Ναύλα

Μερικές φορές γίνεται πολύ σκληρό. Ειδικά όταν κάποιος δεν αντέχει τη διαδικασία τής μετάβασης. Τότε είναι που πρέπει να τον συντροφέψει μέχρι απέναντι. Να του κρατάει το χέρι στη διαδρομή. Να του περιγράφει τις ομορφιές που τον περιμένουν. Μέχρι να τον δει να γαληνεύει. Στην αρχή το καταλαβαίνει ότι συμβαίνει από το χέρι του που αρχίζει να χαλαρώνει μέσα στο δικό του. Δεν τον σφίγγει άλλο. Δεν είναι ιδρωμένο πια. Έπειτα το διακρίνει στο βλέμμα του που ολοένα γίνεται πιο φωτεινό. Σαν το νερό που καθαρίζει έτσι όπως κατακάθεται η λάσπη. Κι όταν η βάρκα ακουμπήσει στην αντίπερα όχθη και τον βοηθήσει κρατώντας τον από το μπράτσο να κατέβει, όλο το σκοτάδι που χάθηκε από τα μάτια εκείνου το νιώθει να κυλάει αργά μέσα του. Απλώνεται και του καταλαμβάνει κάθε κύτταρο. Η ψυχή και τα φτερά του γίνονται πιο μαύρα κι από τον έβενο. Και καθώς ο βαρκάρης λάμνει ανάποδα κι εκείνος έχει καρφώσει το βλέμμα του μέσα στο δικό του ενώ έχει σηκώσει το χέρι του σε έναν τελευταίο αποχαιρετισμό, σηκώνει κι αυτός αργά το δικό του χέρι και του χαμογελάει. Στην επιστροφή, λίγο πριν πηδήξει έξω από τη βάρκα, βγάζει από την τσέπη του ένα ασημένιο νόμισμα. Ο βαρκάρης περιμένει σκοτεινός και σιωπηλός. Βάζει το νόμισμα στην τεντωμένη παλάμη του και με ένα σάλτο πηδάει έξω, στην όχθη των φωτεινών. Τούτη ακριβώς τη στιγμή είναι που αρχίζει να αναρωτιέται. Ποιος είναι εκείνος που πηγαίνει και ποιος εκείνος που έρχεται και ποια να είναι η κατεύθυνση του καθενός; Το μόνο που ξέρει καλά είναι ότι ο ίδιος είναι ο άγνωστος που έχει αναλάβει να πληρώνει τον βαρκάρη κάθε που κάποιος ξεχνάει να το κάνει κυριευμένος από τον ύστατο φόβο του…

S.O.

Με το χάραμα σαλπάρουμε πειρατοφατσούλες μου… Συγχωρήστε μου την απουσία… Είχα πάει να αγοράσω καινούριο καπέλο γιατί το παλιό σκίστηκε εκείνο το παράξενο βράδυ στο Τρίγωνο των Βερμούδων και κάπου στη διαδρομή χάθηκα… Τι τη θέλω εγώ τη στεριά; Στα θαλασσινά μονοπάτια μόνο ξέρω να βρίσκω το δρόμο… Ελπίζω να περάσατε καλά στη Φλόριντα, όπως ελπίζω να εκμεταλλευτήκατε την απουσία μου για να ασκηθείτε όσο έλειπα… Τούτη τη φορά θα φύγουμε ήσυχα, με ένα απαλό χειμωνιάτικο αεράκι να φουσκώνει τα πανιά μας… Είναι η πρώτη θαρρώ που με περιμένετε εσείς για να σαλπάρουμε. Συνήθως σας περίμενα εγώ να γυρίσετε από τα καπηλειά που μπεκρουλιάζατε… Σας βγάζω το καινούριο μου καπέλο… Τέτοια ομοψυχία και τέτοια ετοιμότητα ομολογώ ότι δεν την περίμενα, παρόλο που γνώριζα τις ικανότητές σας και τα ψυχικά σας αποθέματα… Τελειώσαμε από 'δω. Ήρθε η ώρα να τραβήξουμε για καινούριες θάλασσες και για άγνωστα μέρη...