Τούτη τη φορά θα φύγουμε ήσυχα, με ένα απαλό χειμωνιάτικο αεράκι να φουσκώνει τα πανιά μας… Είναι η πρώτη θαρρώ που με περιμένετε εσείς για να σαλπάρουμε. Συνήθως σας περίμενα εγώ να γυρίσετε από τα καπηλειά που μπεκρουλιάζατε… Σας βγάζω το καινούριο μου καπέλο… Τέτοια ομοψυχία και τέτοια ετοιμότητα ομολογώ ότι δεν την περίμενα, παρόλο που γνώριζα τις ικανότητές σας και τα ψυχικά σας αποθέματα… Τελειώσαμε από 'δω. Ήρθε η ώρα να τραβήξουμε για καινούριες θάλασσες και για άγνωστα μέρη... 

8 σχόλια:

  1. Αγκαλιά μεγάλη ανοίγω...
    και την κλείνω με αγάπη...


    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τη χρειαζόμουν την αγκαλιά...
      Σου ανοίγω και τη δική μου με την ίδια αγάπη...
      Κοιμήσου να ξεκουραστείς... Με το πρώτο φως της μέρας θα ταξιδεύουμε...

      Διαγραφή
  2. Αφού εξοπλιστήκαμε με τα απαραίτητα
    καπέλα θάρρος υπομονή και καρδιά ανάλαφρη
    συνεχίζουμε ακατάπαυστα το ταξίδι μας καπετάνιε
    με το σφυγμό μας να χτυπά πάντα στη περιπέτεια

    εμπρός για νέες πλεύσεις στα ανοιχτά

    Πολλά φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έχουμε ξεμακρύνει ήδη αρκετά καπετάνισσά μου... Ανέβα στην πλώρη και τέντωσε διάπλατα τα χέρια σου να αναπνεύσεις την πελαγίσια αρμύρα που φέρνει καταπάνω μας ο άνεμος... Καινούριοι ορίζοντες ανοίγονται μπροστά μας...

      Σε φιλώ...

      Διαγραφή
  3. οκ. Τώρα που έχουμε το καινούργιο καπέλο τι άλλο θέλουμε!!!
    Εσύ κι ο κάπταιν Χουκ! χαχαχαχα

    Ξέρεις κάτι Captain? Όταν έχεις μάθει από αποχαιρετισμούς δεν σε εντυπωσιάζουν πια! πρόθυμα πληρώνεις και το αντίτιμο στον περατάρη, να τους πάει όπου θέλουν αυτούς που φεύγουν, είτε για ζωή , φιλίες, σχέσεις, συγγενείς, γνωστούς, είτε για θάνατο. Όλα το ίδιο πονάνε κι όλα αναπόφευκτα είναι τελικά. Ότιδήποτε αρχίζει έχει και τέλος, αυτό κατάλαβα και καμιά φορά το τέλος είναι γρήγορο και προδιαγεγραμμένο, άλλο αν εθελοτυφλώντας το παρατείνουμε για να μη φτάσουμε στον πόνο.
    Πάει στο καλό ... κι είμαστε ακόμα ζωντανοί που λέει και το τραγούδι!

    Άντε λύσε κάβους γιατί με σφίγγει η στεριά και θα το πάρω κολυμπώντας ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σκέψου να έψαχνα και για καινούριο ξύλινο πόδι και γάντζο για το χέρι μου... Ούτε σε δυο μήνες δεν θα ξεμπέρδευα :-)

      Σύμφωνο με βρίσκεις Λεβινάκι μου... Μάθαμε μάλιστα τόσο καλά το μάθημά μας που πάντα έχουμε πρόχειρα στην έξω τσέπη μας μερικά ασημένια νομίσματα, έτσι, για να μας βρίσκονται... Ποτέ δεν ξέρουμε από πού μπορεί να πεταχτεί ξαφνικά μπροστά μας ένας βαρκάρης με τεντωμένη την παλάμη...

      Τώρα οι κάβοι; Βρισκόμαστε ήδη μεσοπέλαγα... Σιγά να με σε άφηνα εγώ στη στεριά να σε σφίγγει :-)

      Φιλί...

      Διαγραφή
  4. Μέσα στα μάτια του βαρκάρη όλα φιλτράρονται. Η ψυχή σου, το χέρι σου, η διαδρομή. Και να δεις που είναι λίγο αυτό το ένα νόμισμα που παίρνει πληρωμή για να σε πάει απέναντι.

    Καπετάνιε, αυτό το γραφτό θα το βάλω υποσημείωση γιατί έχει πολλά κρυμένα νοήματα που πρέπει να τα υπενθυμίζομαι διαβάζοντας το.

    Δεν είναι το καινούργιο φτερό στο καινούργιο καπέλο σου, ούτε τα νέα ράμματα στη γούνα σου. Είναι που ανησύχησα για μια στιγμή πως τίποτα δεν είναι δεδομένο.
    http://www.youtube.com/watch?v=4kaWQnPXRSU

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ματιά φλογισμένη που λιώνει τα σιδερένια παραπετάσματα και τρυπώνει στα πιο πηχτά σκοτάδια... Ψυχή αμόλυντη δίχως να είναι αποστειρωμένη...

      Όσα σου λέει το γραφτό κράτησέ τα... Κι εκείνα που δε μπορεί να πει χάρισέ τα στη θάλασσα...

      Δεν φταίει το καπέλο μου για το λειψό μου το κεφάλι, μήτε το φτερό που δεν τα καταφέρνει να ανακόψει τον άνεμο. Πρέπει να μάθουμε να ζούμε δίχως δεδομένα...

      Διαγραφή

Αν ανήκεις στο πλήρωμα πες ό,τι θέλεις και γρήγορα στο κατάστρωμα.
Αν είσαι επιβάτης χαλάρωσε και απόλαυσε το ταξίδι.
Αν είσαι ναυαγός στη μέση τού πελάγου κράτα γερά και πιάσε το σκοινί.
Αν είσαι πειρατής και σκέφτηκες να μας κουρσέψεις κάνε στροφή και άλλαξε πορεία πριν το μετανιώσω...