"Όσο περισσότερο μας ψεκάζετε τόσο μεγαλύτεροι γινόμαστε"

"Σταματήστε! Σταματήστε!", φώναξε έντρομος ο επικεφαλής των δυνάμεων καταστολής. "Δεν βλέπετε τι συμβαίνει; Είναι τρομερό!"…

Έπιασε κάθιδρος τον ασύρματο και ζήτησε επαφή με τον αρχηγό του σώματος: "Αρχηγέ, κάτι πολύ παράξενο συμβαίνει. Ίσως να φταίει η τελευταία παρτίδα χημικών που έμεινε πολύ καιρό στις αποθήκες. Είχαν λήξει όλα αλλά είχαμε εντολή να τα ρίξουμε. Κάποια μετάλλαξη πρέπει να έχει γίνει. Όσο περισσότερο τους ψεκάζουμε τόσο μεγαλύτεροι γίνονται!"...

Ο αρχηγός κάλεσε γρήγορα από τη γκρίζα συσκευή το υπουργείο Δημόσια Τάξης: "Υπουργέ, έχουμε σοβαρό πρόβλημα. Αυτό που συμβαίνει μοιάζει εξωπραγματικό. Ανοίξτε τώρα την τηλεόραση και θα δείτε"...

Η εικόνα στο δελτίο ειδήσεων έδειχνε την κεντρική πλατεία. Εκατοντάδες άντρες των δυνάμεων καταστολής είχαν ακουμπήσει στο έδαφος τις ασπίδες τους και τα ρόπαλα και με γουρλωμένα τα μάτια παρακολουθούσαν όσα συνέβαιναν γύρω τους. Χιλιάδες διαδηλωτές-γίγαντες τους είχαν περικυκλώσει. Ήταν τουλάχιστον ένα μπόι πιο ψηλοί από τους ίδιους και με μεγάλη ευκολία τους άρπαζαν από τις εξαρτήσεις της στολής τους και τους σήκωναν ψηλά στον αέρα. Ένας νεαρός είχε πάει μπροστά από το ψηλότερο δέντρο της πλατείας και κρεμούσε στα κλαδιά του δέντρου άντρες των δυνάμεων καταστολής, δένοντάς τους από τη ζώνη ή από τους ιμάντες των εξαρτήσεων της στολής τους...

"Τι κάνεις εκεί;", τον ρώτησε μια κοπέλα. "Στολίζω το δέντρο, δεν βλέπεις; Σε έξι μήνες θα έχουμε Χριστούγεννα!", της απάντησε...

Μια άλλη κοπέλα τεραστίων διαστάσεων είχε αρπάξει δύο άντρες των δυνάμεων καταστολής και τους είχε ρίξει μέσα στο σιντριβάνι. Μετά με το χέρι της ανάδευε το νερό σηκώνοντας κάτι τεράστια κύματα και εκείνοι πάλευαν για να μη τους σκεπάσουν...

Ο υπουργός δεν έχασε καθόλου χρόνο. Επικοινώνησε με τον πρωθυπουργό και σε είκοσι λεπτά είχε συγκληθεί εκτάκτως υπουργικό συμβούλιο...

"Ακούω προτάσεις", είπε σε αυστηρό τόνο ο πρωθυπουργός...

"Ένας τρόπος υπάρχει", απάντησε ο ειδικός σύμβουλός του επί θεμάτων ασφαλείας...

"Να τον ακούσω", είπε ο πρωθυπουργός...

"Για να μπορέσουμε να τους αντιμετωπίσουμε θα πρέπει να γίνουν και οι άντρες μας ίδιοι μ' αυτούς!"...

"Δηλαδή;", ρώτησε γεμάτος απορία ο πρωθυπουργός...

"Θα πρέπει πρωθυπουργέ να τους ψεκάσουμε με τα ίδια χημικά και τους άντρες μας ώστε να ψηλώσουν κι αυτοί για να μπορέσουν να τους αντιμετωπίσουν σαν ίσοι προς ίσους. Διαφορετικά δεν έχουμε καμία τύχη. Η χώρα σύντομα θα παραδοθεί στο χάος. Έχουμε κηρύξει ήδη τη χώρα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης"...

"Κατάλαβα", απάντησε ο πρωθυπουργός. "Προχωρήστε άμεσα και χωρίς χρονοτριβή. Έχετε την άδειά μου"...

Επιστρατεύτηκαν σχεδόν τα περισσότερα στρατόπεδα της πόλης και οι άντρες των δυνάμεων καταστολής βρέθηκαν οικειοθελώς χωρίς τις μάσκες τους απέναντι σε συναδέλφους τους που άρχισαν να τους πετάνε τα χημικά το ένα μετά το άλλο. Όταν κρίθηκαν αρκετά σε ποσότητα αυτά που είχαν εισπνεύσει, δόθηκε η διαταγή να πάψουν να ρίχνουν άλλα. Πέρασε μια ώρα, δυο ώρες, τρεις, τέσσερις. Τίποτα. Οι άντρες παρέμεναν πεισματικά στο αρχικό τους μέγεθος και οι περισσότεροι είχαν αρχίσει ήδη να εκδηλώνουν άσχημα συμπτώματα δηλητηρίασης του αίματος και απόφραξης του αναπνευστικού τους συστήματος. Σιγά-σιγά κατέρρεαν και σωριάζονταν ο ένας μετά τον άλλο μέσα στα προαύλια των στρατοπέδων. Τους κυρίευσε όλους η απελπισία. Στα μάτια των ανωτέρων είχε ζωγραφιστεί η απόγνωση για την εξέλιξη που έβλεπαν να παίρνει η κατάσταση. Στο μεταξύ, ο πρωθυπουργός και οι κορυφαίοι υπουργοί του ετοιμάζονταν πυρετωδώς. Από κάτω από τα υπουργεία τους περίμεναν τα υπουργικά τους αυτοκίνητα για να τους μεταφέρουν το δυνατόν συντομότερα στο αεροδρόμιο. Εκεί βρισκόταν ήδη έτοιμο και με τους κινητήρες σε λειτουργία το πρωθυπουργικό αεροσκάφος. Δεν είναι καιροί για ηρωισμούς αυτοί. Θα αποτραβηχτούν για λίγο σε ασφαλές μέρος στο εξωτερικό και μόλις κοπάσουν τα γεγονότα θα επανεξετάσουν την κατάσταση και θα πάρουν τις αποφάσεις τους με ψυχραιμία...

Σε λίγο οι λιμουζίνες κατέφθαναν η μία πίσω από την άλλη στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο του αεροδρομίου όπου τους περίμενε το αεροσκάφος. Συζητώντας καθώς κατευθύνονταν προς αυτό ο πρωθυπουργός εξέφρασε την απορία του: "Μα πώς είναι δυνατόν στους πολίτες να έδρασαν τα χημικά και να ψήλωσαν τόσο και στους άντρες μας δεν έγινε το ίδιο;"...

Τη συζήτηση άκουσε ο πιλότος που κατευθυνόταν κι αυτός μαζί τους στο αεροπλάνο για να πάρει τη θέση του στο πιλοτήριο. Ήταν ένας άντρας ψηλός, ελαφρώς γκριζομάλλης, με αδρά χαρακτηριστικά, που το πρόσωπό του εξέπεμπε μια ολύμπια ηρεμία. Γύρισε και κοίταξε κατάματα τον πρωθυπουργό και του είπε: "Με όλο τον σεβασμό που σας έχω, άδικα κοπιάσατε. Δεν ήταν τα χημικά τελικά που έκαναν όλον αυτόν τον κόσμο να ψηλώσει. Απλώς είχε έρθει η ώρα να καταλάβουν όλοι τους και να το πιστέψουν βαθιά, ότι αυτή ήταν η κατάλληλη στιγμή που έπρεπε να ψηλώσουν. Συγκεντρώθηκαν μέσα τους, φούσκωσαν τα πανιά της ψυχής τους και απλά το έκαναν"…

S.O.

Την έμπνευση του κειμένου προκάλεσαν: Μια κοπέλα ντυμένη με ένα κόκκινο φόρεμα και κρατώντας μια λευκή τσάντα, στο πάρκο Γκεζί της Κωνσταντινούπολης, η οποία γίνεται ο στόχος ενός αστυνομικού, που χωρίς να υπάρχει κανένας προφανής λόγος της ρίχνει με δύναμη κατά πάνω της μια αρκετά μεγάλη δόση σπρέι πιπεριού και μια αφίσα που ακολούθησε και αναρτήθηκε σε πολλούς τοίχους, στην οποία ο γραφίστας φαντάστηκε τη γυναίκα με τα κόκκινα πολύ μεγαλύτερη σε μέγεθος από τον αστυνομικό. Η αφίσα έγραφε σαν σλόγκαν: "Όσο περισσότερο μας ψεκάζετε τόσο μεγαλύτεροι γινόμαστε". Δεν θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερος τίτλος και για το συγκεκριμένο κείμενο…