Άγρια νερά

Από τον βυθό ηχεί στριγκιά μια μουσική. Σαν σάλπισμα μοιάζει. Κάποιοι θρύλοι ναυτικοί μιλάνε για ένα παλιό ναυάγιο. Για κάποιον αλλοπαρμένο σαλπιγκτή που ξέμεινε στο άλμπουρο δεμένος για να μη τον παρασύρει ο καιρός, ψάχνοντας απεγνωσμένα με το κυάλι του για στεριά, να το σαλπίσει στον καπετάνιο και να γυρίσει κατά 'κει το πηδάλιο μπας και τα καταφέρουν να σωθούνε. Έμεινε, λένε, εκεί δεμένος μέχρι που το καράβι το τύλιξε στην παγωμένη αγκαλιά της η ανταριασμένη θάλασσα, αφού δεν μπόρεσε να πηδήξει στις βάρκες με τις οποίες γλίτωσε το υπόλοιπο πλήρωμα. Και κάθε φορά που περνάει καράβι από πάνω, εκείνος σαλπίζει για να το προειδοποιήσει να προσέχει τους παράξενους και άγριους καιρούς που μαστιγώνουν άξαφνα ετούτα τα αφιλόξενα νερά. Άλλοι πάλι λένε πως είναι σειρήνες που ήρθαν και φώλιασαν στο βυθισμένο κουφάρι για να προσκαλούν τα πληρώματα του κάθε καραβιού στον βυθό με το τραγούδι τους. Δεν είναι λίγοι οι ναυτικοί που τρελάθηκαν και βούτηξαν στον σκοτεινό ωκεανό. Στη δεξιά κουπαστή τής πρύμνης είναι δεμένο ένα δοχείο με κερί που γυαλίζουμε τα παραπέτα. Ας βουλώσουμε όλοι τ' αυτιά μας με δαύτο. Είναι ο καλύτερος τρόπος για να περάσουμε τούτη την κακοτοπιά.

S.O.