Ένα καράβι "θέλω"

Το κεφάλι μου είναι βαρύ σα να έχω πιει ένα βαρέλι ρούμι. Πού βρισκόμαστε; Πόσος χρόνος έχει περάσει; Τι έγινε εκείνο το βράδυ; Προσπαθώ να συγκεντρωθώ, να βάλω σε μια τάξη τις σκέψεις μου. Πρέπει να θυμηθώ τα γεγονότα με τη σειρά. Στην καμπίνα μου επικρατεί η τάξη που απουσιάζει από το μυαλό μου. Μια κούπα με αχνιστό τζαμαϊκανό καφέ με περιμένει πάνω στο γραφείο μου. Α, και ένα γλυκάκι. Σαβαρέν για τους μορφωμένους και τους γλωσσομαθείς. Μπαμπάς όπως το λέμε εμείς οι πειρατές. Παντού εδώ μέσα είναι κολλημένα μικρά κίτρινα χαρτάκια, ποστ ιτ, με αισιόδοξα μηνύματα από κάθε μέλος τού πληρώματος. Τι γλυκό! Είναι όλοι τους εδώ. Δεν χάθηκε κανένας. Διαβάζω όσα έγραψα στο ημερολόγιο καταστρώματος. Δεν βγαίνει άκρη. Κάτι αιφνίδιο πρέπει να έγινε εκείνη την ατέλειωτη νύχτα. Πρέπει να κάνω τους υπολογισμούς μου. Πρέπει να βγω για λίγο στο κατάστρωμα να κοιτάξω με το κυάλι μου μήπως καταλάβω πού βρισκόμαστε. Επικρατεί ησυχία. Το καράβι πλέει ακυβέρνητο αλλά σίγουρα δεν βρισκόμαστε στη θάλασσα των Σαργασσών που είχαμε κολλήσει. Στο βάθος μακριά διακρίνεται ένα τμήμα στεριάς ακριβώς απέναντι και άλλο ένα στα αριστερά. Δεν είναι δυνατόν. Πρέπει να κάνω λάθος. Πρέπει να βρω ένα χάρτη. Κάπου θα βρίσκεται κάποιος κρυμμένος. Εδώ είμαστε. Μάλιστα. Η στεριά που διακρίνεται απέναντι είναι οι ακτές τής Φλόριντα κι αυτός ο χαμηλός όγκος που αχνοφαίνεται στα αριστερά είναι οι Μπαχάμες. Ακόμα κι αν είχε φυσήξει ξαφνικά και φούσκωναν όλα τα πανιά -πράγμα αδύνατον γιατί τα είχαμε ήδη κατεβάσει και ήταν δεμένα- θα πιάναμε το ανώτερο 15 κόμβους ταχύτητα. Για να φτάσουμε σ' αυτό το μέρος πρέπει να διασχίσαμε πάνω από 2.000 ναυτικά μίλια. Πρακτικά είναι εντελώς αδύνατον. Τι έγινε τότε; Η μόνη λύση που μπορώ να σκεφτώ είναι ότι πέσαμε σε κάποιο μαγνητικό πεδίο. Σε μια δίνη μαγνητικών κυμάτων που μας αποσυντόνισε. Είναι συνηθισμένα αυτά τα φαινόμενα στο Τρίγωνο των Βερμούδων. Αλλά κι αυτό να έγινε, μπορεί ίσως να εξηγήσει τα γεγονότα που συνέβησαν εκείνο το βράδυ, αλλά το πώς βρεθήκαμε εδώ δεν το μπορεί. Λες και διακτινιστήκαμε μοιάζει, αλλά τον διακτινισμό μόνο σε σενάρια επιστημονικής φαντασίας μπορεί να τον συναντήσει κανείς. Ακόμα κι αν μας παρέσυρε κάποιο ρεύμα, ίσως ο υποθαλάσσιος ποταμός τού Μεξικό, πάλι φαντάζει αδύνατον χρονικά να διασχίσαμε μια τέτοια απόσταση. Εκτός αν έχουμε χάσει το χρόνο και δεν μπορούμε να υπολογίσουμε πόσος καιρός έχει περάσει από τότε που είχαμε κολλήσει στη θάλασσα των χαμένων πλοίων. Όπως και να έχει, τώρα πρέπει να εκμεταλλευτούμε αυτό το ελαφρύ μελτεμάκι που πάει να σηκωθεί και να τραβήξουμε το συντομότερο για την κοντινότερη ακτή για ανεφοδιασμό. Οι προμήθειες έχουν εξαντληθεί εδώ και πολλές μέρες. Φλόριντα ή Μπαχάμες; Πιο κοντά μας βρίσκεται το Palm Bay. Εκεί θα έχουμε δέσει μέχρι αύριο το βράδυ, αν όλα πάνε καλά και φυσήξει. Δυστυχώς, η περιπέτεια που περάσαμε μας έβγαλε μακριά από τις Βερμούδες που είχα κατά νου να δέσουμε. Τίποτα δεν πάει χαμένο όμως. Θα ξαναβρεθούμε εκεί κάποια στιγμή. Αφού φορτώσουμε τα αμπάρια μας στη Φλόριντα και ξεκουραστούμε για τα καλά, θα τραβήξουμε για τις Μπαχάμες. Εκτός αν αποφασίσουν διαφορετικά οι καιροί και οι θεοί τής θάλασσας και των ανέμων…

S.O.

Η ανεξήγητη μετακίνηση και το νέο μας στίγμα