Όλα άκυρα...

Καλό ταξίδι Χρήστο...

Μουσώνας

Ζητάω συγγνώμη από το πλήρωμα και από τους επιβάτες για τον σιωπηρό απόπλου… Έφυγα νύχτα… Ναι, σαν τον κλέφτη… Ή σαν δραπέτης… Πείτε το όπως θέλετε… Δεν πρόκειται δα να παρεξηγηθώ… Σας άφησα όλους στο νησί… Αύγουστος είναι… Μήνας διακοπών μα την πίστη μου… Πού να σας τρέχω μέσα στα κύματα, στις τροπικές καταιγίδες και στους μουσώνες του Ινδικού Ωκεανού… Οι δικές μου διακοπές μέσα σ' αυτά μόνο με ξεκουράζουν… Δεν τις μπορώ τις διακοπές στη στεριά… Παθαίνω ναυτία :-) Να περάσετε όμορφα πειρατόνια και ευγενείς συνταξιδιώτες μου… Τι καλύτερο από ένα εξωτικό μέρος σαν την Μαδαγασκάρη για να χαλαρώσετε και να ξεκουραστείτε… Οι θάλασσες άλλωστε μπορούν να σας περιμένουν… Πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικές σας θα 'ναι… Καλές διακοπές…
 

Κανένας

"Λένε πως ήταν ένας καπετάνιος
που δεν πνίγηκε ποτέ
παρότι πολλές φορές βρέθηκε
να παλεύει με τα κύματα
καταμεσής ωκεανών
και ποτέ μα ποτέ δεν πνίγηκε
όχι γιατί ήταν από πατρίδα
ή είχε Ιθάκη ή έψαχνε
τίποτα τέτοιο.
Και ήταν καπετάνιος
χωρίς καμιά Πηνελόπη
και τους μνηστήρες
και αυτούς αγνοούσε.
Δεν ζήλευε. Ούτε είχε.
Ήταν καπετάνιος.

Στα κύματα κέρδιζε
όπως οι παίκτες τα χαρτιά.
Ταξίδευε κόντρα
για να ταξιδεύει λαθραία
Ελεύθερος λαθραίος
όμορφος χωρίς καν
να ξέρει καμιά Καλυψώ
ή Ναυσικά ή όποια άλλα ονόματα έφερνε
η θάλασσα.
Η θάλασσα.
Η θάλασσα.
Αυτή γέννησε τον καπετάνιο.
Όχι τίποτα αφροί και Αφροδίτες
και έρωτα παραμύθι.
Αλάτι.
Αλήθεια,
ποια είναι η αλήθεια για τον καπετάνιο;

Πως βρέθηκε από ναυάγιο.
Βρέφος.
Από έρωτα παράνομο
καμαρότου με κοπέλα
ταξιδιώτισσας ή καμαριέρας.
Δεν έχει σημασία
Ούτε καν αν ο πατέρας του
ήταν καπετάνιος καν.
Η θάλασσα. Αλάτι. Λήθη. Αλήθεια,
αρχίζουν τα κύματα με τον άνεμο τον κόσμο ξανά και
ούτε που κανείς το πήρε χαμπάρι.
Ο καπετάνιος πάντα το έπαιρνε χαμπάρι.
Χαμπάρ λέγαν το καράβι.
(και – Θάλασσα
βύζαξες βρέφος αλάτι
έκανες βρέφος αθάνατο
έκανες καπετάνιο.
Και όχι κανέναν θρύλο
και τίποτα τέτοια.
Έναν καπετάνιο
Στο μυαλό κάθε καπετάνιου
Την ώρα που οδηγάει
και ξέρει πως παντού
κάτι άλλο, οτιδήποτε
υπάρχει).
Αλλά εκεί εκείνος
Εκεί είναι παντού
και εκείνος
κανένας"

Θωμάς Κιάος

Ψευδαίσθηση

"Όχι τον ήχο την
ηχώ ν' ακούς
όχι το σώμα τη
σκιά να βλέπεις"

Ορέστης Αλεξάκης

Τι να λέμε

"Τα πάθη για τον άνθρωπο είναι ό,τι ο άνεμος για τα ιστιοφόρα. Παρόλο που μπορεί να τον καταστρέψουν, δεν μπορεί να προχωρήσει χωρίς αυτά"

Βολταίρος

Της λήθης ο λωτός

Τριάντα οργιές κάτω από το χρυσαφί της πέπλο αποκοιμήθηκα.
Κι ήρθε ένα παράξενο ψάρι του κάτω ωκεανού εκεί στον ύπνο μου.
"Ξύπνα", μου φώναξε, "δεν έχει μαργαριτάρια τούτος ο βυθός, να κατεβείς πρέπει πιο βαθιά, κοντά στο ρήγμα της τάφρου με τα απολιθώματα".
Ρύθμισα την αντλία με τις απέθαντες αναπνοές στη συσκευή του χρόνου μου και παίρνοντας φόρα άρχισα να σε θυμάμαι και να καταδύομαι...

S.O.

Η προσευχή του ακροβάτη

Πόσα εκατομμύρια αιώνια δευτερόλεπτα δεν χάραξα στα περιθώρια του σημειωματάριου της ψυχής σου. Κι έπειτα μαζί τα διαβάσαμε ένα προς ένα. Εσύ ζητούσες να τα αποκωδικοποιήσεις. Εγώ σου τα μετέτρεπα σε εικόνες. Σου ζωγράφιζα το "εκεί" μου με όλες τις λεπτομέρειες. Έπειτα πήρα να τα ντύνω με μουσική.

Φοβάμαι, μου έλεγες, τον θάνατο. Της αγάπης τον θάνατο, όχι τον άλλο. Σου είπα δεν υπάρχει θάνατος για την αγάπη άμα μάθεις να ακολουθείς το μυστικό της μονοπάτι. Από εκεί του ξεγλιστράς όταν έρχεται. Από εκεί του το σκάει κι εκείνη. Γι' αυτό η αγάπη τα καταφέρνει να ζει αιώνια στον χρόνο.

Θέλω να έρθω μια νύχτα να σε κάνω αθάνατη. Να κατεβώ πολύ προσεκτικά από 'κει πάνω και να κυλίσω απαλά στον αλαβάστρινο λαιμό σου. Κι ύστερα μ' ένα τρυφερό φιλί λίγο πιο κάτω απ' το σαγόνι, εκείνη τη στιγμή που θα σε αιχμαλωτίζω για πάντα, να σου χαράξω ένα ανεπαίσθητο σημάδι αιωνιότητας…

S.O.