Τρίτη 4 Ιουνίου 2013

"Όσο περισσότερο μας ψεκάζετε τόσο μεγαλύτεροι γινόμαστε"



"Σταματήστε! Σταματήστε!", φώναξε έντρομος ο επικεφαλής των δυνάμεων καταστολής. "Δεν βλέπετε τι συμβαίνει; Είναι τρομερό!"

Έπιασε κάθιδρος τον ασύρματο και ζήτησε επαφή με τον αρχηγό του σώματος: "Αρχηγέ, κάτι πολύ παράξενο συμβαίνει. Ίσως να φταίει η τελευταία παρτίδα χημικών που έμεινε πολύ καιρό στις αποθήκες. Είχαν λήξει όλα αλλά είχαμε εντολή να τα ρίξουμε. Κάποια μετάλλαξη πρέπει να έχει γίνει. Όσο περισσότερο τους ψεκάζουμε τόσο μεγαλύτεροι γίνονται!"...

Ο αρχηγός κάλεσε γρήγορα από τη γκρίζα συσκευή το υπουργείο Δημόσια Τάξης: "Υπουργέ, έχουμε σοβαρό πρόβλημα. Αυτό που συμβαίνει μοιάζει εξωπραγματικό. Ανοίξτε τώρα την τηλεόραση και θα δείτε"...

Η εικόνα στο δελτίο ειδήσεων έδειχνε την κεντρική πλατεία. Εκατοντάδες άντρες των δυνάμεων καταστολής είχαν ακουμπήσει στο έδαφος τις ασπίδες τους και τα ρόπαλα και με γουρλωμένα τα μάτια παρακολουθούσαν όσα συνέβαιναν γύρω τους. Χιλιάδες διαδηλωτές-γίγαντες τους είχαν περικυκλώσει. Ήταν τουλάχιστον ένα μπόι πιο ψηλοί από τους ίδιους και με μεγάλη ευκολία τους άρπαζαν από τις εξαρτήσεις της στολής τους και τους σήκωναν ψηλά στον αέρα. Ένας νεαρός είχε πάει μπροστά από το ψηλότερο δέντρο της πλατείας και κρεμούσε στα κλαδιά του δέντρου άντρες των δυνάμεων καταστολής, δένοντάς τους από τη ζώνη ή από τους ιμάντες των εξαρτήσεων της στολής τους...

"Τι κάνεις εκεί;", τον ρώτησε μια κοπέλα. "Στολίζω το δέντρο, δεν βλέπεις; Σε έξι μήνες θα έχουμε Χριστούγεννα!", της απάντησε...

Μια άλλη κοπέλα τεραστίων διαστάσεων είχε αρπάξει δύο άντρες των δυνάμεων καταστολής και τους είχε ρίξει μέσα στο σιντριβάνι. Μετά με το χέρι της ανάδευε το νερό σηκώνοντας κάτι τεράστια κύματα και εκείνοι πάλευαν για να μη τους σκεπάσουν...

Ο υπουργός δεν έχασε καθόλου χρόνο. Επικοινώνησε με τον πρωθυπουργό και σε είκοσι λεπτά είχε συγκληθεί εκτάκτως υπουργικό συμβούλιο...

"Ακούω προτάσεις", είπε σε αυστηρό τόνο ο πρωθυπουργός...

"Ένας τρόπος υπάρχει", απάντησε ο ειδικός σύμβουλός του επί θεμάτων ασφαλείας...

"Να τον ακούσω", είπε ο πρωθυπουργός...

"Για να μπορέσουμε να τους αντιμετωπίσουμε θα πρέπει να γίνουν και οι άντρες μας ίδιοι μ' αυτούς!"...

"Δηλαδή;", ρώτησε γεμάτος απορία ο πρωθυπουργός...

"Θα πρέπει πρωθυπουργέ να τους ψεκάσουμε με τα ίδια χημικά και τους άντρες μας ώστε να ψηλώσουν κι αυτοί για να μπορέσουν να τους αντιμετωπίσουν σαν ίσοι προς ίσους. Διαφορετικά δεν έχουμε καμία τύχη. Η χώρα σύντομα θα παραδοθεί στο χάος. Έχουμε κηρύξει ήδη τη χώρα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης"...

"Κατάλαβα", απάντησε ο πρωθυπουργός. "Προχωρήστε άμεσα και χωρίς χρονοτριβή. Έχετε την άδειά μου"...

Επιστρατεύτηκαν σχεδόν τα περισσότερα στρατόπεδα της πόλης και οι άντρες των δυνάμεων καταστολής βρέθηκαν οικειοθελώς χωρίς τις μάσκες τους απέναντι σε συναδέλφους τους που άρχισαν να τους πετάνε τα χημικά το ένα μετά το άλλο. Όταν κρίθηκαν αρκετά σε ποσότητα αυτά που είχαν εισπνεύσει, δόθηκε η διαταγή να πάψουν να ρίχνουν άλλα. Πέρασε μια ώρα, δυο ώρες, τρεις, τέσσερις. Τίποτα. Οι άντρες παρέμεναν πεισματικά στο αρχικό τους μέγεθος και οι περισσότεροι είχαν αρχίσει ήδη να εκδηλώνουν άσχημα συμπτώματα δηλητηρίασης του αίματος και απόφραξης του αναπνευστικού τους συστήματος. Σιγά-σιγά κατέρρεαν και σωριάζονταν ο ένας μετά τον άλλο μέσα στα προαύλια των στρατοπέδων. Τους κυρίευσε όλους η απελπισία. Στα μάτια των ανωτέρων είχε ζωγραφιστεί η απόγνωση για την εξέλιξη που έβλεπαν να παίρνει η κατάσταση. Στο μεταξύ, ο πρωθυπουργός και οι κορυφαίοι υπουργοί του ετοιμάζονταν πυρετωδώς. Από κάτω από τα υπουργεία τους περίμεναν τα υπουργικά τους αυτοκίνητα για να τους μεταφέρουν το δυνατόν συντομότερα στο αεροδρόμιο. Εκεί βρισκόταν ήδη έτοιμο και με τους κινητήρες σε λειτουργία το πρωθυπουργικό αεροσκάφος. Δεν είναι καιροί για ηρωισμούς αυτοί. Θα αποτραβηχτούν για λίγο σε ασφαλές μέρος στο εξωτερικό και μόλις κοπάσουν τα γεγονότα θα επανεξετάσουν την κατάσταση και θα πάρουν τις αποφάσεις τους με ψυχραιμία...

Σε λίγο οι λιμουζίνες κατέφθαναν η μία πίσω από την άλλη στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο του αεροδρομίου όπου τους περίμενε το αεροσκάφος. Συζητώντας καθώς κατευθύνονταν προς αυτό ο πρωθυπουργός εξέφρασε την απορία του: "Μα πώς είναι δυνατόν στους πολίτες να έδρασαν τα χημικά και να ψήλωσαν τόσο και στους άντρες μας δεν έγινε το ίδιο;"...

Τη συζήτηση άκουσε ο πιλότος που κατευθυνόταν κι αυτός μαζί τους στο αεροπλάνο για να πάρει τη θέση του στο πιλοτήριο. Ήταν ένας άντρας ψηλός, ελαφρώς γκριζομάλλης, με αδρά χαρακτηριστικά, που το πρόσωπό του εξέπεμπε μια ολύμπια ηρεμία. Γύρισε και κοίταξε κατάματα τον πρωθυπουργό και του είπε: "Με όλο τον σεβασμό που σας έχω, άδικα κοπιάσατε. Δεν ήταν τα χημικά τελικά που έκαναν όλον αυτόν τον κόσμο να ψηλώσει. Απλώς είχε έρθει η ώρα να καταλάβουν όλοι τους και να το πιστέψουν βαθιά, ότι αυτή ήταν η κατάλληλη στιγμή που έπρεπε να ψηλώσουν. Συγκεντρώθηκαν μέσα τους, φούσκωσαν τα πανιά της ψυχής τους και απλά το έκαναν"

S.O.

Την έμπνευση του κειμένου προκάλεσαν: Μια κοπέλα ντυμένη με ένα κόκκινο φόρεμα και κρατώντας μια λευκή τσάντα, στο πάρκο Γκεζί της Κωνσταντινούπολης, η οποία γίνεται ο στόχος ενός αστυνομικού, που χωρίς να υπάρχει κανένας προφανής λόγος της ρίχνει με δύναμη κατά πάνω της μια αρκετά μεγάλη δόση σπρέι πιπεριού και μια αφίσα που ακολούθησε και αναρτήθηκε σε πολλούς τοίχους, στην οποία ο γραφίστας φαντάστηκε τη γυναίκα με τα κόκκινα πολύ μεγαλύτερη σε μέγεθος από τον αστυνομικό. Η αφίσα έγραφε σαν σλόγκαν: "Όσο περισσότερο μας ψεκάζετε τόσο μεγαλύτεροι γινόμαστε". Δεν θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερος τίτλος και για το συγκεκριμένο κείμενο…

10 σχόλια:

  1. Καπετάνιε, ευελπιστώ να μην διαλυθεί το σχόλιο μου από τα σπρέϋ όπως το άλλο στο "πάρτυ" που το έφαγε το σαλάχι..παίζει βέβαια να ήμουν και πολύ αλλού λόγω αλκοολούχων παραφρεναλίων που αλληλοποτιζόμαστε και να το φαντάστηκα..:-D

    Το πιστεύω κι εγώ πως η αλληλέγγυη προβολή της ψυχής μας μπροστά σε ένα μέτωπο αδικίας, ασχήμιας και μίσους μπορεί να ενσαρκώσει Γκιούλιβερ στον αληθινό κόσμο. Στο τέλος τα ίδια τους τα δηλητήρια θα γίνουν το όπλο που το δικό τους χέρι θα οπλίσει εναντίον τους και θα τους εξορίσει απο τις ζωές μας. Ομοψυχία χρειάζεται και πίστη σε ανθρώπινα ιδεώδη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εσύ μια χαρά ήσουν, παρά τις αλκολούχες αναθυμιάσεις. Ο Γκούκλης δεν ήταν μάλλον στα πολύ καλά του. Όσο για το καταραμένο το σαλάχι το ξετρύπωσα και του έδωσα να καταλάβει... χι, χι, χι... Πάντως, δεν μπορώ να πω... Ήταν νόστιμο...

      Κάποτε θα έρθει η ώρα να γίνουν πράξη όλα όσα λες. Θα μας ενώσουν και θα μας γιγαντώσουν. Και θα το έχουν καταφέρει οι ίδιοι που μας χώρισαν και μας μίκρυναν. Και τότε θα είμαστε εμείς που θα τους ψεκάζουμε κι αυτοί που θα πέφτουν. Γιατί εκείνοι ό,τι και να κάνουν δεν μπορούν να γιγαντωθούν. Τους λείπει κάτι πολύ βασικό. Η ψυχή...

      Διαγραφή
    2. τόσο το σχόλιο της έξαφνες χαρές όσο και η απάντησή σου σε αυτό νομίζω λένε ό,τι είναι απαραίτητο να ειπωθεί
      είναι φυσικός νόμος το τί θα επακολουθήσει
      και συμβαίνει Τώρα ήδη
      μέσα μας και μέσα στις κοινωνίες μας...
      η έμπευσή σου τρυφερή και όμορφη!
      καλό μεσημέρι πειρατούλη :)

      Διαγραφή
    3. Φλασένιο μου, το ποτάμι όταν φουσκώσει δεν γυρίζει πίσω...
      Και νομίζω ότι βρισκόμαστε ήδη στη διαδικασία του φουσκώματος...

      Ένα φιλί για τα όμορφα λόγια σου κι άλλο ένα.... για.... εεε... για... ε, για ό,τι ήθελε τέλος πάντων...
      Α, το θυμήθηκα... Για το σουφλέ σοκολάτας που ήθελες να ετοιμάσεις...

      Ήθελες, δεν ήθελες; Αφού σε είχα ακούσει να το λες ότι θα το κάνεις... χι, χι, χι...

      Καλό απόγευμα και σε σένα...

      Διαγραφή
    4. Ψυχή μου Εσύ!

      http://1.bp.blogspot.com/_jYAlfkViaa0/TUWSWT_v32I/AAAAAAAACV4/ncHS3IBHhkw/s1600/09.jpg

      Φιλί...

      Διαγραφή
    5. http://www.fthis.gr/imgHandler/670/6909eef6-a7b8-410a-8a2a-f5441eaa0099.jpg

      Διαγραφή
  2. Εχθες το βραδυ την τσιμπισα κι εγω απ'το διαδυκτιο,θαλασσινε μου,
    και την χαραξα στο οθονοχαρτο μου μα και μεσα μου...
    Δεν υπαρχει αρχη και τελος πια....αυτο καταλαβαινω...
    Βουρ και οπου μας βγαλει....
    Δεν θα τους περασει!
    Ηδη νιωθω κατι ποντακια πιο ψηλη.
    Λες???

    Καλο μεσημερολουλουδο ψεκασμενο.
    Φιλι ομως τρυφερο(ομως με τιποτα
    δεν μπορεις να μου στερησεις το ονειρο)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αγριομελάκι μου έχει κάνει το γύρο του διαδικτύου αυτή η φωτογραφία, όπως και πολλές άλλες... Τα συναισθήματα που ξεσήκωσε είναι παντού τα ίδια...

      Ακούγεται ήδη ένα υπόκωφο βουητό, μόνο που εκείνοι που θα έπρεπε να το ακούσουν πάσχουν από κώφωση... Καλύτερα, γιατί όταν θα ξεχυθεί η λάβα θα τους πιάσει στον ύπνο και δεν θα ξέρουν πού να πάνε να κρυφτούν...

      Έχει συμβεί και αλλού... Εδώ αργούμε λίγο αλλά στο τέλος τα καταφέρνουμε να γίνουμε τεράστιοι και μέσα και έξω... Και αλοίμονο σ' αυτούς που θα σταθούν εμπόδιο στο δρόμο μας...

      Κι εγώ σε βλέπω που ψηλώνεις, δεν είναι η ιδέα σου :-)

      Καλό μεσημερολούλουδο κι από μένα και φιλί ολόιδιο...

      Κανείς και με τίποτα δεν μπορεί να μας στερήσει το όνειρο...

      Διαγραφή
  3. O κόσμος, οι απλοί πολίτες, ο λαός πες, δεν είναι εύκολο να δράσει ενωμένος. Κι αυτό γιατί οι άνθρωποι βάζουν συνεχώς ανάμεσά τους διάφορα τείχη να τους χωρίζουν. Μόνο απέναντι σε μια εξώφθαλμη απειλή μπορούν να ενωθούν. Τέτοιες είναι οι πόλεμοι και οι φυσικές καταστροφές. Μια χούντα πχ όπως αυτή της εικόνας θα μας έσωζε γιατί τότε δε θα υπήρχε κανείς που θα μπορούσε να αμφισβητήσει την αδικία.
    Όσο κι αν δε μου αρέσει, πιστεύω τελικά οτι ο μόνος τρόπος να γίνει άμεση αλλαγή είναι να χυθεί αίμα. Όμως δε μου αρέσει, δε μου αρέσει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Παρεάκι μου, σε κανέναν δεν αρέσει να χυθεί αίμα. Χύνεται όμως.... Καθημερινά.... Άδικο αίμα.... Έχεις παρακολουθήσει φαντάζομαι πόσοι άνθρωποι αυτοκτονούν γύρω μας από μέρα σε μέρα. Αυτό το αίμα δεν είναι άδικο να μη το χρεωθεί κανείς; Δεν είναι άδικο να πάει χαμένο; Δεν αξίζουν μια δικαίωση όλοι αυτοί που δεν άντεξαν το βάρος που κάποιοι έριξαν απότομα στις πλάτες τους και τους συνέθλιψε; Υπάρχουν και χιλιάδες άλλοι όμως που η πίεση αυτή που τους ασκείται τους οδηγεί στα νοσοκομεία και στον πρόωρο θάνατο από ανίατες αρρώστιες που τους χτυπάνε εξ αιτίας του στρες που συσσωρεύει πάνω τους η απόγνωση. Παράπλευρες απώλειες τους αποκαλούν οι σωτήρες μας. Και ξεμπερδεύουν...

      Σωστά τα λες. Μόνο σε πολέμους και σε φυσικές καταστροφές ενώνονται οι λαοί... Τα τείχη που υπάρχουν ανάμεσά τους και τους εμποδίζουν να ενωθούν δεν ξεφύτρωσαν τυχαία... Φρόντισαν να τα χτίσουν αυτοί που τα έχουν ανάγκη για να προφυλάσσονται κάθε που ξεσηκώνεται ένα κύμα οργής των λαών εναντίον τους... Μ' αυτό τον τρόπο τους διασπάνε, τους διαχωρίζουν και τους κρατάνε σε απόσταση ασφαλείας όποτε προκύψει κίνδυνος για τη μεγαλειότητά τους...

      Αλλά αυτή τη φορά παρεάκι, για κακή τους τύχη, ξέσπασε πόλεμος. Τον κήρυξαν οι ίδιοι στους λαούς τους... Και όπως είπες οι λαοί, σε πολέμους και σε φυσικές καταστροφές ενώνονται. Και τότε τα τείχη τα γκρεμίζουν με τα χέρια τους οι λαοί και τα συντρίμμια τους καταπλακώνουν εκείνους που τα έχτισαν για να κρυφτούν από πίσω τους και να προφυλαχτούν...

      Διαγραφή

Αν ανήκεις στο πλήρωμα πες ό,τι θέλεις και γρήγορα στο κατάστρωμα.
Αν είσαι επιβάτης χαλάρωσε και απόλαυσε το ταξίδι.
Αν είσαι ναυαγός στη μέση τού πελάγου κράτα γερά και πιάσε το σκοινί.
Αν είσαι πειρατής και σκέφτηκες να μας κουρσέψεις κάνε στροφή και άλλαξε πορεία πριν το μετανιώσω...