Αγία Ελένη

Πόσο καιρό έχουμε να πιάσουμε στεριά; Από το Πράσινο Ακρωτήρι. Ήρθε η ώρα να κατέβουμε από το σαρδελοκούτι μας. Για κάμποσες μέρες θα παραμείνουμε εδώ. Καλοκαιράκι μπαίνει, σκέφτεστε τίποτα καλύτερο; Σκέφτεστε, το ξέρω! Αλλά δεν τα έχουμε πει; Τα καλύτερα έρχονται. Απολαύστε ό,τι μας δίνεται, χωρίς γκρίνιες και μουρμούρες. Τις μαγικές χρυσαφένιες αμμουδιές θα τις συναντήσουμε στον επόμενο προορισμό μας.

 

Μια κουκίδα γης, περίπου 2.000 χλμ. δυτικά της αφρικανικής ακτής και άλλα 3.000 χλμ. από την ακτή της Βραζιλίας. Ένα από τα πιο απομονωμένα σημεία του πλανήτη, που κανείς δεν θα γνώριζε, αν δεν γινόταν για 6 χρόνια ο τόπος εξορίας του Μεγάλου Ναπολέοντα, από το 1815 μετά την ήττα του Βατερλό, μέχρι το 1821 που πέθανε.

 

Απέχουμε 80 μίλια και θα είμαστε εκεί στις 5.30 τα ξημερώματα. Το νησί δεν έχει λιμάνι. Τα πλοία δένουν σε κάποια απόσταση και έρχονται βάρκες για να πάρουν τα εμπορεύματα και τους επιβάτες. Πουθενά δεν υπάρχει ούτε μια προσβάσιμη ακτή. Μόνο γκρεμοί και κατακόρυφες γυμνές πλαγιές που συναντούν τα αγριεμένα κύματα. Σκεφτείτε πώς θα ένιωσε ο Ναπολέων όταν αντίκρισε από το πλοίο το τρομακτικό μέρος που θα γινόταν η ισόβια κατοικία του. Ακόμη και σήμερα στον τουρίστα των λίγων ημερών η θέα του προκαλεί ανατριχίλα.

 

Η Αγία Ελένη είναι ένας ορεινός όγκος στη μέση του Ατλαντικού, με απότομες ακτές που φτάνουν τα 400 μέτρα και καταλήγουν στο χάος. Κατά διαστήματα δημιουργούνται χαράδρες που φτάνουν χαμηλά στη θάλασσα. Μέσα σε μία τέτοια χαράδρα, με πρόσοψη στην ακτή γύρω στα 100 μέτρα και μήκος ένα χιλιόμετρο, είναι στριμωγμένο το Τζέιμσταουν, η πρωτεύουσα του νησιού. Ακριβώς από πάνω του 200 κατακόρυφα μέτρα, είναι απλωμένος σε μία επικλινή πλαγιά του οροπεδίου, ο δεύτερος οικισμός του νησιού, το Χαφ Τρι Χόλοου, που φτάνει μέχρι την άκρη του γκρεμού. Οι δύο οικισμοί επικοινωνούν με μία σκάλα που έχει 699 κατακόρυφα σκαλοπάτια. Όποιος επιζήσει της ανάβασης είναι βέβαιο πως θα απολαύσει μία ασύλληπτη θέα στον Ατλαντικό και την Αγία Ελένη.

 

Τζέιμσταουν

 

Το Τζέιμσταουν είναι μια συμπαθητική πόλη με τα σπίτια παραταγμένα κατά μήκος του μοναδικού δρόμου. Μπροστά στο λιμάνι υπάρχει μια παλιά τάφρος και αμέσως ακολουθεί η οχύρωση που φράζει την είσοδο στη χαράδρα όπου είναι χτισμένη η πόλη. Αυτό το τείχος υψώνεται περίπου 6-7 μέτρα από τη μια άκρη της χαράδρας στην άλλη και η μοναδική είσοδος για την πόλη είναι η μεγάλη πύλη, κάτω από την οποία περνάνε υποχρεωτικά και σήμερα οι άνθρωποι και τα αυτοκίνητα. Στην πλατεία, που δημιουργείται αμέσως μετά το τείχος, βρίσκεται στη αριστερή γωνία το Κάστρο. Είναι ένα διώροφο κτίσμα που στεγάζει τις υπηρεσίες της διοίκησης. Ο διοικητής όμως του νησιού κατοικεί 10 χλμ. έξω από την πόλη, σε ειδικό μέγαρο ανακτορικού τύπου.

 

Μετά την πλατεία, προς το ανηφορικό εσωτερικό της χαράδρας, εκτείνεται η πόλη με απλά διώροφα κτίρια και θυμίζει αρχιτεκτονικά περισσότερο τις επαρχιακές πόλεις της Πορτογαλίας παρά της Αγγλίας. Ιδιαίτερα εκείνες των Αζόρων νήσων. Στην πλατεία βρίσκεται ακόμη η εκκλησία του Σεντ Τζέιμς. Η Κεντρική Φυλακή, πρέπει να είναι η μοναδική φυλακή στον κόσμο που βρίσκεται σε κεντρική πλατεία, ενώ πιο πάνω είναι το ξενοδοχείο Consulate (εκεί στεγαζόταν άλλοτε το Αμερικανικό προξενείο) και η μεταλλική Αγορά που την παρήγγειλαν στην Ευρώπη και τη συναρμολόγησαν στο νησί για να γλιτώσουν από τους τερμίτες που έτρωγαν κάθε τι ξύλινο.

 

Από τη χαράδρα εξέρχονται δύο δρόμοι, ο ένας οδηγεί, αφού περάσει πάνω από το διάσελο, στη διπλανή χαράδρα Ρούπερτ Μπέι και ο άλλος στο οροπέδιο Λάντερ όπου τερματίζουν τα 699 θανατηφόρα σκαλοπάτια που ξεκινούν από το Τζέιμσταουν. Σα να ανεβαίνεις έναν ουρανοξύστη της Νέας Υόρκης με τα πόδια. Από το ύψωμα, όπου τερματίζει και η σκάλα, η θέα προς τον Ατλαντικό είναι μοναδική. Από εκεί ακολουθείτε τον απότομο ανηφορικό δρόμο προς το εσωτερικό του νησιού που σας φέρνει στο οροπέδιο στα 750 μέτρα. Στην κατηφορική πλαγιά του οροπεδίου, που τελειώνει στην άκρη του γκρεμού, 200 μέτρα πάνω από τον πάντα ανήσυχο Ατλαντικό, απλώνεται ο οικισμός Χαφ Τρι Χόλοου. Εδώ κατοικεί το 1/3 του πληθυσμού του νησιού. Τα σπίτια είναι όλα ισόγεια, μακρόστενα, απλά προκατασκευασμένα, σαν στρατιωτικά κτίρια με πολύ ελεύθερο χώρο τριγύρω και αραιά κτισμένα μεταξύ τους. Το άδενδρο οροπέδιο γεμίζει απ' αυτές τις σχεδόν ομοιόμορφες κατοικίες που χάνονται στο ύψωμα μέχρι εκεί που βλέπει το μάτι.

 

Προσπερνώντας τη διασταύρωση που οδηγεί στο φρούριο Φορτ Νολ, ο δρόμος τραβάει για την κατοικία του Ναπολέοντα, στο Λόνγκγουντ. Σε λιγότερο από 5 λεπτά, διασχίζοντας το ύψωμα, βρίσκεστε σε έναν άλλο κόσμο. Μπροστά σας ξανοίγονται καταπράσινες κοιλάδες, κατάφυτες πλαγιές, βοσκοτόπια, ειδυλλιακά τοπία και καταρράχτες. Κοιτάζοντας προς τα πίσω, προς τη θάλασσα, διακρίνεται ξανά το γυμνό άδενδρο οροπέδιο. Απ' αυτό το σημείο φαίνεται στο βάθος και η νότια πλευρά του νησιού. Κι εκεί υπάρχουν παντού γυμνοί, απότομοι βράχοι από μαύρο και σκούρο καφέ βασαλτικό υλικό, αποτελέσματα των ηφαιστειακών εκρήξεων που συνέβησαν πριν από 11 εκατομμύρια χρόνια.

 

Το νησί απ' έξω είναι γυμνό, αφιλόξενο, με δυσπρόσιτες ακτές και μόνο σαν φτάσετε στο εσωτερικό του μπορείτε να δείτε τη μεγάλη μεταμόρφωση και να απολαύσετε τη μεγαλοπρέπεια και την ομορφιά που κρύβεται στις καταπράσινες κοιλάδες και τις δασωμένες πλαγιές. Δεν είναι τυχαίο ότι από το 1502, που το αντίκρισε ο Πορτογάλος Ζοάος ντα Νόβα, μόλις το 1678 κατοικήθηκε το νησί από τους Άγγλους. Και αυτό λόγω της αυξημένης κίνησης προς την Ινδία που δημιούργησε την ανάγκη ανεφοδιασμού των ποντοπόρων πλοίων.

 

Στη συνέχεια στρίψτε δεξιά, προς την κατοικία του διοικητή. Η είσοδος στους κήπους είναι ελεύθερη κι από εκεί μπορείτε να θαυμάσετε αυτό το ανάλαφρο μέγαρο, πνιγμένο από την βλάστηση των δασών του κεντρικού τμήματος του νησιού. Όμως ο θαυμασμός δεν περιορίζεται αποκλειστικά στο μέγαρο. Για την ακρίβεια, το μεγαλύτερο μέρος του μετατοπίζεται στον Τζόναθαν, τη γιγάντια χελώνα που ζει εδώ και 200 χρόνια στο νησί. Ανήκει στο είδος των χελωνών Γκαλαπάγκος που απαντιούνται όμως και στις Σεϋχέλλες και στον Μαυρίκιο. Και επειδή τα τελευταία υπήρξαν κι αυτά βρετανικές αποικίες, κάποιος αξιωματούχος έστειλε τον Τζόναθαν, όταν ήταν ακόμα μικρός, δώρο στον τότε διοικητή της Αγίας Ελένης.

 

Από το μέγαρο του κυβερνήτη ο δρόμος κατεβαίνει χαμηλά σε μια καταπράσινη κοιλάδα με φυτείες φλαξ, ένα φυτό που εισήχθη από τη Νέα Ζηλανδία και μέχρι το 1965 έφτιαχναν απ' αυτό σχοινιά και παλαμάρια. Ανεβαίνοντας ξανά στο ύψωμα φαίνεται το Λόνγκγουντ, ο τρίτος και τελευταίος μεγάλος οικισμός του νησιού. Σ' αυτή την περιοχή βρίσκεται η κατοικία όπου έμεινε μέχρι τον θάνατό του ο Ναπολέων.

 

Η γαλλική σημαία κυματίζει στον λουλουδιασμένο κήπο με το χαμηλό καλόγουστο κτίριο. Το οίκημα ανήκει στο γαλλικό κράτος και στα πίσω διαμερίσματα ζει ο εκάστοτε Γάλλος πρόξενος. Η πινακίδα στα γαλλικά δεν αφήνει καμία αμφιβολία (Maison De Napoleon). Η κατοικία του Ναπολέοντα. Ο Ναπολέων δεν ήταν ευχαριστημένος με την τοποθεσία του σπιτιού που του επέβαλαν να κατοικήσει. Βρίσκεται στο εσωτερικό οροπέδιο και είναι εκτεθειμένο στους ανέμους και τη βροχή. Μέσα στο σπίτι μπαίνετε μόνο κατόπιν ραντεβού. Το σπίτι έχει μετατραπεί σε μουσείο με γκραβούρες και πίνακες που απεικονίζουν τον Ναπολέοντα Βοναπάρτη. Η επίπλωση είναι της εποχής του και κοσμείται με προτομές του ιδίου και της Ιωσηφίνας, καθώς και με την νεκρική μάσκα. Υπάρχει ακόμη το κρεβάτι εκστρατείας που έφερε μαζί του για να κοιμάται. Στο επόμενο δωμάτιο, πάνω σ' ένα ανάκλιντρο, βρίσκεται ακουμπισμένο το μακρύ στρατιωτικό πηλήκιο. Τα υπόλοιπα εκθέματα είναι γράμματα, αποφάσεις και αλληλογραφία του ίδιου με διάφορους παράγοντες και φιλικά πρόσωπα.

 

Τα υπόλοιπα αξιοθέατα του νησιού είναι συναρπαστικά. Σε κάθε στροφή του δρόμου ένα υπερθέαμα της φύσης σας περιμένει. Ο δρόμος κατηφορίζει σαν μαχαίρι από τα 750 μέτρα στην πίσω νότια ακτή. Στη Σάντι Μπέι. Παρά το όνομα δεν είναι όρμος, αφού τα κύματα του ωκεανού σκάνε ανεμπόδιστα πάνω στους μαύρους βράχους.

 

Η δυτική πλευρά του νησιού, στο Τόμσονς Γουντ, φιλοξενεί κοντά στην ακτή μια σειρά από βραχονησίδες όπου φωλιάζουν τα θαλασσοπούλια. Το θέαμα σε κάθε στροφή του δρόμου γίνεται όλο και πιο εντυπωσιακό.

 

Στην κορυφή του βουνού δεσπόζει το καλοδιατηρημένο φρούριο Φορτ Νολ και οι ριπές του αέρα, που δεν κοπάζει στα υψώματα ούτε λεπτό, θα σας βάλουν ακόμα πιο βαθιά στο κλίμα αυτού του αποκαλυπτικού νησιού με την άγρια ομορφιά.

 

Περιπλανηθείτε μέσα στην πόλη παρατηρώντας τους Αγίους. Έτσι ονομάζονται οι κάτοικοι του νησιού για συντομία. Επτά χιλιάδες Άγιοι ζουν στο νησί και κανείς δεν είναι Αγγλοσάξονας. Όλοι προέρχονται από επιμιξίες νοτίων Ινδών, Μαγλασίων της Μαδαγασκάρης και Κινέζων. Και όλα τα χαρακτηριστικά αυτών των φυλών είναι ορατά, σε άλλον περισσότερο και σε άλλον λιγότερο. Το πιο σημαντικό εδώ είναι ότι όλοι βρίσκονται ανακατεμένοι σε μια ενιαία φυλή, χωρίς επιμέρους διακρίσεις. Και το πιο εντυπωσιακό είναι ότι όλοι μιλάνε αγγλικά του 18ου αιώνα, μ' εκείνο το μελωδικό ηχόχρωμα που σήμερα το συναντάς μόνο σε μικρά χωριά της κεντρικής Αγγλίας.

 

Η νήσος της Αγίας Ελένης είναι ηφαιστειογενές νησί και υπερπόντιο έδαφος του Ηνωμένου Βασιλείου στο Νότιο Ατλαντικό Ωκεανό. Εκτός από το ομώνυμο νησί, το υπερπόντιο έδαφος περιλαμβάνει τα νησιά Ασένσιον (Αscencion) ή Νήσος Αναλήψεως, στο οποίο βρίσκεται μία από τις τρεις κεραίες (οι άλλες δύο βρίσκονται στην Ατόλλη Κουατζαλέιν και την Ατόλλη Ντιέγκο Γκαρσία) που βοηθούν στην λειτουργία του Συστήματος Παγκόσμιας Θέσης (GPS) και Τριστάν ντα Κούνια (Tristan da Cunha). Πρωτεύουσα και κύριο λιμάνι είναι το Τζέιµσταουν.

 

Η Αγία Ελένη έγινε γνωστή ως τόπος εξορίας του Ναπολέοντα, ο οποίος έζησε εκεί από το 1815 μέχρι το θάνατό του, το 1821. Το Longwood House, όπου έμεινε ο Ναπολέων, και το Sane Valley, όπου θάφτηκε, ανήκουν στη γαλλική κυβέρνηση από το 1858. Έχει έκταση 413 τετραγωνικά. χλμ. και πληθυσμό, με βάση εκτιμήσεις του 2009, 7.637 κατοίκους.

 

Οι περισσότερες ιστορικές πηγές προσδιορίζουν την ανακάλυψη του νησιού στις 21 Μαΐου του 1502 από τον Ισπανό θαλασσοπόρο Ζοάο ντα Νόβα κατά το ταξίδι επιστροφής του από την Ινδία. Η ονομασία αποδίδεται στην Αγία Ελένη της Κωνσταντινούπολης. Μία άλλη άποψη αναφέρει ότι το νησί ανακαλύφθηκε στις 30 Ιουλίου του 1503 από μία μοίρα πλοίων με διοικητή τον Εστεβάο ντα Γκάμα, αποδίδοντας στον ντα Νόβα την ανακάλυψη του νησιού Τριστάν ντα Κούνα. Οι Πορτογάλοι βρήκαν το ακατοίκητο νησί χωρίς δέντρα και πόσιμο νερό, ενώ εισήγαγαν ζώα (κυρίως κατσίκες), οπωροφόρα και λαχανικά, κατασκεύασαν μία εκκλησία και ένα ή δύο σπίτια, και άφησαν εκεί τους άρρωστους ναύτες τους, για να επιστρέψουν αργότερα στην Πορτογαλία. Οι έποικοι παρέμειναν αλλά δεν κατασκεύασαν κάποιο μόνιμο οικισμό. Το νησί απέκτησε ιδιαίτερη σημασία ως σημείο ανεφοδιασμού κατά την επιστροφή από την Ασία, καθώς βρίσκεται στη ζώνη των αληγών ανέμων που οδηγούσαν τα πλοία από το Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας στο νότιο Ατλαντικό.

 

Ο Τόμας Κάβεντις έγινε ο πρώτος Άγγλος που επισκέφτηκε το νησί, σε μια αποτυχημένη αποστολή το 1591. Οι Ολλανδοί διεκδίκησαν το νησί το 1645-1659 και αργότερα το 1673, αλλά τελικά, μετά την επέμβαση του Αγγλικού Ναυτικού, το νησί αποδόθηκε στην Εταιρεία Ανατολικών Ινδιών από τον Κάρολο Β' της Αγγλίας. Το 1999 και αργότερα το 2005, η Βρετανική Κυβέρνηση ανακοίνωσε σχέδια κατασκευής αεροδρομίου στην Αγία Ελένη, για να τονώσει την οικονομία και να μειώσει την εξάρτηση από τη ναυσιπλοΐα.

 

Υπάρχει η διαδεδομένη άποψη ότι οι Πορτογάλοι κατάφεραν να κρατήσουν την ύπαρξη του νησιού μυστική μέχρι σχεδόν το τέλος του 16ου αιώνα, αν και τόσο η θέση όσο και το όνομα του αναφέρονται σε ένα Ολλανδικό βιβλίο του 1508, στο οποίο περιγράφεται μία Πορτογαλική αποστολή του Φρανσίσκο ντε Αλμέιντα στις Ανατολικές Ινδίες. Επίσης, ο Λόπο Χόμεμ Ρέινεϊς αναφέρει τις θέσεις της Αγίας Ελένης και του νησιού Ασένσιον (ή Νήσος Αναλήψεως) στον παγκόσμιο Άτλαντα του 1519.

 

Οι πρώτοι μόνιμοι κάτοικοι ήταν Πορτογάλοι, ενώ το νησί είχε δεχθεί σταδιακά τις επισκέψεις Άγγλων, Ισπανών και Ολλανδών εξερευνητών, με συνέπεια η θέση του να γίνει γνωστή στις αποικιοκρατικές δυνάμεις της εποχής. Οι Πορτογάλοι και οι Ισπανοί σταμάτησαν τους τακτικούς ανεφοδιασμούς στο νησί, καθώς άρχισαν να χρησιμοποιούν λιμάνια τους κατά μήκος των αποικιών τους στις ακτές της δυτικής Αφρικής, αλλά και επειδή δέχονταν επιθέσεις τόσο στα πλοία τους, αλλά και στις εγκαταστάσεις, την εκκλησία, την κτηνοτροφία και τις φυτείες του νησιού, κυρίως από Ολλανδούς και Άγγλους ποντοπόρους. Το 1633, η Ολλανδία ανακοίνωσε επίσημα τα δικαιώματά της στην Αγία Ελένη, αν και το νησί δεν είχε ποτέ καταληφθεί, οχυρωθεί ή είχε μόνιμους κατοίκους. Μέχρι το 1651 όμως, οι Ολλανδοί σταμάτησαν να χρησιμοποιούν το νησί για μεταστάθμευση, καθώς προτίμησαν την πλούσια αποικία που ίδρυσαν στο Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας.

 

Ο πληθυσμός της Αγίας Ελένης αποτελείται κυρίως από πολίτες βρετανικής καταγωγής -από μετανάστες και στρατιώτες-, αλλά και απόγονους σκλάβων που μεταφέρθηκαν με την ίδρυση της αποικίας, αρχικά από την Αφρική (Πράσινο Ακρωτήριο, Χρυσή Ακτή και δυτική ακτή της Αφρικής), αλλά και στη συνέχεια από την Ινδία και τη Μαδαγασκάρη. Η εισαγωγή σκλάβων σταμάτησε λόγω του αυξημένου ποσοστού τους στον πληθυσμό το 1792. Το νησί αποικήθηκε από τους Βρετανούς πρώτη φορά το 1659. Το 1804 η Αγία Ελένη έγινε η έδρα της Βρετανικής μοίρας της δυτικής Αφρικής, για την παρεμπόδιση της εξαγωγής σκλάβων στη Βραζιλία, με συνέπεια την απελευθέρωση αρκετών χιλιάδων σκλάβων στο νησί. Σχεδόν όλοι ήταν Αφρικανοί και περίπου 500 παρέμειναν εκεί, ενώ οι υπόλοιποι σταδιακά στάλθηκαν στις δυτικές Ινδίες και το Κέιπ Τάουν και τελικά στη Σιέρα Λεόνε. Επίσης, μετανάστες από την Κίνα μεταφέρθηκαν στο νησί από το 1810 με κορύφωση του ρεύματος το 1818. Μετά την επαναφορά του Στέμματος στη Βρετανία το 1834, οι περισσότεροι επαναπατρίστηκαν, αν και αρκετοί μεταφέρθηκαν στη Νότια Αφρική. Αντίστοιχα, στο νησί βρέθηκαν και λίγοι Ινδοί, κύρια απασχολούμενοι σε λιμενικές εργασίες.

 

Ο χριστιανισμός έχει βαθιές ρίζες στην Αγία Ελένη και έχει παίξει έναν συμβολικό ρόλο στην τοπική κοινωνία. Η πλειοψηφία των κατοίκων ανήκουν στην Εκκλησία της Αγγλίας, μέλη της επισκοπής της Αγίας Ελένης, η οποία περιλαμβάνει και το νησί Ασενσιόν (ή Νήσο Αναλήψεως). Έδρα της επισκοπής είναι το νησί της Αγίας Ελένης. Το 2009 συμπληρώθηκαν 150 χρόνια από την ίδρυση της επισκοπής. Στο νησί στην πορεία των χρόνων είχαν συνεχή παρουσία και άλλα χριστιανικά δόγματα, όπως η Καθολική Εκκλησία από το 1852, ο Στρατός της Σωτηρίας από το 1886, η Εκκλησία των Βαπτιστών από το 1845, καθώς και πρόσφατα η Εκκλησία των Αντβεντιστών της Έβδομης Ημέρας, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά και η Νέα Αποστολική Εκκλησία. Ο Μπαχαϊσμός, ως νεότερη θρησκεία, έχει παρουσία επίσης στο νησί από το 1954.

 

Το αρχιπέλαγος Τριστάν ντα Κούνια, το οποίο κατοικείται από το 1815 και ανήκει διοικητικά στην Αγία Ελένη, έχει πληθυσμό μικρότερο από 300 κατοίκους, κυρίως με ρίζες από τη Βρετανία, την Ιταλία, αλλά και την ίδια την Αγία Ελένη. Ο χριστιανισμός είναι η κύρια θρησκεία, με επικρατέστερη την Εκκλησία της Αγγλίας και την Καθολική Εκκλησία.

 

Το νησί Ασένσιον (ή Νήσος Αναλήψεως) δεν έχει μόνιμους κατοίκους, αλλά κατοικείται από μεταβαλλόμενο πληθυσμό περίπου 1.000 ατόμων, μέλη των στρατιωτικών δυνάμεων των ΗΠΑ και της Βρετανίας, καθώς και πολιτικό προσωπικό, που απασχολούνται στην Αγγλοαμερικανική αεροπορική βάση, μαζί με τις οικογένειές τους, αλλά και προσωπικό των κυβερνητικών τηλεπικοινωνιακών υπηρεσιών της Βρετανίας.

 

Οι πολίτες της Αγίας Ελένης και των άλλων νησιών της διοικητικής επικράτειάς της έχουν την υπηκοότητα των Βρετανικών Υπεράκτιων Περιοχών, ενώ από το 2002 έχουν παράλληλα και τη Βρετανική υπηκοότητα.

 

Μετά την περίοδο του Ναπολέοντα στο νησί, διαδοχικές εξάρσεις ανεργίας έχουν οδηγήσει σε μετανάστευση των κατοίκων κυρίως προς τη Μεγάλη Βρετανία, τη Νότια Αφρική, και παλαιότερα προς την Αυστραλία. Σήμερα, καταγράφεται αντίστοιχη κίνηση προς το γειτονικό νησί Ασένσιον (ή Νήσος Αναλήψεως) λόγω της στρατιωτικής βάσης, στα νησιά Φόκλαντ μετά τον ομώνυμο πόλεμο, αλλά και στη Βρετανία.

 

Η Αγία Ελένη παραμένει μία από τις περιοχές του κόσμου χωρίς κανένα καταγεγραμμένο κρούσμα AIDS (ορμάτε ελεύθερα και άφοβα). Το προσδόκιμο ζωής στο σύνολο του πληθυσμού ήταν σύμφωνα με εκτιμήσεις του 2009 τα 78,44 χρόνια (75,52 χρόνια οι άνδρες και 81,5 οι γυναίκες). Τα έχουμε πει αυτά, να μην επαναλαμβανόμαστε. Παντού στον κόσμο οι γυναίκες ζουν περισσότερο από τους άντρες. Η διαφορά των χρόνων επιβίωσης έγκειται μάλλον στην… υπομονή. Οι γυναίκες αντέχουν περισσότερο τους άντρες δίπλα τους απ' όσο αντέχουν εκείνοι τις γυναίκες και γι' αυτό οι άντρες φροντίζουν να την κοπανήσουν μια ώρα αρχύτερα :-)

 

Το κλίμα είναι υποτροπικό, με την θερμοκρασία στις ακτές να ποικίλλει από 20-31°C, και περίπου 10 βαθμούς χαμηλότερα στο ψηλότερο σημείο. Βροχοπτώσεις μπορεί να συμβούν ανά πάσα στιγμή του έτους, αλλά είναι βαρύτερες μεταξύ Γενάρη και Απρίλη.

 

Αυτά… Να περάσετε καλά και να προσέχετε… Τώρα, πόσο θα μείνουμε εδώ, πότε θα φύγουμε, είναι κάτι που θα μας το δείξει ο καιρός… Κάποια μέρα, κάποια εβδομάδα, κάποιο μήνα, κάποια εποχή, θα σηκώσουμε άγκυρα και θα συνεχίσουμε το ταξίδι μας… Δεν έχουμε σκοπό να γίνουμε άγιοι κι εμείς… Δεν μας ταιριάζει άλλωστε κάτι τέτοιο… Καλή διαμονή σε όλο το τσούρμο της συμφοράς :-)

 

Από το Πράσινο Ακρωτήρι στην Αγία Ελένη