Κυριακή 30 Δεκεμβρίου 2012

Καλή Πρωτοχρονιά



Ο καινούριος χρόνος να φέρει σε όλους όσα ξέχασαν οι προηγούμενοι...

Καλή Πρωτοχρονιά...
 

Παρασκευή 21 Δεκεμβρίου 2012

Τέλος ή αρχή;



Τι έγινε εκείνο το τέλος τού κόσμου; Αργεί; Γιατί έχουμε και δουλειές...

 

Τετάρτη 19 Δεκεμβρίου 2012

Αμέσως μετά



"Καλημέρα, είπε ο Ιάκωβος. Τον κοίταξε ο Γορίλας σαν να του 'ρθε κατακέφαλα η καλημέρα. Καλημέρα, παιδί μου. Τι μπορεί να σημαίνει; Όταν ένας φύλακας σε λέει παιδί μου, τι μπορεί να θέλει να πει; Τίποτα, μαλάκα. Δεν θέλει να πει τίποτα, έτσι το λένε. Η Μάρη είχε πει αγάπη μου, αλλά δεν το εννοούσε, δεν ήθελε να πει τίποτα. Λέμε και δεν νιώθουμε αυτό που λέμε. Το λέμε, γιατί το 'χουμε μάθει να το λέμε. Δεν μπορεί να λέει κανείς μόνο αυτά που εννοεί. Τότε θα 'πρεπε να μιλάει μια φορά τον χρόνο. Ή μια φορά μόνο στη ζωή του. Αλλά ο άνθρωπος μιλάει συνέχεια και λέει αυτά που του λένε. Πετάει τη λέξη και του πετάνε τη λέξη, όπως γίνεται στην μπάλα"

"Ουράνια μηχανική" Μάρω Δούκα

Ήθελα να ενημερώσω όλους τους φίλους ότι στην διεύθυνση http://giasena2010.blogspot.gr/ έχει ανοιχτεί ένα blog με τον τίτλο "Για Σένα 2010" και με ημερομηνία έναρξης την 14.12.2012. Προχτές δηλαδή. Το συγκεκριμένο blog δεν έχει καμία σχέση με το παλιό δικό μου, το οποίο και έχω κλείσει οριστικά. Ο... χιουμορίστας που το άνοιξε είναι και λιγάκι απρόσεκτος αφού τα δικά μου αρχικά σε εκείνο το blog ήταν bd ενώ αυτός έχει χρησιμοποιήσει τα αρχικά bb. Ίσως να είναι καλοπροαίρετος, με αγαθές προθέσεις και να θέλει απλά να φτιάξει κάτι όμορφο, αν και η... πιστότητα της αντιγραφής ως προς το όνομα και τα αρχικά -έστω και με το μικρό αυτό λαθάκι-  δεν παραπέμπει σε κάτι τέτοιο. Τα λέω έτσι... γλυκά για να του δώσω τον χρόνο να το σβήσει πριν αναγκαστώ να γράψω δημόσια και με ακρίβεια ποιος είναι και γιατί το έκανε! Όπως και να έχει δεν είναι αυτό που με απασχολεί. Εκείνο που ήθελα να ξέρουν όλοι οι φίλοι μου είναι πως οτιδήποτε γράφεται εκεί μέσα δεν έχει καμία σχέση με μένα. Και το λέω γιατί είχε ήδη γραφτεί ένα μήνυμα καλωσορίσματος από φίλη και ο τύπος δεν είχε την ευθυξία να απαντήσει εξηγώντας ποιος είναι. Α, ξέχασα να του ευχηθώ καλορίζικο :-) 

Κυριακή 16 Δεκεμβρίου 2012

Ακυβέρνητο καράβι



Δεμένο το τιμόνι ίσια στην καρδιά τής καταιγίδας. Και η καρδιά τής καταιγίδας ίσια μέσα στην καρδιά σου. Και η καρδιά σου ταξίδι και καράβι και λιμάνι και θάλασσα…

S.O.

Πέμπτη 13 Δεκεμβρίου 2012

Ο σφυγμός τού ελαφιού



Ο Ουρανός

"Πρώτα να πιάσω τα χέρια σου
Να ψηλαφίσω το σφυγμό σου
Ύστερα να πάμε μαζί στο δάσος
Ν' αγκαλιάσουμε τα μεγάλα δέντρα
Που στον κάθε κορμό έχουμε χαράξει
Εδώ και χρόνια τα ιερά ονόματα
Να τα συλλαβίσουμε μαζί
Να τα μετρήσουμε ένα-ένα
Με τα μάτια ψηλά στον ουρανό σαν προσευχή.

Το δικό μας το δάσος δεν το κρύβει ο ουρανός.
Δεν περνούν από δω ξυλοκόποι"

Μανόλης Αναγνωστάκης

Τρίτη 11 Δεκεμβρίου 2012

Άγνωστος



Μόνος μου ήρθα ως εδώ…
Ξυπόλητος…
Δεν ψάχνω τίποτα…
Κανέναν δεν αναζητάω…
Είμαι περαστικός…
Μόνος θα φύγω πάλι…
Έτσι όπως ήρθα ως εδώ…
Ξυπόλητος…
Τώρα τι θέλεις;
Τι μου ζητάς;
Πού να σε πάω;
Τι μου χρεώνεις;
Γιατί με δείχνεις;
Γιατί με διώχνεις;
Δεν είμαι εγώ…
Όχι, δεν είμαι…
Έκανες λάθος…
Ψάξε αλλού…
Λάθος κατάλαβες…
Ένιωσες λάθος…
Δεν έχω τίποτα…
Είμαι κενός…
Χωρίς ψωμί…
Δίχως νερό…
Άδειο δισάκι…
Σταγόνα αίμα…
Άοπλος είμαι…
Ούτε μια σφαίρα…
Μισή καρδιά…
Δείγμα ψυχής…
Ένα φτερό…
Κανένα θαύμα…
Μόνος μου ήρθα ως εδώ…
Χωρίς παλτό…
Δεν θέλω τίποτα…
Κανέναν δεν γυρεύω…
Διαβάτης είμαι…
Πάλι θα απομακρυνθώ…
Γυρίζω πάλι πίσω…
Τράβα το δρόμο σου και
λάφυρα σε μένα μη χρεώνεις…
Άσπιλος είμαι…
Καθάριο χιόνι…
Δεν έχω τίποτα...
Κανείς δεν μ' έχει…
Είμαι του καιρού
και της βροχής ο γιος…
Είμαι ένας πάμφτωχος θεός
και του θεού αυτού
ο πιο πιστός φτωχούλης…
Πού ψάχνεις και τι θέλεις;
Ποιον ρωτάς;
Κανένας δεν με είδε,
δεν με ξέρει…
Το όνομά μου, άγνωστος,
εσύ ποιον θέλεις,
ποιον ζητάς;
Μη ψάχνεις άλλο…
Όλοι αυτοί που τους ρωτάς,
δεν ξέρουνε ποιος είμαι…
Δεν ξέρω μήτε εγώ
από πού έρχομαι
και πού πηγαίνω…
Δεν ξέρω πόσα θ' αρνηθώ
και πόσα θα προδώσω…
Τίποτα άλλο δεν υπάρχει
για να ξέρεις…
Σβήσε το φως…
Μαντάλωσε την πόρτα…
Σε λάθος μέρη με ζητάς…
Εγώ κι ο δρόμος μου, χιονιάς…

S.O.

Δευτέρα 10 Δεκεμβρίου 2012

Στο κέντρο τού χάρτη



"Έσμιξαν τα χείλη
τις γλώσσες
το σάλιο τους
το σάλιο τους έπηξε
έτσι έπλασαν
ένα θεό
μικρές μαργαρίτες
στο τρίχωμα του στήθους του
ένα ψωμί στα γόνατά του
κι ο διαβήτης καρφωμένος
στο κέντρο του χάρτη-
ο κόσμος είναι κύκλος.
Νύχτα.
Απ' το παράθυρο πετάξαμε
τα κλειδιά μας.
Πήραμε τ' άστρα.
Ανοίγουμε"


Ερωτικά - Γιάννης Ρίτσος

Κυριακή 9 Δεκεμβρίου 2012

Των ανέμων



Σκύβαλο αθανασίας

"Με γρασωμένα τ᾿ άρβυλα στη φρικτὴ πάντοτες ανηφορίζω
λιμοκτονώντας από φλόγες τώρα- πια
φαρσὶ εγκόσμιος
φαρσὶ δακρυσμένος
εσαεὶ χορογράφος του λεκτικού μου
κι ανερώτηγα ίασμος.
Κακοξόδευτη φώτιση σε μοβ κι άλλες βραδύτητες
χαμερπούς ορίζοντα
θρήσκευμα του σκύλου τ' αλύχτημα ή ένα σόλοικο
παραισθητικό Σύμπαν
άνασσα φαραωνική μέσ' από μαθηματικές ευλάβειες.
Είμαι ο ακούσιος της υπάρξεως

η κράση μου δεν είναι άνθος είναι ωμότητα
διάκειμαι χιλιόχρονος αν και πέφτω
σε ματωμένα δευτερόλεπτα αιωνίως
μ' έχουν επισημάνει οι άνεμοι"


Νίκος Καρούζος

Παρασκευή 7 Δεκεμβρίου 2012

Ναύλα




Μερικές φορές γίνεται πολύ σκληρό. Ειδικά όταν κάποιος δεν αντέχει τη διαδικασία τής μετάβασης. Τότε είναι που πρέπει να τον συντροφέψει μέχρι απέναντι. Να του κρατάει το χέρι στη διαδρομή. Να του περιγράφει τις ομορφιές που τον περιμένουν. Μέχρι να τον δει να γαληνεύει. Στην αρχή το καταλαβαίνει ότι συμβαίνει από το χέρι του που αρχίζει να χαλαρώνει μέσα στο δικό του. Δεν τον σφίγγει άλλο. Δεν είναι ιδρωμένο πια. Έπειτα το διακρίνει στο βλέμμα του που ολοένα γίνεται πιο φωτεινό. Σαν το νερό που καθαρίζει έτσι όπως κατακάθεται η λάσπη. Κι όταν η βάρκα ακουμπήσει στην αντίπερα όχθη και τον βοηθήσει κρατώντας τον από το μπράτσο να κατέβει, όλο το σκοτάδι που χάθηκε από τα μάτια εκείνου το νιώθει να κυλάει αργά μέσα του. Απλώνεται και του καταλαμβάνει κάθε κύτταρο. Η ψυχή και τα φτερά του γίνονται πιο μαύρα κι από τον έβενο. Και καθώς ο βαρκάρης λάμνει ανάποδα κι εκείνος έχει καρφώσει το βλέμμα του μέσα στο δικό του ενώ έχει σηκώσει το χέρι του σε έναν τελευταίο αποχαιρετισμό, σηκώνει κι αυτός αργά το δικό του χέρι και του χαμογελάει. Στην επιστροφή, λίγο πριν πηδήξει έξω από τη βάρκα, βγάζει από την τσέπη του ένα ασημένιο νόμισμα. Ο βαρκάρης περιμένει σκοτεινός και σιωπηλός. Βάζει το νόμισμα στην τεντωμένη παλάμη του και με ένα σάλτο πηδάει έξω, στην όχθη των φωτεινών. Τούτη ακριβώς τη στιγμή είναι που αρχίζει να αναρωτιέται. Ποιος είναι εκείνος που πηγαίνει και ποιος εκείνος που έρχεται και ποια να είναι η κατεύθυνση του καθενός; Το μόνο που ξέρει καλά είναι ότι ο ίδιος είναι ο άγνωστος που έχει αναλάβει να πληρώνει τον βαρκάρη κάθε που κάποιος ξεχνάει να το κάνει κυριευμένος από τον ύστατο φόβο του…

S.O.

Με το χάραμα σαλπάρουμε πειρατοφατσούλες μου… Συγχωρήστε μου την απουσία… Είχα πάει να αγοράσω καινούριο καπέλο γιατί το παλιό σκίστηκε εκείνο το παράξενο βράδυ στο Τρίγωνο των Βερμούδων και κάπου στη διαδρομή χάθηκα… Τι τη θέλω εγώ τη στεριά; Στα θαλασσινά μονοπάτια μόνο ξέρω να βρίσκω το δρόμο… Ελπίζω να περάσατε καλά στη Φλόριντα, όπως ελπίζω να εκμεταλλευτήκατε την απουσία μου για να ασκηθείτε όσο έλειπα… Τούτη τη φορά θα φύγουμε ήσυχα, με ένα απαλό χειμωνιάτικο αεράκι να φουσκώνει τα πανιά μας… Είναι η πρώτη θαρρώ που με περιμένετε εσείς για να σαλπάρουμε. Συνήθως σας περίμενα εγώ να γυρίσετε από τα καπηλειά που μπεκρουλιάζατε… Σας βγάζω το καινούριο μου καπέλο… Τέτοια ομοψυχία και τέτοια ετοιμότητα ομολογώ ότι δεν την περίμενα, παρόλο που γνώριζα τις ικανότητές σας και τα ψυχικά σας αποθέματα… Τελειώσαμε από 'δω. Ήρθε η ώρα να τραβήξουμε για καινούριες θάλασσες και για άγνωστα μέρη... 

Πέμπτη 8 Νοεμβρίου 2012

Νεροποντή



"Ξέρεις, κάθε ταξίδι ανοίγεται στα περιστέρια
όλος ο κόσμος ακουμπάει στη θάλασσα και τη στεριά
Θα πιάσουμε το σύννεφο, θα βγούμε από το χρόνο
καθώς η μέρα χωρίζει απ' το κορμί σου
σαν ευχή πάνω από τα ηλιοτρόπια"

"Προσανατολισμοί" Οδυσσέας Ελύτης

Τρίτη 6 Νοεμβρίου 2012

Φλόριντα



America-America! Florida. Palm Bay… Η άγκυρα σκάλωσε για τα καλά στο βυθό. Η βάρκα έχει κατέβει. Τρελά πειρατόνια μου μπορείτε να ξαμοληθείτε επιτέλους σε στέρεο έδαφος. Πλυθείτε, σενιαριστείτε, παρφουμαριστείτε, πηγαίνετε στα κομμωτήρια και στα κουρεία σας, ψωνίστε, φάτε, πιείτε, διασκεδάστε, κάντε ό,τι σας είχε λείψει τόσο καιρό μέσα στη θάλασσα. Εγώ θα πάω να φροντίσω για τις προμήθειες και θα έρθω μετά να σας βρω…

Πληροφορίες για το μέρος δεν χρειάζονται αυτή τη φορά. Είναι πασίγνωστο σε όλους σας. Αν όμως έχετε τίποτα απορίες και ερωτήσεις, ξέρετε εσείς. Στην ξεναγό μας J Καλή διαμονή…

Κυριακή 4 Νοεμβρίου 2012

Ένα καράβι "θέλω"



Το κεφάλι μου είναι βαρύ σα να έχω πιει ένα βαρέλι ρούμι. Πού βρισκόμαστε; Πόσος χρόνος έχει περάσει; Τι έγινε εκείνο το βράδυ; Προσπαθώ να συγκεντρωθώ, να βάλω σε μια τάξη τις σκέψεις μου. Πρέπει να θυμηθώ τα γεγονότα με τη σειρά. Στην καμπίνα μου επικρατεί η τάξη που απουσιάζει από το μυαλό μου. Μια κούπα με αχνιστό τζαμαϊκανό καφέ με περιμένει πάνω στο γραφείο μου. Α, και ένα γλυκάκι. Σαβαρέν για τους μορφωμένους και τους γλωσσομαθείς. Μπαμπάς όπως το λέμε εμείς οι πειρατές. Παντού εδώ μέσα είναι κολλημένα μικρά κίτρινα χαρτάκια, ποστ ιτ, με αισιόδοξα μηνύματα από κάθε μέλος τού πληρώματος. Τι γλυκό! Είναι όλοι τους εδώ. Δεν χάθηκε κανένας. Διαβάζω όσα έγραψα στο ημερολόγιο καταστρώματος. Δεν βγαίνει άκρη. Κάτι αιφνίδιο πρέπει να έγινε εκείνη την ατέλειωτη νύχτα. Πρέπει να κάνω τους υπολογισμούς μου. Πρέπει να βγω για λίγο στο κατάστρωμα να κοιτάξω με το κυάλι μου μήπως καταλάβω πού βρισκόμαστε. Επικρατεί ησυχία. Το καράβι πλέει ακυβέρνητο αλλά σίγουρα δεν βρισκόμαστε στη θάλασσα των Σαργασσών που είχαμε κολλήσει. Στο βάθος μακριά διακρίνεται ένα τμήμα στεριάς ακριβώς απέναντι και άλλο ένα στα αριστερά. Δεν είναι δυνατόν. Πρέπει να κάνω λάθος. Πρέπει να βρω ένα χάρτη. Κάπου θα βρίσκεται κάποιος κρυμμένος. Εδώ είμαστε. Μάλιστα. Η στεριά που διακρίνεται απέναντι είναι οι ακτές τής Φλόριντα κι αυτός ο χαμηλός όγκος που αχνοφαίνεται στα αριστερά είναι οι Μπαχάμες. Ακόμα κι αν είχε φυσήξει ξαφνικά και φούσκωναν όλα τα πανιά -πράγμα αδύνατον γιατί τα είχαμε ήδη κατεβάσει και ήταν δεμένα- θα πιάναμε το ανώτερο 15 κόμβους ταχύτητα. Για να φτάσουμε σ' αυτό το μέρος πρέπει να διασχίσαμε πάνω από 2.000 ναυτικά μίλια. Πρακτικά είναι εντελώς αδύνατον. Τι έγινε τότε; Η μόνη λύση που μπορώ να σκεφτώ είναι ότι πέσαμε σε κάποιο μαγνητικό πεδίο. Σε μια δίνη μαγνητικών κυμάτων που μας αποσυντόνισε. Είναι συνηθισμένα αυτά τα φαινόμενα στο Τρίγωνο των Βερμούδων. Αλλά κι αυτό να έγινε, μπορεί ίσως να εξηγήσει τα γεγονότα που συνέβησαν εκείνο το βράδυ, αλλά το πώς βρεθήκαμε εδώ δεν το μπορεί. Λες και διακτινιστήκαμε μοιάζει, αλλά τον διακτινισμό μόνο σε σενάρια επιστημονικής φαντασίας μπορεί να τον συναντήσει κανείς. Ακόμα κι αν μας παρέσυρε κάποιο ρεύμα, ίσως ο υποθαλάσσιος ποταμός τού Μεξικό, πάλι φαντάζει αδύνατον χρονικά να διασχίσαμε μια τέτοια απόσταση. Εκτός αν έχουμε χάσει το χρόνο και δεν μπορούμε να υπολογίσουμε πόσος καιρός έχει περάσει από τότε που είχαμε κολλήσει στη θάλασσα των χαμένων πλοίων. Όπως και να έχει, τώρα πρέπει να εκμεταλλευτούμε αυτό το ελαφρύ μελτεμάκι που πάει να σηκωθεί και να τραβήξουμε το συντομότερο για την κοντινότερη ακτή για ανεφοδιασμό. Οι προμήθειες έχουν εξαντληθεί εδώ και πολλές μέρες. Φλόριντα ή Μπαχάμες; Πιο κοντά μας βρίσκεται το Palm Bay. Εκεί θα έχουμε δέσει μέχρι αύριο το βράδυ, αν όλα πάνε καλά και φυσήξει. Δυστυχώς, η περιπέτεια που περάσαμε μας έβγαλε μακριά από τις Βερμούδες που είχα κατά νου να δέσουμε. Τίποτα δεν πάει χαμένο όμως. Θα ξαναβρεθούμε εκεί κάποια στιγμή. Αφού φορτώσουμε τα αμπάρια μας στη Φλόριντα και ξεκουραστούμε για τα καλά, θα τραβήξουμε για τις Μπαχάμες. Εκτός αν αποφασίσουν διαφορετικά οι καιροί και οι θεοί τής θάλασσας και των ανέμων…

S.O.
Η ανεξήγητη μετακίνηση και το νέο μας στίγμα
 

Τετάρτη 31 Οκτωβρίου 2012

Δίχως ορίζοντα



Ημερολόγιο καταστρώματος

Τι αντάρα είναι αυτή; Δεν μπορώ να ξεχωρίσω τίποτα πέρα από την τιμονιέρα… Κι αυτός ο στριγκός ήχος, σκέτος εφιάλτης είναι… Μα, πού να πήγαν όλοι; Το κατάστρωμα είναι άδειο. Με τα χίλια ζόρια σύρθηκα μέχρι τις καμπίνες, έψαξα στο αμπάρι. Ψυχή πουθενά! Λες και ανέβηκε η θάλασσα στην κουβέρτα και τους πήρε μαζί της. Ή μήπως έστειλε τίποτα ξωτικά τού βυθού; Ακόμα και ο παπαγάλος χάθηκε. Και ο γάτος το ίδιο. Υπέροχα! Είμαι μόνος, καταμεσής τής πιο καταραμένης θάλασσας που γνώρισε η οικουμένη, δεν βλέπω την τύφλα μου στους δέκα πόντους, τέλειωσαν τα τρόφιμα, σώθηκε το νερό, πάει και το ρούμι, ο άνεμος είναι ανύπαρκτος, ο ήλιος παρά την ομίχλη ζεματάει λες και βρισκόμαστε στη μέση τού καλοκαιριού, η δίψα μού  στεγνώνει τα χείλια κι είναι κι αυτές οι καταραμένες οι στριγκλιές που μου τρυπάνε το μυαλό σα να θέλουν να το σκίσουν στα δύο. Τώρα καταλαβαίνω τι εννοούσαν οι παλιοί θαλασσινοί όταν μιλούσαν με τρόμο και αποστροφή για το τρίγωνο του διαβόλου. Πόσες μέρες να βρίσκομαι εδώ αραγμένος; Ή μήπως είναι μήνες; Πότε να χάθηκαν όλοι οι αγαπημένοι σύντροφοι; Να 'ταν χτες, προχτές ή τάχα τον προηγούμενο μήνα; Μη τους σάλεψε το μυαλό και ρίχτηκαν στη θάλασσα για να φύγουν κολυμπώντας; Μα δεν θα έπαιρναν τη βάρκα; Τη διακρίνω αμυδρά να παραμένει δεμένη στη θέση της. Και πώς δεν άκουσα τίποτα όταν έφευγαν; Ούτε νιαούρισε ο γάτος ούτε έκρωξε ο παπαγάλος. Περίεργο… Νιώθω ένα δυσάρεστο συναίσθημα. Κάτι κακό ψυχανεμίζομαι ότι θα συμβεί. Είναι κι αυτή η απαίσια υγρασία… Κολλάει όλο μου το σώμα. Από τη θάλασσα δεν ακούγεται ο παραμικρός παφλασμός. Λες και μαρμάρωσε και μετατράπηκε σε στέρεο έδαφος. Το καράβι δεν σαλεύει καθόλου. Ούτε ένα ανεπαίσθητο κούνημα. Ας συρθώ μέχρι την καμπίνα μου. Έχω σώσει στο φλασκί μου μια τελευταία γουλιά ρούμι. Τη χρειάζομαι όσο τίποτα. Πρέπει να έχω πυρετό. Αισθάνομαι να φλογίζεται το κορμί μου, να βγαίνει φωτιά από κάθε πόρο του… Βλέπω σκιές να πλησιάζουν. Μάλλον έχω παραισθήσεις. Μα, τι είναι αυτό το εκτυφλωτικό φως που πλησιάζει; Δυναμώνει συνέχεια. Με τυφλώνει. Δεν ξεχωρίζω τίποτα πια. Αυτό ήταν λοιπόν; Ως εδώ; Ετούτο είναι το μεγάλο και άλυτο μυστικό τού Τριγώνου των Βερμούδων; Τι; Όχι! Αυτό δεν μπορεί να συμβαίνει! Είναι τρομερό… Είναι…

S.O.

Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2012

Παραισθήσεις



Η στιγμή των αρχάγγελων

"Να τελειώνει η μέρα και να περιμένουν
στίχοι άγραφτοι
όπως το φως πίσω από τα τζάμια
χαμένοι φαντάροι σε ξένους δρόμους
μ’ ένα καθρεφτάκι στην απάνω τσέπη
κι ένα φυλαχτό στη θέση της καρδιάς.

Α, οι άσπρες κιμωλίες στα μικρά δάχτυλα
κι ο ασβέστης στα πεζούλια
χρωματισμένος από τα γεράνια και τα βασιλικά
και οι φωτιές τις νύχτες στα βουνά
καλοκαιριάτικα
σινιάλο για να φύγω.

Κι εσύ να υπάρχεις πάντα
χωρίς λύπη χωρίς στεναγμό ξέροντας
πως δεν τελειώνει η μέρα ποτέ
όσο ορίζει τη ζωή μας η στιγμή
ταξιδεμένη τα πέλαγα με τη δικαιοσύνη
όλων των αρχάγγελων
δική μας"

Νίκος Καρύδης

Παρασκευή 26 Οκτωβρίου 2012

Στο Τρίγωνο των Βερμούδων



Χαμένη πόλη στα βάθη του Τριγώνου των Βερμούδων

25.10.2012

Μια χαμένη πόλη υποστηρίζουν ότι ανακάλυψαν επιστήμονες στα βάθη του ωκεανού στην περιοχή του Τριγώνου των Βερμούδων.

Η ομάδα των Καναδών επιστημόνων ισχυρίζεται ότι ανακάλυψε ερείπια κτηρίων, τέσσερις γιγάντιες πυραμίδες και κάτι που μοιάζει με άγαλμα Σφίγγας με τη βοήθεια ενός υποβρύχιου ρομπότ κοντά στις ακτές της Κούβας.

Οι ειδικοί εκτιμούν ότι τα κτήρια ανήκουν στην προκλασική περίοδο της ιστορίας της Καραϊβικής και της Κεντρικής Αμερικής. Η αρχαία πόλη θα μπορούσε να κατοικείται από εκπροσώπους πολιτισμού, παρόμοιου με τους κατοίκους της Τεοτιουακάν (εγκαταλελειμμένη πόλη που έχει ηλικία περίπου 2000 ετών).


Η διαδρομή μας … J

Τετάρτη 24 Οκτωβρίου 2012

Από αλλού



"Έρως εστί ως εκεί που μπορείς"

"Αμέσως τώρα πια" Εύα Ομηρόλη

Τρίτη 23 Οκτωβρίου 2012

Φεγγάρια φιλιά



Γραμμή τη γραμμή των ονείρων σου…
ζεστασιά τη ζεστασιά σ' αποθυμάω…
σιμώνω πλάι σου σαν άνεμος
δραπέτης των καιρών
λευκή τουλίπα στο χιόνι
να σε φυσήξω ξέπνοα
μη μου λυγίσεις
κι αγγίξεις παγωνιά
λεπτό το λεπτό τής αγάπης σου…
αγκαλιά την αγκαλιά σ' αποθυμάω…

S.O.

Σάββατο 20 Οκτωβρίου 2012

Γαία πυρί μειχθήτω



Δυο γραμμές νυχτερινές φτιαγμένες από φωτιά. Η μία γράφεται με το χάδι ενός φτερού που μετράει τους σπόνδυλους έναν-έναν καθώς διατρέχει την ραχοκοκαλιά σου κι η άλλη με την ανάσα μου έτσι όπως απλώνεται στον αλαβάστρινο λαιμό σου και κατηφορίζει ταξιδεύοντας σε ολόκληρο το κορμί σου.

S.O.

Πέμπτη 18 Οκτωβρίου 2012

Στην κόψη τού κύματος



Όχι κάθε που νιώθεις την ήττα, μα τη μέρα που θα δεις γραμμένη τη λέξη "έχασα", μόνο τότε παραιτήσου…
 
S.O.

Τρίτη 16 Οκτωβρίου 2012

Ο βρυχηθμός τού Ποσειδώνα


 
"Μη ζητάτε ρολόι, δεν υπάρχει,
γιατί όπως σας εξήγησα βρισκόμαστε σε μια βαθιά σπηλιά.
Υπάρχει όμως το μεγάλο εκείνο μάτι
μέσα στο πλεχτό κλουβί,
υπάρχει και η καρδιά μου που σημαίνει τις ώρες
και σας οδηγεί ανάμεσα στο σκοτάδι"
 
Επαμεινώνδας Χ. Γονατάς

Δευτέρα 15 Οκτωβρίου 2012

Θύελλα



Αναπαράσταση

"Εδώ ήταν η συνηθισμένη θέση του.
Ο άνθρωπος καθισμένος ανάμεσα
στη σιωπή του και τον καθρέφτη
κοιτάζοντας ένα πράγμα να καίγεται γρήγορα
κι ολοένα να σώνεται ασχημίζοντας.
Μπορούσε να υποφέρει ακόμα την αγάπη.
Καμιά φορά κουραζόταν
κοίταζε τότε κατά το ταβάνι
γεμάτο μάτια προσηλωμένα στα δικά του
και την αράχνη σε μιαν άκρη
κυματίζοντας να κατεβαίνει.
Ύστερα πέφτανε πάνω του μεγάλες πέτρες
χαλάσματα που τον κομμάτιαζαν
σε μικρές φωνές"

Γιώργης Παυλόπουλος

Σάββατο 13 Οκτωβρίου 2012

Σκάντζα βάρδια



"Η ζωή του ανθρώπου είναι δεμένη με τις φθινοπωρινές εικόνες.
Αυτά τα φύλλα που πέφτουν σαν τα χρόνια μας,
αυτά τα λουλούδια που μαραίνονται σαν τις ώρες μας,
αυτά τα σύννεφα που φεύγουν σαν τις πλάνες μας,
αυτό το φως που εξασθενεί σαν τη νόησή μας,
αυτός ο ήλιος που ψύχεται σαν τους έρωτές μας,
αυτά τα ποτάμια που παγώνουν σαν τη ζωή μας,
πλέκουν μυστικούς δεσμούς με τη μοίρα μας"

Αρτούρο Πέρεθ Ρεβέρτε

Πέμπτη 11 Οκτωβρίου 2012

Ονειροκύματα



Στα όνειρά μας γεννιούνται κάθε βράδυ τα πιο μεγάλα θαύματα. Μια φορά στο όνειρο κάποιου νυχτερινού ταξιδευτή εμφανίστηκε η χαμένη Ατλαντίδα. Σε κάποιου άλλου το όνειρο φύτρωσαν φτερούγες στην πλάτη του. Μια ακόμα μαρτυρία κάνει λόγο για μια ονειροπόλα φοιτήτρια που είδε στον ύπνο της ένα μεγάλο μονοπάτι που οδηγούσε στο φεγγάρι. Κι εσύ είναι κάτι βράδια που στριφογυρίζεις στο μαξιλάρι σου και παραμιλάς με λόγια ακατάληπτα κι από τα λίγα που καταλαβαίνω όλο λες για ένα μακρινό αστέρι που έχεις πάει πολλές φορές και για κάτι παράξενα πλάσματα που συνάντησες εκεί. Το πρωί που ξυπνάς δεν θυμάσαι τίποτα. Απόψε δεν θα σε αφήσω στιγμή από την αγκαλιά μου. Θέλω να κοιμηθείς μέσα της κι αν ξεκινήσεις για εκείνο το αστέρι να μπορέσω να έρθω μαζί σου. Ίσως αυτός να είναι ο μόνος τρόπος να καταφέρω να γυρίσω στον πλανήτη μου…

S.O.

Τετάρτη 10 Οκτωβρίου 2012

Χωρίς πυξίδα



"Αν είσαι η ροή που τρέχει
ή το σταμάτημα του ήχου
χτύπα.
Αλλιώς μην ενοχλήσεις.

Μη διαταράξεις τη θεία αταραξία
του θνητού όντος που εμμένει"

"Αναζητώντας κροκανθρώπους" Νικόλας Άσιμος

Τρίτη 9 Οκτωβρίου 2012

Déjà vu


 
 Η παραίνεση του έμπειρου
 
"Αν σκάψεις βαθιά στην ψυχή μου θ’ ανακαλύψεις τον πόλεμο.
Έχει κι αυτός τους εχθρούς του και κρύβεται, αποκοιμιέται περιμένοντας.
Αν δεν ήταν η άνοιξη, τα οπωροφόρα δέντρα,
οι λευκοί κρίνοι, της καρδιάς το σκίρτημα, το έκπαγλο φως,
θα ζούσε πολύ στην επιφάνεια.
Η ποίηση είναι εχθρός του πολέμου.
Εμάς τους δύο που βαδίζουμε χεροπιασμένοι φοβάται ο πόλεμος.
Γι’ αυτό μη λύνετε ποτέ τα χέρια,
μη περιφρονείτε τα πουλιά κάθε μέρα στους κήπους.
Να κοιτάτε τον ήλιο στα μάτια.
Μακριά απ’ τους ρήτορες.
Ακούτε καλύτερα των ρυακιών τους ψιθύρους"
 
Κρίτων Αθανασούλης
 
Τη βαρέθηκα τη στεριά. Ώρα να πηγαίνουμε. Τα μεσάνυχτα θα λύσουμε τους κάβους και θα ανοίξουμε πανιά. Το ξημέρωμα θα μας βρει στα ανοιχτά. Όσοι πιστοί κλπ. Να μη τα ξαναλέμε και γινόμαστε κουραστικοί...

Δευτέρα 8 Οκτωβρίου 2012

Τροπική καταιγίδα



Η μόνη αλήθεια

Στίχοι: Παρασκευάς Καρασούλος
Μουσική: Γιώργος Ανδρέου
Ερμηνεία: Αλκίνοος Ιωαννίδης


"Τ' αστέρια που μετρήσαμε να πέφτουνε στη γη
είναι οι μύθοι που είδαμε να σβήνουν στο σκοτάδι
χρόνια πορείες παράλληλες που ζήσαμε μαζί
σαν στρατιωτάκια τα 'στησε η νύχτα στο σημάδι.


Όλα αλλιώς περπάτησαν, ποιος να το φανταστεί
δίχως σενάριο τελικά το έργο αυτού του κόσμου
κι όσοι σκηνοθετήσαμε μιαν άλλη του εκδοχή
ο χρόνος μάς παράτησε στα απόμερα του δρόμου.


Η μόνη αλήθεια που ένοιωσα ν' αντέχει στη βροχή
αυτή η φιλία που άπλωσε και γέμισε τα χρόνια
αυτός ο μύθος που έντυσε των δύο μας την ζωή
σαν άνοιξη που σώσαμε στον πιο βαρύ χειμώνα.


Σ' ένα ταξίδι αδιάκοπο ο κόσμος προχωρά
σαν καραβάνια τα όνειρα την έρημο διασχίζουν
αδύναμα κι ευάλωτα στου χρόνου τη φθορά
μόνο τα αισθήματα μπορούν βυθούς να καθρεφτίζουν"

Παρασκευή 5 Οκτωβρίου 2012

Από άμμο και χιόνι



“Δεν μπορείς να ανακαλύψεις νέους ωκεανούς αν δεν έχεις το κουράγιο να χάσεις την ακτή από τα μάτια σου”…

Πλάτων

Τετάρτη 3 Οκτωβρίου 2012

Για τον δρόμο



Ο ξένος

Η αποστολή μου τέλειωσε
κι ακόμη αργοπορώ.
Αμφίρροπος ακόμη στέκω
στη γέφυρα που μου χτίζει το βλέμμα σου.
Ζητάς ν' ακολουθήσεις τη σκιά μου που χάνεται μέσα στο φως
σαν το σπαθί μέσα στη θήκη του.
Ο δρόμος είναι απέραντος
ο δρόμος είναι δύσκολος κ' είναι γυμνός
σαν ένα χέρι που ποτέ δε χάιδεψε
και που ποτέ δεν συγχωρεί.
Ο δρόμος που οδηγεί κοντά μου βρίσκεται εντός σου.
Σκύψε βαθιά πολύ βαθιά σου
τόσο που να λυγίσεις όλος σ' ένα τόξο
να σφεντονήσεις το βέλος στη σιωπή.
Εκεί ανατέλλει το φως μου που αγαπάς
το δικό σου φως
το φως όλου του κόσμου"


Γιάννης Ρίτσος

Ας βάλω και ένα χάρτη τής μέχρι τώρα διαδρομής μας, έτσι να μας βρίσκεται...



 

Τρίτη 2 Οκτωβρίου 2012

Γρενάδα



Άντε να πηγαίνουμε σιγά-σιγά τώρα που φύσηξε αεράκι. Απαλό μεν και ελαφρώς διφορούμενο, αλλά έτσι είναι τα αεράκια εδώ στην Καραϊβική. Ή που θα σε σηκώσουν μαζί τους στον ουρανό και θα σε ανακατέψουν μαζί με ολόκληρο το σύμπαν ή απλά θα σε δροσίζουν και ίσα-ίσα θα σου φουσκώνουν ελαφρά τα πανιά. Έτσι κι αλλιώς όμως δεν πρόκειται να πάμε μακριά και γι' αυτό στην παρούσα φάση δεν θα χρειαστούμε τίποτα περισσότερο. Θα σαλπάρουμε σήμερα το απόγευμα και αύριο το πρωί θα δέσουμε στο λιμάνι τού Σεντ Τζορτζ, στη Γρενάδα.

Η Γρενάδα φημίζεται για το μοσχοκάρυδο που βγάζει αλλά και για πολλά ακόμα πράγματα. Υπάρχουν παντού αμμουδερές παραλίες, ψαροχώρια, μαρμάρινα ξενοδοχεία και φάρμες. Πρωτεύουσά της είναι το Σεντ Τζορτζ το οποίο πολλοί το θεωρούν το ομορφότερο λιμάνι τής Καραϊβικής. Ένα χαρακτηριστικό της είναι τα ξεθωριασμένα σπίτια με τις ροζ σκεπές που μαζί με τους κόκκινους τηλεφωνικούς θαλάμους συνθέτουν μια πολύ όμορφη εικόνα. Οι δρόμοι της χρίζουν ιδιαίτερης αναφοράς αφού τμηματικά εμφανίζονται από άριστοι έως επικίνδυνοι με πολλές κλειστές στροφές και λακκούβες. Τα τμήματα που θεωρούνται άριστα έχουν κατασκευαστεί με χρηματοδότηση από την Ταϊβάν και την Ιαπωνία αλλά σε κανένα σημείο δεν έχει κατασκευαστεί ένας ολόκληρος δρόμος, πράγμα αληθινά παράξενο.

Στη Γρενάδα υπήρξε μεγάλο μεταναστευτικό κύμα κατά τις δεκαετίες του 50 και του 60. Το 1979 έγινε πραξικόπημα υπό τον Μορίς Μπίσοπ ο οποίος εγκαθίδρυσε ένα καθεστώς τύπου Φιντέλ Κάστρο αλλά δεν διήρκεσε για πολύ. Τέσσερα χρόνια αργότερα δολοφονήθηκε και ακολούθησε αμερικανική στρατιωτική εισβολή που επέβαλε την μέχρι και σήμερα πολιτική κατάσταση. Το 1922, στις 22 Σεπτεμβρίου, ο τυφώνας Τζάνετ έπληξε το νησί, γεγονός που σημάδεψε βαθιά τούς ντόπιους και αποτέλεσε σημείο αναφοράς για τις επόμενες γενιές.

Η Γρενάδα θα μπορούσε να λέγεται και τόπος των κήπων. Παντού υπάρχουν κήποι και πολλοί κάτοικοι ακολουθούν το επάγγελμα του κηπουρού. Στους γύρω λόφους καλλιεργούνται συστηματικά καρότα, μαρούλια, λάχανα και τζίντζερ. Πολύ ανεπτυγμένη υπάρχει και η αλιεία με ιδιαίτερη προτίμηση στα μπαρακούντα που θα πρέπει να τα δοκιμάσετε. Οι τρεις προσφιλείς ασχολίες των κατοίκων, κυρίως τις Κυριακές, είναι το κήρυγμα, τα κρίκετ και το ρούμι. Το κήρυγμα μάλιστα αποτελεί ξεχωριστή τέχνη, ιδιαίτερα στο ψαροχώρι Γκουγιάβε που βρίσκεται στα βορειοανατολικά τού νησιού, αφού ακούγεται σε μεγάλη απόσταση μπλεγμένο από εκκλησία σε εκκλησία, μακρόσυρτο σαν αμανές. Η εποχή των βροχών στη Γρενάδα διαρκεί από τον Ιούνιο ως και τον Νοέμβριο, αλλά η θερμοκρασία παραμένει σταθερή και εδώ, γύρω στους 27 με 28 βαθμούς όλο τον χρόνο.

Πολύ αραλίκι και λίγη πειρατεία αλλά γι' αυτό ξεχωρίζουμε από τους άλλους πειρατές ωρέ τσούρμο τής συμφοράς. Όσοι δεν προλάβουν να επιβιβαστούν μπορούν να έρθουν και κολυμπώντας. Τόσο κοντά πάμε. Άντε, ξανά μανά καλά να περάσετε…

Δευτέρα 1 Οκτωβρίου 2012

Στη βουή τού μύθου

 
Τα χέρια
 
"Τα μάτια αν κλείσω βρίσκομαι σ' ένα μεγάλον ίσκιο
το χρώμα της αυγής το αισθάνομαι στα δάχτυλά σου.
Ξέχασε το ψέμα που σε βοήθησε να ζήσεις
γύμνωσε τα πόδια σου, γύμνωσε τα μάτια σου,
μας μένουν λίγα πράγματα όταν γυμνωθούμε
αλλά τα βλέπουμε στο τέλος πιστά.
Τα μάτια αν κλείσω βρίσκομαι πάντα σ' ένα μονοπάτι,
τ' αυλάκια χαλασμένα δεξιά κι αριστερά, στην άκρη
το σπίτι με γυαλιά που το χτυπάει ο ήλιος, άδειο.
Σκέφτηκα τα δάχτυλά σου να χτυπούν τα τζάμια
σκέφτηκα την καρδιά σου να χτυπά πίσω απ' τα τζάμια
και πόσα λίγα πράγματα χωρίζουν έναν άνθρωπο
που δεν τα ξεπερνά.
Δεν ξέρεις τίποτα γιατί κοίταξες τον ήλιο.
Το αίμα σου στάλαξε στα μαύρα φύλλα της δάφνης
τ' αηδόνι, περασμένες νύχτες, μάρμαρα στο φεγγάρι
και στο ποτάμι το 'συρα κι έβαψε το ποτάμι.
Συλλογίζομαι, όταν συλλογίζομαι, συλλογίζομαι
τις φλέβες μου και το μυστήριο των χεριών σου που οδηγούν
κατεβαίνοντας προσεχτικά σκαλοπάτι το σκαλοπάτι.
Τα μάτια αν κλείσω βρίσκομαι σ' έναν μεγάλο κήπο"
 
Γιώργος Σεφέρης