Πέμπτη 31 Ιανουαρίου 2013

Πράσινο Ακρωτήρι (Cabo Verde)



Το κεντρικό πανί μας το έκαναν κουρέλια οι δυνατοί άνεμοι που σηκώθηκαν απότομα και έτσι αναγκαστήκαμε να αγκυροβολήσουμε για μερικές μέρες μέχρι να μπορέσουμε να το επισκευάσουμε. Ευτυχώς που το πλήρωμα τα καταφέρνει καλά στο ράψιμο των καραβόπανων και έτσι σηκώσαμε πάλι τα πανιά και συνεχίσαμε την πορεία μας.
 
Σε λίγες ώρες φτάνουμε στο Πράσινο Ακρωτήρι. Θα δέσουμε στο γραφικό λιμανάκι του Σάο Νικολάου. Το κλίμα εδώ είναι ξηρό τροπικό, με ανέμους από τον Νοέμβριο ως τον Ιούλιο και δροσερές νύχτες από τον Ιανουάριο ως τον Μάρτιο. Η μέση θερμοκρασία φτάνει τους 24 βαθμούς στα ηπειρωτικά και τους 23 στις παραθαλάσσιες περιοχές. Από τον Δεκέμβριο ως τον Μάιο έχει πιο πολλή δροσιά. Προστατευθείτε από την ελονοσία, τη χολέρα, την ηπατίτιδα Α και Β.
 
Τα νησιά του Πράσινου Ακρωτηρίου αποτελούν τη συνέχεια της Σαχάρας, της προερημικής περιοχής της, γνωστής με το όνομα Σάχελ, στη Δυτική Αφρική. Ανήκουν εξ ολοκλήρου στην Αφρική, όπως το επιβεβαιώνουν και οι άνθρωποι των γραμμάτων τους, μεταξύ των οποίων και ο συγγραφέας Germano Almeida: "Le Cap Vert a souvent ete accuse de ne pas etre ou de ne pas vouloir etre africain. C' est que la question etait mal posee" ("Το Πράσινο Ακρωτήρι συχνά κατηγορήθηκε πως δεν είναι ή δεν θέλει να είναι αφρικανικό. Κι αυτό γιατί η ερώτηση δεν τέθηκε σωστά").
 
Το Cabo Verde έχει έκταση 4.033 km² και ο πληθυσμός του είναι 516.100 κάτοικοι. Το όνομα της πρωτεύουσας είναι Πράια. Το Πράσινο Ακρωτήρι διαιρείται σε 22 δήμους (concelhos) και περαιτέρω σε 32 ενορίες (freguesias). Το νησί βρίσκεται στην περιοχή Μακαρονησία (αποτελείται από δέκα νησιά και άλλα πιο μικρά νησιά) στα βόρεια του Ατλαντικού Ωκεανού. Τα μέχρι πρότινος ακατοίκητα νησιά ανακαλύφθηκαν και εποικίστηκαν από τους Πορτογάλους τον 15ο αιώνα. Η χώρα πήρε την ονομασία της από το Cap-Vert (που σημαίνει Πράσινο Ακρωτήριο), σήμερα στη Σενεγάλη, στο δυτικότερο άκρο της ηπειρωτικής Αφρικής. Το νησί ήταν ακατοίκητο (χρησιμοποιείτο από αλιείς της Σενεγάλης) όταν έφτασαν οι Πορτογάλοι το 1456 και έγινε τμήμα της Αυτοκρατορίας τους (η προσάρτηση έγινε το 1495). Σημαντική υδάτινη οδός, εξαιτίας της γεωγραφικής θέσης του, το Πράσινο Ακρωτήριο αποτέλεσε επίσης τόπο με φυτείες ζαχαροκάλαμου και έπειτα σημαντικό κέντρο δουλεμπορίου. Η δουλεία καταργήθηκε στα τέλη του 19ου αιώνα. Το 1951 η χώρα έγινε υπερπόντια επαρχία της Πορτογαλίας. Το 1975, στις 5 Ιουλίου, απέκτησε την ανεξαρτησία του. Το 70% του πληθυσμού είναι Κρεολοί και το υπόλοιπο είναι Αφρικανοί. Πολύ μικρό ποσοστό είναι Ευρωπαίοι (Ολλανδοί, Άγγλοι, Γάλλοι κ.λπ.). Οι περισσότεροι κάτοικοι είναι Χριστιανοί. Η θρησκεία τους είναι Ρωμαιοκαθολική (90%), με αρκετούς να ανήκουν στο προτεσταντικό δόγμα και μία μερίδα να ακολουθεί τις ανιμιστικές δοξασίες. Λίγοι ακολουθούν την Πίστη Μπαχάι, τον Βουδισμό και το Ισλάμ. Η επίσημη γλώσσα είναι η πορτογαλική, ενώ ομιλείται ως εθνική γλώσσα η Κρεολική (κριούλο), η οποία αποτελεί κράμα πορτογαλικών και δυτικοαφρικανικών στοιχείων. Οι ηφαιστειακές εκρήξεις του Φόγκο (όπως αυτή του 1680) και οι επιδημίες, δεν άφησαν περιθώρια για αύξηση του πληθυσμού. Ωστόσο, το προσδόκιμο ζωής είναι σήμερα ένα από τα υψηλότερα της Αφρικής, στα 74 χρόνια στις γυναίκες και στα 67 στους άνδρες (μα παντού να ζουν περισσότερο οι γυναίκες; περίεργο…). Οι σημαντικότερες πόλεις της χώρας, εκτός από την Πράια, είναι η Μιντέλο (στο Σάο Βισέντε) και η Σάο Φιλίπε. Στον τομέα του πολιτισμού η χώρα μπορεί να καυχιέται για τη μουσική της παράδοση, η οποία επηρεάστηκε από τα πορτογαλικά "φάντος". Έτσι, το είδος της μελαγχολικής μουσικής μόρνα εκφράζει την έντονη μελαγχολία, γνωστή ως "Sodade". Το ομώνυμο τραγούδι της "ξυπόλητης ντίβας" Σεζάρια Έβορα καταδεικνύει αυτό το μουσικό είδος. Η Έβορα αποτέλεσε την καλύτερη πρέσβειρα για τη μουσική και τον πολιτισμό της νησιωτικής χώρας, καθώς από το 1988 έως το θάνατό της το 2011, έκανε διεθνή καριέρα.
 
Το Σάο Νικολάου, όπως και τα άλλα νησιά του Cabo Verde, κατοικήθηκαν για πρώτη φορά τον 15ο αιώνα, με την ανακάλυψή τους από τον Πορτογάλο Diego Gomes, το 1460. Πρωτεύουσά του είναι η Vila da Ribeira Brava, μια πόλη περικυκλωμένη από βουνά, με επίνειο το πανέμορφο λιμανάκι Pregica. Κατά την περίοδο του σκλαβοπάζαρου υπήρξε αποθήκη για τους μαύρους που αγοράστηκαν στις αφρικανικές ακτές, για να ισχυροποιηθούν οι άποικοι και για να κατοικηθούν πιο εύκολα τα έρημα νησιά. Οι άποικοι μάλιστα επιδίδονταν στην εκπαίδευση των σκλάβων, γεγονός που αύξανε την αξία τους στις αγορές όπου θα τους πουλούσαν. Τον 19ο αιώνα το Σάο Νικολάου διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στη θαλάσσια εκμετάλλευση του Cabo Verde. Η ελονοσία που έπληττε το νησί Σαντιάγκο, καθ' ότι βρισκόταν πιο κοντά στις αφρικανικές ακτές, έκανε το Σάο Νικολάου το επίκεντρο του αρχιπελάγους. Η Καθολική Εκκλησία ιδρύει το 1866 το πρώτο γυμνάσιο-λύκειο στο Cabo Verde, το φημισμένο Seminaire-Lycee. Επί 50 χρόνια το Seminaire εκπαίδευε μαθητές απ' όλα τα γύρω νησιά μέσα από μια επταετή φοίτηση: πέντε χρόνια για γενικές σπουδές και δύο χρόνια για θεολογία.
 
Από το Seminaire-Lycee του Σάο Νικολάου, στα 50 χρόνια λειτουργίας του, ξεπήδησαν πολλά στελέχη που αναρριχήθηκαν τόσο στον κρατικό μηχανισμό όσο και στον ιδιωτικό τομέα του Cabo Verde. Σύμφωνα με τον Arnaldo Franca, οι Πορτογάλοι εκπαίδευαν ακόμη και εκείνους που στη συνέχεια θα προωθούσαν σε καίριες θέσεις στις υπόλοιπες αποικίες τους, ιδιαίτερα στη Γουινέα και στην Ανγκόλα. Το Σάο Νικολάου υπήρξε η γενέτειρα μεγάλων συγγραφέων του Cabo Verde, όπως ο Jose Lopes, πατριάρχης των γραμμάτων, που άφησε παρακαταθήκη ένα συγκλονιστικό ποιητικό έργο και ο οποίος φοίτησε και αυτός στο Seminaire-Lycee. Επίσης ο Baltazar Lopes, ποιητής και συγγραφέας γνωστός παγκοσμίως με το έργο του "Chiquinho". Το συγκεκριμένο μυθιστόρημα, 50 χρόνια μετά την έκδοσή του, παραμένει το μεγαλύτερο μυθιστορηματικό έργο της λογοτεχνίας του Cabo Verde ("Decouverte des iles du Cap Vert", Archives Historiques Nationales, edition Praia - Sepia, Paris 1998). Άλλοι ποιητές και πεζογράφοι του Σάο Νικολάου είναι και οι Pedro Corsino Azevedo, Gabriel Mariano και Leopoldina Barreto.
 
Το Σάο Νικολάου δεν συγκαταλέγεται στους κορυφαίους τουριστικούς προορισμούς του Cabo Verde. Το Σαλ με τις αμμουδερές παραλίες και τo Φόγκο με το ηφαίστειο αποτελούν τους κυριότερους πόλους έλξης της ευρύτερης περιοχής. Όμως για τον πραγματικό ταξιδευτή το Σάο Νικολάου θα αποδειχτεί ένας ιδιαίτερος προορισμός που θα μείνει χαραγμένος για πάντα στη μνήμη του. Γύρω-γύρω πανύψηλα βουνά, χαμένα στα σύννεφα, γεμάτα από διάσπαρτα σπίτια. Μαγευτικές διαδρομές από την πρωτεύουσα Ribeira Brava ως τα ψαροχώρια Pregica και Tarafal. Ελικοειδή καλντερίμια που διασχίζουν την έρημο αλλά και τα καλλιεργημένα κομμάτια γης, περνώντας δίπλα από κάτασπρα ξωκλήσια και τέλος άνθρωποι ζεστοί και πρόσχαροι, χαράζουν στη μνήμη των ταξιδευτών τις πιο ανεξίτηλες εικόνες.
 
Η πρωτεύουσα του νησιού Ribeira Brava, βρίσκεται κυκλωμένη από ψηλές αλλά και χαμηλότερες κορφές οι οποίες αποτελούν τμήμα ενός πολύ ιδιαίτερου σχηματικά βουνού το οποίο ορθώνεται πάνω από την πόλη. Έχει όλους κι όλους 11 χιλιάδες κατοίκους και παρόλο που η θάλασσα απέχει μόλις επτά χιλιόμετρα δεν διατηρεί σχεδόν κανένα νησιωτικό στοιχείο. Τα σπίτια έχουν όλα κεραμοσκεπές και τα δρομάκια δεν είναι παρά πολύ στενά καλντερίμια με γραφικά φανάρια στο πλάι που συνθέτουν μια πολύ όμορφη εικόνα. Οι κάτοικοι, όλοι άνθρωποι του βουνού, βρίσκονται πάντα με ένα ζεστό χαμόγελο στα χείλη και είναι λίγο πιο ανοικτοί στο χρώμα σε σχέση με αυτούς του Σαντιάγκο.
 
Οι συγκοινωνίες στο Cabo Verde λειτουργούν βάση της πληρότητας των οχημάτων και όχι με τακτό ωράριο. Στην αγορά της Ribeira Brava θα συναντήσετε ανθρώπους -κυρίως γυναίκες- που έρχονται για να πουλήσουν ψάρια, βότανα και φρούτα. Και μπορεί να τους διακρίνεται να έχουν σκαμμένα πρόσωπα, όμως η ψυχή τους ξεχειλίζει από γλυκύτητα. Εμπιστευτείτε τους…
 
Οι μετακινήσεις στα υπόλοιπα νησιά θα γίνουνε με τα πλωτά μέσα που υπάρχουν σε κάθε ένα από αυτά. Το καράβι μας δεν θα μετακινηθεί από εδώ μέχρι να φύγουμε για άλλο προορισμό, οπότε η αναχώρηση θα γίνει από το ίδιο λιμάνι που θα δέσουμε φτάνοντας. Τα σημεία διασκέδασης θα τα βρείτε μόνοι σας. Υπάρχουν πάντως αρκετά και για κάθε γούστο. Έχουμε καιρό να πατήσουμε στεριά, γι' αυτό μπορείτε να ξεδώσετε μέχρι τελικής πτώσης. Καλή διαμονή…
 
p.s. Ένα από τα προσεχή βράδια θα έχουμε πάρτυ στην παραλία, όπως είχα υποσχεθεί…

Τετάρτη 16 Ιανουαρίου 2013

Πάρτυ στο κατάστρωμα (μέρα τρίτη)



Ζωντανοί και σήμερα… Με κάτι λίγες αμυχές μόνο… Και το κυριότερο… Μαζί… Ο Γιάννης και ο Σωκράτης μας άφησαν την αγάπη τους και στη θέση τους έφτασαν πριν από λίγο δύο άλλοι αγαπημένοι φίλοι… Ναι, με εκείνη την γαλέρα με τα πορτοκαλί πανιά… Το κρύο αγρίεψε λιγάκι απόψε και στο κατάστρωμα θα μείνουμε μόνο όσοι αντέχουμε… Οι υπόλοιποι μπορούν να διασκεδάζουν και μέσα από τις καμπίνες τους. Δεν χρειάζεται να αρρωστήσουμε όλοι και να μη μείνει κανένας να κουλαντρίσει ετούτο το σαπιοκάραβο…
 


Ρωτάς πού είμαι και θεωρώ καλή την ερώτηση. Για να δω... Είμαι…
Βλέπω μπροστά μου ένα απέραντο καφετί κύμα να σηκώνεται. Μια παράξενη μολυβένια θάλασσα το ξεβράζει στις ακτές του μυαλού μου. Κοιτάζω παντού και δεν είμαι. Ανοίγω τα μάτια και λείπω. Κατεβαίνω στο κατώτερο μαύρο που μοιάζει να κλείνει βυθούς μα κι εκεί δεν υπάρχω. Αλλά όταν σηκώσω ψηλά το κεφάλι, διακρίνω μια κουκίδα γαλάζια στη μέση της νύχτας κι είναι σα να έχω βρει τον εαυτό μου μέσα σε μια κοσμική καταιγίδα από απολεσθέντα αντικείμενα. Ένα βότσαλο που παρασύρθηκε απ' τον κατακλυσμό…

S.O.
 


Τελευταία βραδιά απόψε του τριήμερου πάρτυ μας. Σε δυο μέρες πιάνουμε στο Πράσινο Ακρωτήρι. Εκεί μπορεί να στήσουμε κανένα ολονύχτιο παρτάκι σε κάποια από τις χρυσαφένιες του παραλίες…
 


Χρήστος και Αλκίνοος… Με αέρα, ψιλόβροχο και κρύο…

"Ποτέ σου μην κοιτάς τον άλλο μες στα μάτια
γιατί καθρέφτης γίνεσαι κι όλοι σε σπάν' κομμάτια"
 


Μικρά κι ακίνδυνα…
 


Άντε και μια βουτιά στον βυθό… Να ξεπλυθούμε μέσα κι έξω…
 


"Ό,τι στον κόσμο αγαπώ είναι αλλού"
 


Λίγο πριν το τέλος αυτού του απέραντου άσπρου που κατάφερα να σπείρω με τη βοήθειά σου, κλείνω τον εκτοξευτήρα μου και ησυχάζω. Πάει κι αυτή η πυρκαγιά, τη σβήσαμε παρέα. Από το ίδιο χωράφι θα θερίσω και θα σιτιστώ. Και χορτασμένος εγώ, εσύ και το γεράκι μας, θα ανάψουμε μια μεγάλη φωτιά, ίδια μ' αυτή που σβήσαμε και θα κάψουμε όλους ετούτους τους σπόρους. Για να έχει αξία και νόημα κάθε καινούρια σπορά…

S.O.

Καλημέρα ταξιδευτές… Το πάρτυ μας έφτασε στο τέλος του… Μιαν άλλη φορά θα τραγουδήσουμε πάλι μαζί… Γιατί σαν την παρέα σας δεν υπάρχει τίποτα στον κόσμο…

Τρίτη 15 Ιανουαρίου 2013

Πάρτυ στο κατάστρωμα (μέρα δεύτερη)



Ο Λουδοβίκος μας ευχαρίστησε και μας αποχαιρέτησε ευχόμενος καλά ταξίδια, καθώς επιβιβαζόταν στη βάρκα που θα τον πήγαινε στο καράβι της επιστροφής. Λίγο αργότερα, μας πλεύρισε μια σκούνα με ολοκόκκινα πανιά κι από μέσα της ξεπρόβαλαν κι ανέβηκαν στο μπρίκι μας οι αποψινοί μας καλεσμένοι. Μέρα δεύτερη. Ο καιρός ίδιος, με κάπως περισσότερη ψύχρα από χτες αλλά πάνω στο κατάστρωμα τα αίματα ανάβουν και μας ζεσταίνουν. Το ρούμι ρέει άφθονο μαζί με τα υπόλοιπα ποτά. Το πάρτυ συνεχίζεται κι απόψε…
 


Ανοίγω το γκάζι κι ο αέρας χυμάει στα σωθικά μου, παγωμένος, λυτρωτικός. Μια ψιχάλα, έτσι απρόσκλητη, έρχεται και κάθεται στο μέτωπό μου. Αρχίζει να κυλάει αργά. Ο άνεμος πεισματικά την σπρώχνει προς τον αριστερό μου κρόταφο Εκείνη αντιστέκεται. Θέλει να κατέβει στα χείλη μου. Κόβω ταχύτητα για να την διευκολύνω. Ο αέρας παραιτείται από την προσπάθειά του κι εκείνη φτάνει πιο εύκολα στο στόχο της. Μισανοίγω τα χείλη μου και την αφήνω να τρυπώσει στο στόμα μου. Η γεύση της έχει κάτι από την αρμύρα σου. Από τότε που έγινες βροχή τα μάτια σου ψιχαλίζουν όλο και πιο συχνά. Δεν ξέρεις πόσο μ' αρέσει αυτή η γεύση σου όταν πριν έρθεις να με συναντήσεις έχεις βουτήξει στη θάλασσα…

S.O.
 


"Ο θάνατος", ψιθύρισε το θαύμα στο αυτί της έκπληξης, "είναι η μόνη αλήθεια που δεν με περιλαμβάνει". "Και η ζωή;", ρώτησε γεμάτη απορία η έκπληξη. "Η ζωή είναι η μόνη αλήθεια που με χρειάζεται για να νικήσει τον θάνατο", απάντησε το θαύμα…
 
S.O.
 


Εαυτέ μου κατεργάρη, μια ζωή σε φρόντιζα κι εσύ έβρισκες πάντα τον τρόπο να μου τη σκας. Εγώ σε γύμναζα για να κερδίζεις όλες τις κούρσες κι εσύ την ώρα που σε χρειάστηκα πήγες και έστησες την πιο κρίσιμη με τον αντίπαλο. Σικέ εαυτός, σε κούρσα σικέ, με απατεώνα νικητή. Εαυτέ μου, δεν ξέρω αν το κατάλαβες αλλά έτρεξες σε στημένη κούρσα και την έχασες. Και ο νικητής αυτής της κούρσας ήμουν εγώ…

S.O.
 


Άντε τώρα που πλάκωσαν τα πειρατόνια να πέσει και κανένας χορός. Γιάννης και Σωκράτης χτυπιούνται κάτω από την αυτοσχέδια τέντα μας... Για τα μάτια σας μόνο...
 


Έτσι μπράβο ωρέ τρελοπειρατόνια… Που να τσουρουφλιστούν τα γένια του κοκκινογένη… χο, χο, χο…
 


Αααχχχ… Ξεβιδωθήκαμε… Για να ηρεμήσουμε πάλι λιγάκι… Οκλαδόν όλοι να απολαύσουμε…
 


Σε όσους πολέμους κι αν με πας, θα σε νικήσω… Καληνύχτα… Αύριο ξημερώνει μια άλλη μέρα… Νέοι πόλεμοι, νέες μάχες θα δοθούν… Καλά να είμαστε να πολεμάμε… να νικάμε… να χάνουμε… Αν είμαστε καλά αύριο, μετά από τόσους πολέμους, ζωντανοί και με επιπόλαια τραύματα, ίσως να αξιωθούμε να ζήσουμε και τρίτη βραδιά από αυτό το πάρτυ διαρκείας που στήσαμε, έτσι, στα καλά καθούμενα…

Δευτέρα 14 Ιανουαρίου 2013

Πάρτυ στο κατάστρωμα (μέρα πρώτη)



Σήμερα έχουμε καλεσμένο στο καράβι. Τον παραλάβαμε λίγο πιο πριν που μας προσέγγισε εκείνη η κορβέτα με τα γαλάζια τα πανιά. Θα μας συντροφέψει απόψε με τα τραγούδια του πάνω στο κατάστρωμα. Στρωθείτε όλοι οκλαδόν στην κουβέρτα και ετοιμαστείτε να τραγουδήσουμε μαζί του. Ας κάνουμε ένα αυτοσχέδιο πάρτυ να ξεφύγουμε λίγο από τις σκοτούρες της θάλασσας. Εγώ πάω να φέρω τα ποτά…
 


Ωραία βραδιά απόψε. Στο συγκεκριμένο σημείο του Βόρειου Ατλαντικού που βρισκόμαστε, πλησιάζοντας προς το Πράσινο Ακρωτήρι και τα δυτικά παράλια της Αφρικής, αυτή την εποχή ο καιρός κάνει παράξενα παιχνίδια. Παρατεταμένες ζεστές βραδιές με άφθονη υγρασία και μέρες σα να βρισκόμαστε στο κατακαλόκαιρο κι έπειτα ξαφνικές νεροποντές που διαρκούν αρκετά μερόνυχτα. Για σήμερα πάντως αλλά και για τις επόμενες μέρες ο καιρός θα είναι αρκετά ζεστός και υγρός, γεγονός που θα βοηθήσει για το υπαίθριο πάρτυ μας πάνω στο κατάστρωμα και κάτω από τ' αστέρια. Οι ξεχασιάρηδες και οι υπναράδες που θα αργήσουν να ανέβουν στην κουβέρτα, ας μην ανησυχούν. Το πάρτυ μας θα διαρκέσει κάμποσες μέρες. Σαν το Woodstock ένα πράγμα… χο, χο, χο…
 


Μια φορά κι έναν καιρό, ένα καράβι που έπλεε στη μέση του ωκεανού είδε ξαφνικά μπροστά του να ορθώνεται μια πελώρια ανεμόσκαλα που ανέβαινε στον ουρανό. Απορημένος ο καπετάνιος έδωσε εντολή να κατεβάσουν τα πανιά και να ρίξουν άγκυρα στο σημείο που άρχιζε αυτή η παράξενη ουράνια ανεμόσκαλα. Σιγά-σιγά μαζεύτηκε ολόκληρο το τσούρμο των ναυτικών μπροστά στην πλώρη και άρχισε να θαυμάζει ετούτο το μυστήριο φαινόμενο. Ο καπετάνιος άρπαξε ένα σκοινί που κρεμόταν από το άλμπουρο και δίνοντας έναν πήδο προσγειώθηκε στα πρώτα σκοινένια σκαλιά και ξεκίνησε να ανεβαίνει προς τον ουρανό. Κοντοστάθηκε λιγάκι και φώναξε προς το πλήρωμά του: "Άντε μωρέ, τι σαστίσατε, αρπάξτε το σκοινί και ελάτε ένας-ένας ξοπίσω μου. Θαρρείτε πως θα σας ξαναδοθεί η ευκαιρία να απαντήσετε από τόσο κοντά άλλο θαύμα στη μίζερη ζωή σας;". Οι ναυτικοί παρέμειναν καθηλωμένοι στις θέσεις τους. Κάτι ο φόβος για το άγνωστο, κάτι η παραπανίσια τρέλα που τους έλειπε, δεν ακολούθησαν τον τρελοκαπετάνιο τους. Εκείνος συνέχισε να ανεβαίνει μέχρι που χάθηκε από τα μάτια τους. Το τσούρμο περίμενε για ώρα να δει κάποια κίνηση αλλά μάταια. Ο καπετάνιος δεν φαινόταν πουθενά. Πέρασαν τέσσερις μέρες όταν ξέσπασε η μουρμούρα. Οι προμήθειες λιγόστευαν και το νερό κόντευε να σωθεί. Κάποιος έριξε την ιδέα να εκλέξουν καινούριο καπετάνιο και να φύγουν το συντομότερο για τον προορισμό τους. Έτσι και έγινε. Καθώς απομακρύνονταν από το σημείο, κάποιος κοίταξε για μια τελευταία φορά κατά τον ουρανό και πρόσεξε ανάμεσα στα σύννεφα να κινείται με χάρη ένα πελώριο ουράνιο καράβι. Κατάπληκτοι όλοι μαζεύτηκαν γύρω από την κουπαστή και προσπαθούσαν να διακρίνουν μέσα στον συννεφιασμένο ουρανό το σκαρί που αντί να πλέει στο νερό πετούσε. Μα ο ουρανός συννέφιασε γρήγορα ακόμα περισσότερο και άρχισε να βρέχει ασταμάτητα κι έτσι δεν τα κατάφεραν να το ξαναδούν. Πέρασαν μέρες, μήνες, χρόνια κι όλο έπιαναν να φουντώνουν οι φήμες για ένα καράβι που ταξίδευε στον ουρανό ακριβώς πάνω από τον ωκεανό και κάθε φορά που ένα καράβι κινδύνευε στη θάλασσα έριχνε κάτι πελώρια σκοινιά και το έδενε οδηγώντας το σε κάποιο ασφαλές λιμάνι. Οι ναυτικοί μάλιστα στις διηγήσεις τους έκαναν λόγο για έναν τρελοκαπετάνιο που δεν δίσταζε να κατεβαίνει από μια σκοινένια ανεμόσκαλα ως το κατάστρωμα των καραβιών που κινδύνευαν και να δένει μόνος του τα σκοινιά με τα οποία θα τα ρυμουλκούσε. Έτσι γεννήθηκε ο θρύλος του τρελού καπετάνιου και του ιπτάμενου καραβιού φάντασμα που με τον καιρό εξελίχθηκε σε φύλακα άγγελο όλων των ναυτικών που κινδύνευσε η ζωή τους στην φουρτουνιασμένη θάλασσα…

S.O.
 


Μπράβο βρε Λουδοβίκο. Εξαιρετικός. Στο μεταξύ έβαλε ένα ελαφρύ αεράκι, δε νομίζετε; Και το κυματάκι άρχισε να φουσκώνει. Θα μας ταξιδέψουν και τα δύο μαζί με τη φωνή του τροβαδούρου…
 


Άγγιξα τα μαλλιά σου και έγινε άνοιξη. Κράτησα το χέρι σου κι αναστήθηκα. Κοίταξα τα μάτια σου και ξημέρωσε. Σε φίλησα και ξαναγυρίσαμε στον παράδεισο όπως πριν από κάποια εκατομμύρια χρόνια…

S.O.
 


Ιστορίες και ανέκδοτα…
 


Έτσι…
 


L' albero e il vento (Το δέντρο και ο άνεμος)

Μουσική-Στίχοι: Λουδοβίκος των Ανωγείων
Ερμηνεία: Emilia Ottaviano-Λουδοβίκος των Ανωγείων
"Η γιορτή των ανέμων"

"Io sono un albero
(είμαι ένα δέντρο)
con lacrime verdi
(με πράσινα δάκρυα)
io sono un albero
(είμαι ένα δέντρο)
che non sogna
(που δεν ονειρεύεται)
io sono un albero
(είμαι ένα δέντρο)
che viaggia
(που ταξιδεύει).

Leri la bella luna
(χτες τ' όμορφο φεγγάρι)
si ha addormentata
(αποκοιμήθηκε)
fra i miei rami
(ανάμεσα στα κλαδιά μου).

Leri notte la luna
(χτες νύχτα το φεγγάρι)
si ha addormentata
(αποκοιμήθηκε)
fra i miei rami
(ανάμεσα στα κλαδιά μου).

Nellalba e venuto un vento dalle montagne
(Την αυγή ήρθε ένας άνεμος απ' τα βουνά).

Μα εγώ είμαι ένας άνεμος
(ma io sono un vento)
κι αύριο φεύγω
(e domani me ne vado).

Angelo di vento
(αέρινε άγγελε)
non andar via
(μη φεύγεις).

Mα εγώ είμαι ένας άνεμος
(ma io sono un vento)
ήρθα και φεύγω
(sono venuto e me ne vado).

Ma angelo di vento
(μα αέρινε άγγελε)
non andar via
(μη φεύγεις)
ma se tu lo vuoi
(μα αν το θέλεις)
ti auguro buon viaggio
(σου εύχομαι καλό ταξίδι)"


Αυτά για απόψε… Αν ο καιρός μας το επιτρέψει θα συνεχίσουμε αύριο… Όνειρα γλυκά σε όλα τα ασυμβίβαστα πειρατόνια του πειρατικού μας…

Παρασκευή 11 Ιανουαρίου 2013

Πτώσεις



Μια στο κενό και μια στο σκοινί η αιώρηση. Ψυχή ανισόρροπη και πώς να την περάσεις απέναντι; Έχει φτάσει ακριβώς στη μέση… Το κοινό εκστατικό… Σαν βουητό οι κραυγές του, πότε γεμάτες τρόμο και πότε όλο θαυμασμό… ααα, θα πέσει… ααα, κρατήθηκε πάλι… Εκείνος στέκεται για λίγο… Κοιτάζει με σιγουριά απέναντι… Μέσα του πάλλεται εκείνη… Σπαρταράει… Θέλει να πεταχτεί… Να πηδήξει στο κενό… Δεν την ακούει… Ή κάνει πως δεν την ακούει… Ξεροκαταπίνει… Με σταθερά βήματα ορμάει και ένα και δύο και τρία, πέρασε απέναντι! Πέρασε με τρία βήματα μονομιάς και αρπάχτηκε από το προστατευτικό τη στιγμή ακριβώς που η ψυχή του έδινε μια και πηδούσε ελεύθερη στο κενό. Δεν κοίταξε καθόλου προς τα κάτω. Με βλέμμα θριαμβευτικό παρατηρούσε το κοινό του να τον αποθεώνει…

S.O.

"Τη μοναξιά, στο ξαναλέω, μόνο με την παρουσία του κοινού θα την κατακτήσεις".

"Αλίμονο, είσαι καλλιτέχνης και δεν γίνεται πια να αγνοήσεις την ανελέητη άβυσσο των ματιών σου. Νάρκισσος χορεύει; Δεν είναι ωστόσο φιλαρέσκεια, εγωισμός και φιλαυτία, μα κάτι άλλο. Μήπως ο ίδιος ο θάνατος; Χόρευε λοιπόν ολομόναχος. Χλωμός, πελιδνός, γεμάτος αγωνία αν θ' αρέσεις στην εικόνα σου - δηλαδή θα χορέψει η εικόνα σου για σένα".

"Ωστόσο πρέπει να εκθέτεις τον εαυτό σου στον κίνδυνο του σωματικού, του οριστικού θανάτου. Το απαιτεί η δραματουργία του Τσίρκου. Το τσίρκο, όπως η ποίηση, ο πόλεμος και η ταυρομαχία, είναι από τα λίγα σκληρά παιχνίδια που επιζούν".

"Αν πέσεις, θα σου εκφωνήσουν τον πιο συμβατό επικήδειο: βάλτος από χρυσάφι κι αίμα, τέλμα όπου το ηλιοβασίλεμα… μην περιμένεις τίποτα άλλο. Το τσίρκο είναι όλο συμβατικότητες".

"Το κοινό -που χάρη σ' αυτό υπάρχεις, γιατί χωρίς το κοινό δε θα καταχτούσες ποτέ τη μοναξιά- είναι το κτήνος που εσύ στο τέλος θα το εξοντώσεις. Η τελειότητα κι η τόλμη σου όση ώρα εμφανίζεσαι το εκμηδενίζουν".

"Μάταιες οι συμβουλές μου και άστοχες. Δεν είναι δυνατόν να τις ακολουθήσει κανείς. Ήθελα μόνο να γράψω για την τέχνη σου ένα ποίημα που θα σε θερμάνει ολόκληρο, απ' την κορφή ως τα νύχια. Ν' αναφλεγείς ήθελα, όχι να σε διδάξω". Ζαν Ζενέ - Ο σχοινοβάτης

"Το πιο τρομακτικό στο αίσθημα του ιλίγγου δεν είναι το ύψος, αλλά η ασυνείδητη επιθυμία μας να πηδήξουμε στο κενό" Μίλαν Κούντερα

Δευτέρα 7 Ιανουαρίου 2013

Τα έμαθες Ίκαρε;

…Ο άνθρωπος τώρα πια, πετάει…
Και δεν ήταν τα φτερά που του έλειπαν για να τα καταφέρει…
Η τρέλα ήταν… Εκείνη που, ανάμεσα στους δυο σας, ο Δαίδαλος διέθετε σε μεγαλύτερο βαθμό…
Εσύ, με ένα ζευγάρι φτερά και μπόλικη σύνεση, μπόρεσες να πετάξεις. Εκείνος όμως δεν πέταξε έτσι απλά. Πήγε πολύ ψηλά. Κοίταξε κατάματα τον ήλιο. Γιατί το μυστικό τελικά δεν είναι να μάθεις να πετάς, αλλά πώς να το κάνεις... Με τι ταχύτητα να πετάξεις… Προς τα πού να πετάξεις… Σε τι ύψος να φτάσεις… Τι να δεις εκεί που θα φτάσεις και τι είσαι πρόθυμος να θυσιάσεις για να μπορέσεις να πας ως εκεί…

S.O.


Καλή Χρονιά!