Δίχως ορίζοντα

Ημερολόγιο καταστρώματος

Τι αντάρα είναι αυτή; Δεν μπορώ να ξεχωρίσω τίποτα πέρα από την τιμονιέρα… Κι αυτός ο στριγκός ήχος, σκέτος εφιάλτης είναι… Μα, πού να πήγαν όλοι; Το κατάστρωμα είναι άδειο. Με τα χίλια ζόρια σύρθηκα μέχρι τις καμπίνες, έψαξα στο αμπάρι. Ψυχή πουθενά! Λες και ανέβηκε η θάλασσα στην κουβέρτα και τους πήρε μαζί της. Ή μήπως έστειλε τίποτα ξωτικά τού βυθού; Ακόμα και ο παπαγάλος χάθηκε. Και ο γάτος το ίδιο. Υπέροχα! Είμαι μόνος, καταμεσής τής πιο καταραμένης θάλασσας που γνώρισε η οικουμένη, δεν βλέπω την τύφλα μου στους δέκα πόντους, τέλειωσαν τα τρόφιμα, σώθηκε το νερό, πάει και το ρούμι, ο άνεμος είναι ανύπαρκτος, ο ήλιος παρά την ομίχλη ζεματάει λες και βρισκόμαστε στη μέση τού καλοκαιριού, η δίψα μού  στεγνώνει τα χείλια κι είναι κι αυτές οι καταραμένες οι στριγκλιές που μου τρυπάνε το μυαλό σα να θέλουν να το σκίσουν στα δύο. Τώρα καταλαβαίνω τι εννοούσαν οι παλιοί θαλασσινοί όταν μιλούσαν με τρόμο και αποστροφή για το τρίγωνο του διαβόλου. Πόσες μέρες να βρίσκομαι εδώ αραγμένος; Ή μήπως είναι μήνες; Πότε να χάθηκαν όλοι οι αγαπημένοι σύντροφοι; Να 'ταν χτες, προχτές ή τάχα τον προηγούμενο μήνα; Μη τους σάλεψε το μυαλό και ρίχτηκαν στη θάλασσα για να φύγουν κολυμπώντας; Μα δεν θα έπαιρναν τη βάρκα; Τη διακρίνω αμυδρά να παραμένει δεμένη στη θέση της. Και πώς δεν άκουσα τίποτα όταν έφευγαν; Ούτε νιαούρισε ο γάτος ούτε έκρωξε ο παπαγάλος. Περίεργο… Νιώθω ένα δυσάρεστο συναίσθημα. Κάτι κακό ψυχανεμίζομαι ότι θα συμβεί. Είναι κι αυτή η απαίσια υγρασία… Κολλάει όλο μου το σώμα. Από τη θάλασσα δεν ακούγεται ο παραμικρός παφλασμός. Λες και μαρμάρωσε και μετατράπηκε σε στέρεο έδαφος. Το καράβι δεν σαλεύει καθόλου. Ούτε ένα ανεπαίσθητο κούνημα. Ας συρθώ μέχρι την καμπίνα μου. Έχω σώσει στο φλασκί μου μια τελευταία γουλιά ρούμι. Τη χρειάζομαι όσο τίποτα. Πρέπει να έχω πυρετό. Αισθάνομαι να φλογίζεται το κορμί μου, να βγαίνει φωτιά από κάθε πόρο του… Βλέπω σκιές να πλησιάζουν. Μάλλον έχω παραισθήσεις. Μα, τι είναι αυτό το εκτυφλωτικό φως που πλησιάζει; Δυναμώνει συνέχεια. Με τυφλώνει. Δεν ξεχωρίζω τίποτα πια. Αυτό ήταν λοιπόν; Ως εδώ; Ετούτο είναι το μεγάλο και άλυτο μυστικό τού Τριγώνου των Βερμούδων; Τι; Όχι! Αυτό δεν μπορεί να συμβαίνει! Είναι τρομερό… Είναι…

S.O.

Παραισθήσεις

Η στιγμή των αρχάγγελων

"Να τελειώνει η μέρα και να περιμένουν
στίχοι άγραφτοι
όπως το φως πίσω από τα τζάμια
χαμένοι φαντάροι σε ξένους δρόμους
μ’ ένα καθρεφτάκι στην απάνω τσέπη
κι ένα φυλαχτό στη θέση της καρδιάς.

Α, οι άσπρες κιμωλίες στα μικρά δάχτυλα
κι ο ασβέστης στα πεζούλια
χρωματισμένος από τα γεράνια και τα βασιλικά
και οι φωτιές τις νύχτες στα βουνά
καλοκαιριάτικα
σινιάλο για να φύγω.

Κι εσύ να υπάρχεις πάντα
χωρίς λύπη χωρίς στεναγμό ξέροντας
πως δεν τελειώνει η μέρα ποτέ
όσο ορίζει τη ζωή μας η στιγμή
ταξιδεμένη τα πέλαγα με τη δικαιοσύνη
όλων των αρχάγγελων
δική μας"

Νίκος Καρύδης

Στο Τρίγωνο των Βερμούδων

Χαμένη πόλη στα βάθη του Τριγώνου των Βερμούδων

25.10.2012

Μια χαμένη πόλη υποστηρίζουν ότι ανακάλυψαν επιστήμονες στα βάθη του ωκεανού στην περιοχή του Τριγώνου των Βερμούδων.

Η ομάδα των Καναδών επιστημόνων ισχυρίζεται ότι ανακάλυψε ερείπια κτηρίων, τέσσερις γιγάντιες πυραμίδες και κάτι που μοιάζει με άγαλμα Σφίγγας με τη βοήθεια ενός υποβρύχιου ρομπότ κοντά στις ακτές της Κούβας.

Οι ειδικοί εκτιμούν ότι τα κτήρια ανήκουν στην προκλασική περίοδο της ιστορίας της Καραϊβικής και της Κεντρικής Αμερικής. Η αρχαία πόλη θα μπορούσε να κατοικείται από εκπροσώπους πολιτισμού, παρόμοιου με τους κατοίκους της Τεοτιουακάν (εγκαταλελειμμένη πόλη που έχει ηλικία περίπου 2000 ετών).

Η διαδρομή μας … J

Από αλλού

"Έρως εστί ως εκεί που μπορείς"

"Αμέσως τώρα πια" Εύα Ομηρόλη

Φεγγάρια φιλιά

Γραμμή τη γραμμή των ονείρων σου…
ζεστασιά τη ζεστασιά σ' αποθυμάω…
σιμώνω πλάι σου σαν άνεμος
δραπέτης των καιρών
λευκή τουλίπα στο χιόνι
να σε φυσήξω ξέπνοα
μη μου λυγίσεις
κι αγγίξεις παγωνιά
λεπτό το λεπτό τής αγάπης σου…
αγκαλιά την αγκαλιά σ' αποθυμάω…

S.O.

Γαία πυρί μειχθήτω

Δυο γραμμές νυχτερινές φτιαγμένες από φωτιά. Η μία γράφεται με το χάδι ενός φτερού που μετράει τους σπόνδυλους έναν-έναν καθώς διατρέχει την ραχοκοκαλιά σου κι η άλλη με την ανάσα μου έτσι όπως απλώνεται στον αλαβάστρινο λαιμό σου και κατηφορίζει ταξιδεύοντας σε ολόκληρο το κορμί σου.

S.O.

Στην κόψη τού κύματος

Όχι κάθε που νιώθεις την ήττα, μα τη μέρα που θα δεις γραμμένη τη λέξη "έχασα", μόνο τότε παραιτήσου…
 
S.O.

Ο βρυχηθμός τού Ποσειδώνα

 

"Μη ζητάτε ρολόι, δεν υπάρχει,

γιατί όπως σας εξήγησα βρισκόμαστε σε μια βαθιά σπηλιά.

Υπάρχει όμως το μεγάλο εκείνο μάτι

μέσα στο πλεχτό κλουβί,

υπάρχει και η καρδιά μου που σημαίνει τις ώρες

και σας οδηγεί ανάμεσα στο σκοτάδι"

 

Επαμεινώνδας Χ. Γονατάς

Θύελλα

Αναπαράσταση

"Εδώ ήταν η συνηθισμένη θέση του.
Ο άνθρωπος καθισμένος ανάμεσα
στη σιωπή του και τον καθρέφτη
κοιτάζοντας ένα πράγμα να καίγεται γρήγορα
κι ολοένα να σώνεται ασχημίζοντας.
Μπορούσε να υποφέρει ακόμα την αγάπη.
Καμιά φορά κουραζόταν
κοίταζε τότε κατά το ταβάνι
γεμάτο μάτια προσηλωμένα στα δικά του
και την αράχνη σε μιαν άκρη
κυματίζοντας να κατεβαίνει.
Ύστερα πέφτανε πάνω του μεγάλες πέτρες
χαλάσματα που τον κομμάτιαζαν
σε μικρές φωνές"

Γιώργης Παυλόπουλος

Σκάντζα βάρδια

"Η ζωή του ανθρώπου είναι δεμένη με τις φθινοπωρινές εικόνες.
Αυτά τα φύλλα που πέφτουν σαν τα χρόνια μας,
αυτά τα λουλούδια που μαραίνονται σαν τις ώρες μας,
αυτά τα σύννεφα που φεύγουν σαν τις πλάνες μας,
αυτό το φως που εξασθενεί σαν τη νόησή μας,
αυτός ο ήλιος που ψύχεται σαν τους έρωτές μας,
αυτά τα ποτάμια που παγώνουν σαν τη ζωή μας,
πλέκουν μυστικούς δεσμούς με τη μοίρα μας"

Αρτούρο Πέρεθ Ρεβέρτε

Ονειροκύματα

Στα όνειρά μας γεννιούνται κάθε βράδυ τα πιο μεγάλα θαύματα. Μια φορά στο όνειρο κάποιου νυχτερινού ταξιδευτή εμφανίστηκε η χαμένη Ατλαντίδα. Σε κάποιου άλλου το όνειρο φύτρωσαν φτερούγες στην πλάτη του. Μια ακόμα μαρτυρία κάνει λόγο για μια ονειροπόλα φοιτήτρια που είδε στον ύπνο της ένα μεγάλο μονοπάτι που οδηγούσε στο φεγγάρι. Κι εσύ είναι κάτι βράδια που στριφογυρίζεις στο μαξιλάρι σου και παραμιλάς με λόγια ακατάληπτα κι από τα λίγα που καταλαβαίνω όλο λες για ένα μακρινό αστέρι που έχεις πάει πολλές φορές και για κάτι παράξενα πλάσματα που συνάντησες εκεί. Το πρωί που ξυπνάς δεν θυμάσαι τίποτα. Απόψε δεν θα σε αφήσω στιγμή από την αγκαλιά μου. Θέλω να κοιμηθείς μέσα της κι αν ξεκινήσεις για εκείνο το αστέρι να μπορέσω να έρθω μαζί σου. Ίσως αυτός να είναι ο μόνος τρόπος να καταφέρω να γυρίσω στον πλανήτη μου…

S.O.

Χωρίς πυξίδα

"Αν είσαι η ροή που τρέχει
ή το σταμάτημα του ήχου
χτύπα.
Αλλιώς μην ενοχλήσεις.
Μη διαταράξεις τη θεία αταραξία
του θνητού όντος που εμμένει"

"Αναζητώντας κροκανθρώπους" Νικόλας Άσιμος

Déjà vu

 

 Η παραίνεση του έμπειρου
 

"Αν σκάψεις βαθιά στην ψυχή μου θ’ ανακαλύψεις τον πόλεμο.

Έχει κι αυτός τους εχθρούς του και κρύβεται, αποκοιμιέται περιμένοντας.

Αν δεν ήταν η άνοιξη, τα οπωροφόρα δέντρα,

οι λευκοί κρίνοι, της καρδιάς το σκίρτημα, το έκπαγλο φως,

θα ζούσε πολύ στην επιφάνεια.

Η ποίηση είναι εχθρός του πολέμου.

Εμάς τους δύο που βαδίζουμε χεροπιασμένοι φοβάται ο πόλεμος.

Γι’ αυτό μη λύνετε ποτέ τα χέρια,

μη περιφρονείτε τα πουλιά κάθε μέρα στους κήπους.

Να κοιτάτε τον ήλιο στα μάτια.

Μακριά απ’ τους ρήτορες.

Ακούτε καλύτερα των ρυακιών τους ψιθύρους"

 

Κρίτων Αθανασούλης

 

Τη βαρέθηκα τη στεριά. Ώρα να πηγαίνουμε. Τα μεσάνυχτα θα λύσουμε τους κάβους και θα ανοίξουμε πανιά. Το ξημέρωμα θα μας βρει στα ανοιχτά. Όσοι πιστοί κλπ. Να μη τα ξαναλέμε και γινόμαστε κουραστικοί...

Τροπική καταιγίδα

Η μόνη αλήθεια

Στίχοι: Παρασκευάς Καρασούλος
Μουσική: Γιώργος Ανδρέου
Ερμηνεία: Αλκίνοος Ιωαννίδης

"Τ' αστέρια που μετρήσαμε να πέφτουνε στη γη
είναι οι μύθοι που είδαμε να σβήνουν στο σκοτάδι
χρόνια πορείες παράλληλες που ζήσαμε μαζί
σαν στρατιωτάκια τα 'στησε η νύχτα στο σημάδι.

Όλα αλλιώς περπάτησαν, ποιος να το φανταστεί
δίχως σενάριο τελικά το έργο αυτού του κόσμου
κι όσοι σκηνοθετήσαμε μιαν άλλη του εκδοχή
ο χρόνος μάς παράτησε στα απόμερα του δρόμου.

Η μόνη αλήθεια που ένοιωσα ν' αντέχει στη βροχή
αυτή η φιλία που άπλωσε και γέμισε τα χρόνια
αυτός ο μύθος που έντυσε των δύο μας την ζωή
σαν άνοιξη που σώσαμε στον πιο βαρύ χειμώνα.

Σ' ένα ταξίδι αδιάκοπο ο κόσμος προχωρά
σαν καραβάνια τα όνειρα την έρημο διασχίζουν
αδύναμα κι ευάλωτα στου χρόνου τη φθορά
μόνο τα αισθήματα μπορούν βυθούς να καθρεφτίζουν"

Από άμμο και χιόνι

“Δεν μπορείς να ανακαλύψεις νέους ωκεανούς αν δεν έχεις το κουράγιο να χάσεις την ακτή από τα μάτια σου”…

Πλάτων

Για τον δρόμο

Ο ξένος

Η αποστολή μου τέλειωσε
κι ακόμη αργοπορώ.
Αμφίρροπος ακόμη στέκω
στη γέφυρα που μου χτίζει το βλέμμα σου.
Ζητάς ν' ακολουθήσεις τη σκιά μου που χάνεται μέσα στο φως
σαν το σπαθί μέσα στη θήκη του.
Ο δρόμος είναι απέραντος
ο δρόμος είναι δύσκολος κ' είναι γυμνός
σαν ένα χέρι που ποτέ δε χάιδεψε
και που ποτέ δεν συγχωρεί.
Ο δρόμος που οδηγεί κοντά μου βρίσκεται εντός σου.
Σκύψε βαθιά πολύ βαθιά σου
τόσο που να λυγίσεις όλος σ' ένα τόξο
να σφεντονήσεις το βέλος στη σιωπή.
Εκεί ανατέλλει το φως μου που αγαπάς
το δικό σου φως
το φως όλου του κόσμου"

Γιάννης Ρίτσος

Ας βάλω και ένα χάρτη τής μέχρι τώρα διαδρομής μας, έτσι να μας βρίσκεται...

 

Γρενάδα

Άντε να πηγαίνουμε σιγά-σιγά τώρα που φύσηξε αεράκι. Απαλό μεν και ελαφρώς διφορούμενο, αλλά έτσι είναι τα αεράκια εδώ στην Καραϊβική. Ή που θα σε σηκώσουν μαζί τους στον ουρανό και θα σε ανακατέψουν μαζί με ολόκληρο το σύμπαν ή απλά θα σε δροσίζουν και ίσα-ίσα θα σου φουσκώνουν ελαφρά τα πανιά. Έτσι κι αλλιώς όμως δεν πρόκειται να πάμε μακριά και γι' αυτό στην παρούσα φάση δεν θα χρειαστούμε τίποτα περισσότερο. Θα σαλπάρουμε σήμερα το απόγευμα και αύριο το πρωί θα δέσουμε στο λιμάνι τού Σεντ Τζορτζ, στη Γρενάδα.

Η Γρενάδα φημίζεται για το μοσχοκάρυδο που βγάζει αλλά και για πολλά ακόμα πράγματα. Υπάρχουν παντού αμμουδερές παραλίες, ψαροχώρια, μαρμάρινα ξενοδοχεία και φάρμες. Πρωτεύουσά της είναι το Σεντ Τζορτζ το οποίο πολλοί το θεωρούν το ομορφότερο λιμάνι τής Καραϊβικής. Ένα χαρακτηριστικό της είναι τα ξεθωριασμένα σπίτια με τις ροζ σκεπές που μαζί με τους κόκκινους τηλεφωνικούς θαλάμους συνθέτουν μια πολύ όμορφη εικόνα. Οι δρόμοι της χρίζουν ιδιαίτερης αναφοράς αφού τμηματικά εμφανίζονται από άριστοι έως επικίνδυνοι με πολλές κλειστές στροφές και λακκούβες. Τα τμήματα που θεωρούνται άριστα έχουν κατασκευαστεί με χρηματοδότηση από την Ταϊβάν και την Ιαπωνία αλλά σε κανένα σημείο δεν έχει κατασκευαστεί ένας ολόκληρος δρόμος, πράγμα αληθινά παράξενο.

Στη Γρενάδα υπήρξε μεγάλο μεταναστευτικό κύμα κατά τις δεκαετίες του 50 και του 60. Το 1979 έγινε πραξικόπημα υπό τον Μορίς Μπίσοπ ο οποίος εγκαθίδρυσε ένα καθεστώς τύπου Φιντέλ Κάστρο αλλά δεν διήρκεσε για πολύ. Τέσσερα χρόνια αργότερα δολοφονήθηκε και ακολούθησε αμερικανική στρατιωτική εισβολή που επέβαλε την μέχρι και σήμερα πολιτική κατάσταση. Το 1922, στις 22 Σεπτεμβρίου, ο τυφώνας Τζάνετ έπληξε το νησί, γεγονός που σημάδεψε βαθιά τούς ντόπιους και αποτέλεσε σημείο αναφοράς για τις επόμενες γενιές.

Η Γρενάδα θα μπορούσε να λέγεται και τόπος των κήπων. Παντού υπάρχουν κήποι και πολλοί κάτοικοι ακολουθούν το επάγγελμα του κηπουρού. Στους γύρω λόφους καλλιεργούνται συστηματικά καρότα, μαρούλια, λάχανα και τζίντζερ. Πολύ ανεπτυγμένη υπάρχει και η αλιεία με ιδιαίτερη προτίμηση στα μπαρακούντα που θα πρέπει να τα δοκιμάσετε. Οι τρεις προσφιλείς ασχολίες των κατοίκων, κυρίως τις Κυριακές, είναι το κήρυγμα, τα κρίκετ και το ρούμι. Το κήρυγμα μάλιστα αποτελεί ξεχωριστή τέχνη, ιδιαίτερα στο ψαροχώρι Γκουγιάβε που βρίσκεται στα βορειοανατολικά τού νησιού, αφού ακούγεται σε μεγάλη απόσταση μπλεγμένο από εκκλησία σε εκκλησία, μακρόσυρτο σαν αμανές. Η εποχή των βροχών στη Γρενάδα διαρκεί από τον Ιούνιο ως και τον Νοέμβριο, αλλά η θερμοκρασία παραμένει σταθερή και εδώ, γύρω στους 27 με 28 βαθμούς όλο τον χρόνο.

Πολύ αραλίκι και λίγη πειρατεία αλλά γι' αυτό ξεχωρίζουμε από τους άλλους πειρατές ωρέ τσούρμο τής συμφοράς. Όσοι δεν προλάβουν να επιβιβαστούν μπορούν να έρθουν και κολυμπώντας. Τόσο κοντά πάμε. Άντε, ξανά μανά καλά να περάσετε…

Στη βουή τού μύθου

 

Τα χέρια

 

"Τα μάτια αν κλείσω βρίσκομαι σ' ένα μεγάλον ίσκιο

το χρώμα της αυγής το αισθάνομαι στα δάχτυλά σου.

Ξέχασε το ψέμα που σε βοήθησε να ζήσεις

γύμνωσε τα πόδια σου, γύμνωσε τα μάτια σου,

μας μένουν λίγα πράγματα όταν γυμνωθούμε

αλλά τα βλέπουμε στο τέλος πιστά.

Τα μάτια αν κλείσω βρίσκομαι πάντα σ' ένα μονοπάτι,

τ' αυλάκια χαλασμένα δεξιά κι αριστερά, στην άκρη

το σπίτι με γυαλιά που το χτυπάει ο ήλιος, άδειο.

Σκέφτηκα τα δάχτυλά σου να χτυπούν τα τζάμια

σκέφτηκα την καρδιά σου να χτυπά πίσω απ' τα τζάμια

και πόσα λίγα πράγματα χωρίζουν έναν άνθρωπο

που δεν τα ξεπερνά.

Δεν ξέρεις τίποτα γιατί κοίταξες τον ήλιο.

Το αίμα σου στάλαξε στα μαύρα φύλλα της δάφνης

τ' αηδόνι, περασμένες νύχτες, μάρμαρα στο φεγγάρι

και στο ποτάμι το 'συρα κι έβαψε το ποτάμι.

Συλλογίζομαι, όταν συλλογίζομαι, συλλογίζομαι

τις φλέβες μου και το μυστήριο των χεριών σου που οδηγούν

κατεβαίνοντας προσεχτικά σκαλοπάτι το σκαλοπάτι.

Τα μάτια αν κλείσω βρίσκομαι σ' έναν μεγάλο κήπο"

 

Γιώργος Σεφέρης