Ταξίδευε...

 

Ν' ανέβω στην ταράτσα και να κάνω
το κοντάρι της κεντρικής κεραίας ιστό
κι ύστερα ν' απλώσω ένα τεράστιο πανί
να γίνει η πολυκατοικία καράβι, να σαλπάρει...

Τα blues του αποχαιρετισμού

Πριν να φύγουμε από 'δω είπα να φωνάξω κάτι φιλαράκια. Κάτι τρελάρες πειρατές από παλιά μας συναπαντήματα. Θα μας παίξουν τις πειρατικές μουσικές τους, έτσι, για να στείλουμε έναν θορυβώδη αποχαιρετισμό στην Αγία Ελένη που μας φιλοξένησε. Ο πρώτος που έχει ανέβει στο κατάστρωμα είναι η παλιοσειρά μου, ο John Butler, που θα μας παίξει στην κιθάρα τον ωκεανό του. Να μου πείτε μετά αν έχετε δει πιο τρελό πειρατή απ' αυτόν ή αν έχετε συναντήσει άλλον κιθαρίστα που να συνομιλεί τόσο τρυφερά με την κιθάρα του…
 

Σειρά έχουν οι Andrey Dobrovolskiy και Evgeniy Lamba σε έναν street' blues αποχαιρετισμό από εκείνους που συνηθίζουν να παίζουν στους δρόμους του Κιέβου…
 

Ο Andrey Dobrovolskiy, μόνος του αυτή τη φορά, αφήνει με την κιθάρα του λίγες νότες μελαγχολίας στην προβλήτα του Τζέιμσταουν, ιδανικές για κάθε περίπτωση αξιοπρεπούς αποχαιρετισμού…
 

Ο Robben Ford, άλλος ένας βιρτουόζος στον τομέα του από την παγκόσμια παρέα των πειρατών με τα μαύρα…
 

Χωρίς τα τσιγγάνικα ακούσματα του Paco de Lucia αποχαιρετισμός δεν γίνεται… Rio Ancho…
 

Άλλος ένας πειρατής της παρέας των δρόμων. Estas Tonne. Είναι καλά παιδιά όλοι τους, μη τους φοβάστε. Στους δρόμους παίζουν τα καλύτερα παιδιά. Κοιτάξτε τα μάτια τους να δείτε πόσο καθαρά είναι…
 

Al Di Meola. Ένας ακόμα της παγκόσμιας παρέας των πειρατών με τα μαύρα και το τσιγγάνικο αίμα στις φλέβες…
 

Roni Benise. Ο τελευταίος μαυροφορεμένος πειρατής της αποψινής μας παρέας καθώς παλεύει στην αρένα με τον ταύρο του. Άνιση μάχη, δεν βρίσκετε; Είχε έρθει και στο πάρτυ που κάναμε, στην παραλία του Φόγκο, στο Πράσινο Ακρωτήρι, όπως θα θυμούνται οι πιο παλιοί. Ας ετοιμαζόμαστε να πηγαίνουμε σιγά-σιγά αφού απολαύσαμε λίγη από την τρέλα που κουβάλησαν ως εδώ για να μας κρατήσουν συντροφιά αυτοί οι παράξενοι άνθρωποι, οι μουσικοί.… Για πού θα τραβήξουμε; Ποιο θα είναι το επόμενο λιμάνι που θα πιάσουμε; Αν το ξέραμε αυτό δεν θα ήμασταν πειρατικό αλλά κρουαζιερόπλοιο… Δυστυχώς απόψε δεν υπάρχει χρόνος για ξεκούραση… Η βάρδια καταστρώματος πρέπει να φροντίσει να σηκωθεί η άγκυρα, να λυθούν οι κάβοι και να ανοιχτούν τα πανιά… Με το πρώτο φως θα έχουμε σαλπάρει…

Κρατήρας

"Μες στο αίμα μου κυκλοφορείς
γεμίζεις το σώμα μου
χωράω τον κόσμο"
 
Γιάννης Ρίτσος - "Ερωτικά"

"Όσο περισσότερο μας ψεκάζετε τόσο μεγαλύτεροι γινόμαστε"

"Σταματήστε! Σταματήστε!", φώναξε έντρομος ο επικεφαλής των δυνάμεων καταστολής. "Δεν βλέπετε τι συμβαίνει; Είναι τρομερό!"…

Έπιασε κάθιδρος τον ασύρματο και ζήτησε επαφή με τον αρχηγό του σώματος: "Αρχηγέ, κάτι πολύ παράξενο συμβαίνει. Ίσως να φταίει η τελευταία παρτίδα χημικών που έμεινε πολύ καιρό στις αποθήκες. Είχαν λήξει όλα αλλά είχαμε εντολή να τα ρίξουμε. Κάποια μετάλλαξη πρέπει να έχει γίνει. Όσο περισσότερο τους ψεκάζουμε τόσο μεγαλύτεροι γίνονται!"...

Ο αρχηγός κάλεσε γρήγορα από τη γκρίζα συσκευή το υπουργείο Δημόσια Τάξης: "Υπουργέ, έχουμε σοβαρό πρόβλημα. Αυτό που συμβαίνει μοιάζει εξωπραγματικό. Ανοίξτε τώρα την τηλεόραση και θα δείτε"...

Η εικόνα στο δελτίο ειδήσεων έδειχνε την κεντρική πλατεία. Εκατοντάδες άντρες των δυνάμεων καταστολής είχαν ακουμπήσει στο έδαφος τις ασπίδες τους και τα ρόπαλα και με γουρλωμένα τα μάτια παρακολουθούσαν όσα συνέβαιναν γύρω τους. Χιλιάδες διαδηλωτές-γίγαντες τους είχαν περικυκλώσει. Ήταν τουλάχιστον ένα μπόι πιο ψηλοί από τους ίδιους και με μεγάλη ευκολία τους άρπαζαν από τις εξαρτήσεις της στολής τους και τους σήκωναν ψηλά στον αέρα. Ένας νεαρός είχε πάει μπροστά από το ψηλότερο δέντρο της πλατείας και κρεμούσε στα κλαδιά του δέντρου άντρες των δυνάμεων καταστολής, δένοντάς τους από τη ζώνη ή από τους ιμάντες των εξαρτήσεων της στολής τους...

"Τι κάνεις εκεί;", τον ρώτησε μια κοπέλα. "Στολίζω το δέντρο, δεν βλέπεις; Σε έξι μήνες θα έχουμε Χριστούγεννα!", της απάντησε...

Μια άλλη κοπέλα τεραστίων διαστάσεων είχε αρπάξει δύο άντρες των δυνάμεων καταστολής και τους είχε ρίξει μέσα στο σιντριβάνι. Μετά με το χέρι της ανάδευε το νερό σηκώνοντας κάτι τεράστια κύματα και εκείνοι πάλευαν για να μη τους σκεπάσουν...

Ο υπουργός δεν έχασε καθόλου χρόνο. Επικοινώνησε με τον πρωθυπουργό και σε είκοσι λεπτά είχε συγκληθεί εκτάκτως υπουργικό συμβούλιο...

"Ακούω προτάσεις", είπε σε αυστηρό τόνο ο πρωθυπουργός...

"Ένας τρόπος υπάρχει", απάντησε ο ειδικός σύμβουλός του επί θεμάτων ασφαλείας...

"Να τον ακούσω", είπε ο πρωθυπουργός...

"Για να μπορέσουμε να τους αντιμετωπίσουμε θα πρέπει να γίνουν και οι άντρες μας ίδιοι μ' αυτούς!"...

"Δηλαδή;", ρώτησε γεμάτος απορία ο πρωθυπουργός...

"Θα πρέπει πρωθυπουργέ να τους ψεκάσουμε με τα ίδια χημικά και τους άντρες μας ώστε να ψηλώσουν κι αυτοί για να μπορέσουν να τους αντιμετωπίσουν σαν ίσοι προς ίσους. Διαφορετικά δεν έχουμε καμία τύχη. Η χώρα σύντομα θα παραδοθεί στο χάος. Έχουμε κηρύξει ήδη τη χώρα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης"...

"Κατάλαβα", απάντησε ο πρωθυπουργός. "Προχωρήστε άμεσα και χωρίς χρονοτριβή. Έχετε την άδειά μου"...

Επιστρατεύτηκαν σχεδόν τα περισσότερα στρατόπεδα της πόλης και οι άντρες των δυνάμεων καταστολής βρέθηκαν οικειοθελώς χωρίς τις μάσκες τους απέναντι σε συναδέλφους τους που άρχισαν να τους πετάνε τα χημικά το ένα μετά το άλλο. Όταν κρίθηκαν αρκετά σε ποσότητα αυτά που είχαν εισπνεύσει, δόθηκε η διαταγή να πάψουν να ρίχνουν άλλα. Πέρασε μια ώρα, δυο ώρες, τρεις, τέσσερις. Τίποτα. Οι άντρες παρέμεναν πεισματικά στο αρχικό τους μέγεθος και οι περισσότεροι είχαν αρχίσει ήδη να εκδηλώνουν άσχημα συμπτώματα δηλητηρίασης του αίματος και απόφραξης του αναπνευστικού τους συστήματος. Σιγά-σιγά κατέρρεαν και σωριάζονταν ο ένας μετά τον άλλο μέσα στα προαύλια των στρατοπέδων. Τους κυρίευσε όλους η απελπισία. Στα μάτια των ανωτέρων είχε ζωγραφιστεί η απόγνωση για την εξέλιξη που έβλεπαν να παίρνει η κατάσταση. Στο μεταξύ, ο πρωθυπουργός και οι κορυφαίοι υπουργοί του ετοιμάζονταν πυρετωδώς. Από κάτω από τα υπουργεία τους περίμεναν τα υπουργικά τους αυτοκίνητα για να τους μεταφέρουν το δυνατόν συντομότερα στο αεροδρόμιο. Εκεί βρισκόταν ήδη έτοιμο και με τους κινητήρες σε λειτουργία το πρωθυπουργικό αεροσκάφος. Δεν είναι καιροί για ηρωισμούς αυτοί. Θα αποτραβηχτούν για λίγο σε ασφαλές μέρος στο εξωτερικό και μόλις κοπάσουν τα γεγονότα θα επανεξετάσουν την κατάσταση και θα πάρουν τις αποφάσεις τους με ψυχραιμία...

Σε λίγο οι λιμουζίνες κατέφθαναν η μία πίσω από την άλλη στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο του αεροδρομίου όπου τους περίμενε το αεροσκάφος. Συζητώντας καθώς κατευθύνονταν προς αυτό ο πρωθυπουργός εξέφρασε την απορία του: "Μα πώς είναι δυνατόν στους πολίτες να έδρασαν τα χημικά και να ψήλωσαν τόσο και στους άντρες μας δεν έγινε το ίδιο;"...

Τη συζήτηση άκουσε ο πιλότος που κατευθυνόταν κι αυτός μαζί τους στο αεροπλάνο για να πάρει τη θέση του στο πιλοτήριο. Ήταν ένας άντρας ψηλός, ελαφρώς γκριζομάλλης, με αδρά χαρακτηριστικά, που το πρόσωπό του εξέπεμπε μια ολύμπια ηρεμία. Γύρισε και κοίταξε κατάματα τον πρωθυπουργό και του είπε: "Με όλο τον σεβασμό που σας έχω, άδικα κοπιάσατε. Δεν ήταν τα χημικά τελικά που έκαναν όλον αυτόν τον κόσμο να ψηλώσει. Απλώς είχε έρθει η ώρα να καταλάβουν όλοι τους και να το πιστέψουν βαθιά, ότι αυτή ήταν η κατάλληλη στιγμή που έπρεπε να ψηλώσουν. Συγκεντρώθηκαν μέσα τους, φούσκωσαν τα πανιά της ψυχής τους και απλά το έκαναν"…

S.O.

Την έμπνευση του κειμένου προκάλεσαν: Μια κοπέλα ντυμένη με ένα κόκκινο φόρεμα και κρατώντας μια λευκή τσάντα, στο πάρκο Γκεζί της Κωνσταντινούπολης, η οποία γίνεται ο στόχος ενός αστυνομικού, που χωρίς να υπάρχει κανένας προφανής λόγος της ρίχνει με δύναμη κατά πάνω της μια αρκετά μεγάλη δόση σπρέι πιπεριού και μια αφίσα που ακολούθησε και αναρτήθηκε σε πολλούς τοίχους, στην οποία ο γραφίστας φαντάστηκε τη γυναίκα με τα κόκκινα πολύ μεγαλύτερη σε μέγεθος από τον αστυνομικό. Η αφίσα έγραφε σαν σλόγκαν: "Όσο περισσότερο μας ψεκάζετε τόσο μεγαλύτεροι γινόμαστε". Δεν θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερος τίτλος και για το συγκεκριμένο κείμενο…

Rock party

Μεγάλη ησυχία επικρατεί στην Αγία Ελένη. Για να αρχίσουμε να ξεσηκώνουμε λιγάκι αγίους και κολασμένους...

Η εξέδρα έχει στηθεί. Τα γκρουπάκια (τι γκρουπάκια δηλαδή, γκρουπάρες) έχουν καταφθάσει. Μερικά στελέχη τους μάλιστα μας έχουν κάνει την τιμή να έρθουν ακόμα και από το υπερπέραν. Το πάρτυ θα γίνει έξω από το σπίτι του φίλου μας του Βοναπάρτη. Καιρός να ξυπνάει κι αυτός από τον αιώνιο ύπνο του για να καταλάβει ότι δεν έτρεξε και τίποτα σπουδαίο που δεν τα κατάφερε να κυριεύσει τον κόσμο. Και να το είχε κάνει, αυτός ο κόσμος πάλι ίδιος θα έμενε. Γεμάτος με σωσίες του απ' άκρη σ' άκρη. Και μέσα από κάγκελα και έξω απ' αυτά... 

Let's party... Rock party...

 

Χιλιάδες θαύματα συντελούνται δίπλα μας κάθε δευτερόλεπτο. Μόνο που εμείς δεν έχουμε χρόνο για να τους δώσουμε σημασία. Ίσως μια άλλη φορά...
 

Ένας στρατιώτης της τύχης. Ένας κυνηγός ανεμόμυλων. Να ο άνθρωπος που θα μπορούσε να αλλάξει αυτόν τον κόσμο…
 

Κοιτάζω μέσα στα σπίτια από τα ανοιχτά παράθυρα, πώς αναβοσβήνουν τα κουτιά με τις αστραπές… αυτές τις λάμψεις της αποχαύνωσης… κι ούτε ένας κεραυνός πουθενά…
 

Κοίτα τώρα που σταμάτησαν οι βροχές να ντυθείς καλοκαίρι και να μου τη σκάσεις πάλι εκεί που δεν θα σε περιμένω…
 

Υπάρχει κάπου ένας δρόμος γεμάτος όνειρα. Κάθε πόρτα σπιτιού κρύβει από πίσω της ένα τέτοιο όνειρο. Το θέμα είναι πώς να διαλέξεις σωστά για να μην πέσεις στην πόρτα που κρύβει μέσα της τον εφιάλτη…
 

θάλασσα
θαλάσσης
θαλασσών

ούτε μια συλλαβή ακαβαλίκευτη
δεν άφησε αυτός ο τόνος
 
Ντίνος Χριστιανόπουλος
 

Το μόνο σχήμα που κατάφερα να μάθω να σχεδιάζω είναι τα δαχτυλίδια του καπνού από το τσιγάρο μου…
 

Αυτό ήταν. Καιρός να αφήσουμε τους ιθαγενείς αγίους στην ησυχία τους. Να κοιμηθούν και οι φίλοι μας οι μουσικοί. Τόσο κόπο έκαναν να έρθουν μέχρι εδώ για να μας διασκεδάσουν. Ας κοιμηθούν και οι δικοί μας Άγιοι. Για τους κολασμένους δεν θα πω κουβέντα. Αυτοί έχουν μάθει να στριφογυρνάνε μέρα νύχτα στις κουκέτες τους. Τα φιλιά μου σε όλα τα πειρατόνια. Θα τα ξαναπούμε όσο θα είμαστε εδώ και θα το επαναλάβουμε κάποια στιγμή το αποψινό…