Πάρτυ στο κατάστρωμα (μέρα δεύτερη)

Ο Λουδοβίκος μας ευχαρίστησε και μας αποχαιρέτησε ευχόμενος καλά ταξίδια, καθώς επιβιβαζόταν στη βάρκα που θα τον πήγαινε στο καράβι της επιστροφής. Λίγο αργότερα, μας πλεύρισε μια σκούνα με ολοκόκκινα πανιά κι από μέσα της ξεπρόβαλαν κι ανέβηκαν στο μπρίκι μας οι αποψινοί μας καλεσμένοι. Μέρα δεύτερη. Ο καιρός ίδιος, με κάπως περισσότερη ψύχρα από χτες αλλά πάνω στο κατάστρωμα τα αίματα ανάβουν και μας ζεσταίνουν. Το ρούμι ρέει άφθονο μαζί με τα υπόλοιπα ποτά. Το πάρτυ συνεχίζεται κι απόψε…
 

Ανοίγω το γκάζι κι ο αέρας χυμάει στα σωθικά μου, παγωμένος, λυτρωτικός. Μια ψιχάλα, έτσι απρόσκλητη, έρχεται και κάθεται στο μέτωπό μου. Αρχίζει να κυλάει αργά. Ο άνεμος πεισματικά την σπρώχνει προς τον αριστερό μου κρόταφο Εκείνη αντιστέκεται. Θέλει να κατέβει στα χείλη μου. Κόβω ταχύτητα για να την διευκολύνω. Ο αέρας παραιτείται από την προσπάθειά του κι εκείνη φτάνει πιο εύκολα στο στόχο της. Μισανοίγω τα χείλη μου και την αφήνω να τρυπώσει στο στόμα μου. Η γεύση της έχει κάτι από την αρμύρα σου. Από τότε που έγινες βροχή τα μάτια σου ψιχαλίζουν όλο και πιο συχνά. Δεν ξέρεις πόσο μ' αρέσει αυτή η γεύση σου όταν πριν έρθεις να με συναντήσεις έχεις βουτήξει στη θάλασσα…

S.O.
 

"Ο θάνατος", ψιθύρισε το θαύμα στο αυτί της έκπληξης, "είναι η μόνη αλήθεια που δεν με περιλαμβάνει". "Και η ζωή;", ρώτησε γεμάτη απορία η έκπληξη. "Η ζωή είναι η μόνη αλήθεια που με χρειάζεται για να νικήσει τον θάνατο", απάντησε το θαύμα…

 

S.O.
 

Εαυτέ μου κατεργάρη, μια ζωή σε φρόντιζα κι εσύ έβρισκες πάντα τον τρόπο να μου τη σκας. Εγώ σε γύμναζα για να κερδίζεις όλες τις κούρσες κι εσύ την ώρα που σε χρειάστηκα πήγες και έστησες την πιο κρίσιμη με τον αντίπαλο. Σικέ εαυτός, σε κούρσα σικέ, με απατεώνα νικητή. Εαυτέ μου, δεν ξέρω αν το κατάλαβες αλλά έτρεξες σε στημένη κούρσα και την έχασες. Και ο νικητής αυτής της κούρσας ήμουν εγώ…

S.O.
 

Άντε τώρα που πλάκωσαν τα πειρατόνια να πέσει και κανένας χορός. Γιάννης και Σωκράτης χτυπιούνται κάτω από την αυτοσχέδια τέντα μας... Για τα μάτια σας μόνο...
 

Έτσι μπράβο ωρέ τρελοπειρατόνια… Που να τσουρουφλιστούν τα γένια του κοκκινογένη… χο, χο, χο…
 

Αααχχχ… Ξεβιδωθήκαμε… Για να ηρεμήσουμε πάλι λιγάκι… Οκλαδόν όλοι να απολαύσουμε…
 

Σε όσους πολέμους κι αν με πας, θα σε νικήσω… Καληνύχτα… Αύριο ξημερώνει μια άλλη μέρα… Νέοι πόλεμοι, νέες μάχες θα δοθούν… Καλά να είμαστε να πολεμάμε… να νικάμε… να χάνουμε… Αν είμαστε καλά αύριο, μετά από τόσους πολέμους, ζωντανοί και με επιπόλαια τραύματα, ίσως να αξιωθούμε να ζήσουμε και τρίτη βραδιά από αυτό το πάρτυ διαρκείας που στήσαμε, έτσι, στα καλά καθούμενα…