Δευτέρα 1 Ιουλίου 2013

Ο Λίβας και το σύννεφο



Έχεις δυο δρόμους, είπε ο Γαρμπής στο σύννεφο. Να με ακολουθήσεις ή να μείνεις να με παρατηρείς μέχρι να χαθώ από το βλέμμα σου. Δεν θα είμαι πάντα δίπλα σου αν διαλέξεις να με ακολουθήσεις. Τις περισσότερες φορές δεν θα με βλέπεις. Μα εγώ θα σε σπρώχνω όταν θα φτάνω, πότε απαλά και πότε φυσώντας με δύναμη. Τότε θα αναπτύσσεις τρελές ταχύτητες. Σε μια στιγμή θα γίνεσαι βροχή, μπόρα και καταιγίδα κι έπειτα πάλι θα στέκεσαι βελούδινο και θα λικνίζεσαι πάνω από τ' ανθρώπινα. Θα έρχομαι και θα σε αγκαλιάζω όταν δεν θα με περιμένεις. Εκείνες τις ώρες θα ταξιδεύουμε χωρίς σταματημό. Πατρίδα μας θα είναι όλη η γη. Κάθε σου ξύπνημα θα είναι και μια ευχάριστη έκπληξη. Τις ώρες του μεγάλου πάθους εγώ θα καίω με την ανάσα μου τα σπαρτά κι εσύ με τον ιδρώτα σου θα τα δροσίζεις. Μόνο που πρέπει να καταφέρεις να μάθεις τον τρόπο μου για να με ακολουθήσεις. Πρέπει να εκπαιδευτείς καλά για εκείνες τις φορές που θα χρειάζεται να ακινητείς και να περιμένεις. Άνεμος είμαι κι έχω μεγάλες ευθύνες αναλάβει. Θα χρειαστεί να λείπω συχνά από κοντά σου. Είναι ανάγκη να το σκεφτείς καλά και να σιγουρευτείς ότι θα μπορείς να αντέχεις όσο θα απαιτείται να παραμένεις ακίνητο εκεί ψηλά μέχρι να γυρίσω.

Το σύννεφο μελαγχόλησε και βυθίστηκε στις σκέψεις του. Με βρήκε κι ο Βοριάς, του απάντησε, κι ύστερα ο Λεβάντες, ο Σιρόκος, ο Μαΐστρος κι ο Πουνέντες. Όλοι να τους ακολουθήσω ήθελαν. Εκείνοι μάλιστα μου έδιναν όρκους αιώνιας αφοσίωσης. Δεν θα απομακρύνονταν έλεγαν ούτε στιγμή από κοντά μου. Κανέναν δεν ακολούθησα. Τι διαφορετικό έχεις εσύ για να το κάνω; Εσύ που δηλώνεις τόσο ξεδιάντροπα ότι τις περισσότερες φορές θα λείπεις από κοντά μου; Τα σύννεφα είναι φτιαγμένα για να εξαϋλώνονται. Κανένας άνεμος δεν μπορεί να τα κρατήσει ανέπαφα και περισσότερο εσύ, ο Λίβας, που με μια ανάσα σου μπορείς να τα εξατμίσεις.

Τίποτα διαφορετικό δεν έχω από τους άλλους ανέμους. Ίσως μόνο την επίγνωση των συνεπειών που μπορεί να σου προκαλέσει η καταστροφική μου ανάσα. Δίκιο έχεις τελικά. Εμείς οι άνεμοι εκεί στα μεγάλα ύψη είναι λογικό να έχουμε αέρα αντί για μυαλό μέσα στο κεφάλι μας. Άκου τι θα κάνουμε λοιπόν. Θα έρχομαι κοντά σου μόνο τις ζεστές μέρες του καλοκαιριού, τότε που θα είσαι πιο συμπαγές και λιγότερο ευάλωτο. Θα στέκομαι σε ασφαλή απόσταση και θα σε φυσάω απαλά, σχεδόν ανεπαίσθητα, για να μπορούμε να νιώθουμε και οι δύο, έστω και για λίγο, τη μοναδική αίσθηση του κοινού ταξιδιού, ακόμα κι αν αυτό θα έχει απόσταση μερικών μέτρων. Εσύ με τη σειρά σου θα μου χαρίζεις μερικές από τις ζεστές σου σταγόνες. Θα στήνουμε τη δική μας παράσταση. Τον δικό μας θίασο των δύο πρωταγωνιστών και θα έχουμε για κοινό τους άλλους ανέμους και τα σύννεφα. Θα ανεβαίνουμε στο τεντωμένο σκοινί του ελάχιστου χρόνου μας και θα διανύουμε από μισή απόσταση ο καθένας μέχρι να φτάσουμε στο παραλίγο άγγιγμά μας. Κι ύστερα θα τραβάω κατά την ανατολή και θα επιστρέφω το επόμενο καλοκαίρι. Θα φεύγω πρώτος για να μένει παντοτινά δικό σου το χειροκρότημα…

… Αυτές τις ζεστές μέρες του καλοκαιριού που κολλάει το δέρμα κι ο ιδρώτας αναβλύζει, όπου κι αν βρεθείτε, αν αισθανθείτε ένα απαλό ζεστό αεράκι να σας φλογίζει την επιδερμίδα, σηκώστε το κεφάλι σας προς τον ουρανό και θα δείτε ένα βελούδινο σύννεφο να στέκεται από πάνω σας. Θα μοιάζει ακίνητο αλλά αν παρατηρήσετε προσεκτικά θα το δείτε να κινείται ανεπαίσθητα. Αν μάλιστα σταθείτε τυχεροί μπορεί να νιώσετε μερικές ζεστές ψιχάλες να σας χαϊδεύουν το πρόσωπο…

S.O.

14 σχόλια:

  1. Πρεπει αυτα να ξεκαθαριζονται.
    Ειναι αγαπες αληθινες
    ή αναγκες για αγαπες-αυταπατες?
    Αρκει μια στιγμη αληθινη
    για να νιωσεις την ισορροπια κορμιου και ψυχης!

    Αλμυρα εχει αποψε η καληνυχτα μου.
    θαλασσα ή δακρυ?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. "Αληθινό είναι ό,τι σπαταλιέται
      δίχως εμφανείς λόγους.
      Ό,τι εκσφενδονίζεται στο μηδέν
      δίχως ουρές και ίχνη.
      Ό,τι υπάρχει από σύμπτωση
      δίχως να καυχιέται γι αυτό
      δίχως να νοιάζεται αν θα μπορεί
      για πάντα να μη καυχιέται γι αυτό"

      Σάλια, μισόλογα και τρύπιοι στίχοι-Γιάννης Αγγελάκας

      Θάλασσα είναι η αρμύρα... Ποτέ δάκρυ...

      Λουλουδοφιλόχαδο...

      Διαγραφή
  2. Σαν παραμύθι κι όμως
    Τόσο αληθινό μου φάνηκε …
    Μπήκαν οι κανόνες σε αυτή την σχέση μα… τι θα γίνει αν ξεχαστούν; Ποιος από τους δυο θα πονέσει περισσότερο; Το σύννεφο ή ο άνεμος; Ή και οι δυο;
    Με προβληματίζεις...
    μπαίνουν κανόνες άραγε στην αγάπη;


    προς το παρόν πάρε φρέσκα ηλιόλουστα φιλιά
    για Καλημέρα ... και μη μου βάζεις δύσκολα Καπετάνιε μου :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Οι αλήθειες μας έχουν πάντα κρυμμένο μέσα τους ένα παραμύθι. Γι' αυτό μερικές φορές τα παραμύθια μοιάζουν αληθινά...

      Εντάξει... Παραμύθι ήταν... Οι σχέσεις δεν γίνεται να έχουν κανόνες... Η αγάπη πάλι, έχει έναν και μοναδικό κανόνα... Να πεθαίνει πάντα νέα... Δεν ξέρω ποιος τον όρισε αυτόν τον κανόνα αλλά πρέπει να ήταν πολύ ζαβολιάρης :-)

      Να μη σου βάζω δύσκολα; Μπα σε καλό μου, μόνο σε μένα αρέσουν τελικά; Και το τραγουδάκι να το ακυρώσουμε δηλαδή;

      "Βάλε μου δύσκολα
      και μη με βοηθάς
      βάλε μου δύσκολα
      και μη τα παρατάς"...

      Ηλιοβασιλεμένα φιλιά...

      Διαγραφή
    2. Πανάθεμά σε κακούργε... βάλε κι εσύ βρε δύσκολα... βάλε να δούμε πόσο αντέχει αυτό το σαμάρι ακόμα;

      Διαγραφή
    3. Αντέχουν είπαμε οι πειρατές... Δεν πεινάνε, δεν διψάνε, δεν πονάνε... Σκληρή φάρα... Πες τώρα στ' αλήθεια, δεν θα προτιμούσες από τις ανοιχτές θάλασσες με τα τεράστια κύματα και την αρμύρα, μια γωνίτσα σε κάποιο νησάκι με ένα καλύβι, λίγες κοτούλες και ένα μικρό μποστάνι; Είδες που δεν σου βάζω πάντα δύσκολα; Ευκολάκι είναι αυτό... Έχεις να διαλέξεις ανάμεσα στον παράδεισο και στην κόλαση... χο, χο, χο...

      Διαγραφή
  3. Θα ήταν πολύ μονότονη η ζωή στον ουρανό για το συννεφάκι μας αν δε μπορούσε να κινηθεί. Θα ένιωθε ανίκανο αν δε μπορούσε να στάξει.
    Η τρυφηλότητα άλλωστε δεν ταιριάζει σ'αυτούς που "είναι φτιαγμένοι για να εξαϋλώνονται".

    Γιατί είναι τόσο λίγα τα σύννεφα στον ουρανό το καλοκαίρι;
    Κι είναι πάντα τόσο όμορφα κι αφράτα...
    Είναι γεμάτα όνειρα τα σύννεφα..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σίγουρα θα βαριόταν το συννεφάκι εκεί πάνω όταν θα έλειπε ο άνεμος. Αλλά πάλι, είναι κάποιες υπάρξεις που κινούνται σε παράλληλα σύμπαντα, που ξέρουν ότι ποτέ δεν πρόκειται να συναντηθούν κι όμως ανακαλύπτουν τη δική τους ευτυχία μέσα σ' αυτό. Ας πούμε ο ήλιος με τη σελήνη. Κανείς από τους δύο δεν γίνεται να σταματήσει για να περιμένει τον άλλον να τον φτάσει. Κι όμως, ζουν ο ένας για τον άλλο σα να πρόκειται, εκεί στην ολοκλήρωση της τροχιάς τους, να αγκαλιαστούν. Ή φαντάσου μια φορά ένα τρένο να ερωτευτεί ένα καράβι. Καταδικασμένο το ένα να κινείται στη μονοτονία που του προσφέρουν οι ράγες του και το άλλο γνωρίζοντας ότι δεν θα βγει ποτέ στη στεριά. Θα μπορούσε να υπάρξει γι' αυτά κοινός τόπος ή κοινός προορισμός;

      Για παραμύθια δεν μιλάμε; Ή παρασύρθηκα και άρχισα να κάνω περιστροφές γύρω από την κεντρική πλατεία της φαντασίας μου; 
      Τα σύννεφα είναι τόσο λίγα στον ουρανό το καλοκαίρι γιατί λείπουν οι άνεμοι σε μακρινά ταξίδια...
      Και είναι τόσο όμορφα κι αφράτα επειδή τα όνειρα που κουβαλάνε τα ομορφαίνουν...

      Νοτιοδυτικό φιλί...

      Διαγραφή
  4. Καπετάνιε, αυτός ο Γαρμπής δε με αφήνει σε ησυχία τόσο που φύτρωσαν κόκκαλα πια και όλο τρίζουν...;-) Οι πάνω σπόνδυλοι ως τον άτλα με έχουνε ξεκάνει από χθες. :-p
    Αλλά με τόσα δώρα ποιό σύννεφο θα ήθελε να τον αλλάξει;
    Γυαλίζει τη θάλασσα, αδειάζει ηπείρους στα πόδια μου, κι ίσως κάποτε όταν θα έχω ελαφρύνει ικανοποιητικά για εκείνον να με σηκώσει μαζί του... Τι άλλο να θέλει να είναι άλλωστε η ζωή πέρα από ένα δυνατό ταξίδι με αλησμόνητα χνώτα;

    Φιλιά πολλά και για το κορμάκι μου χρειάζομαι έναν έμπειρο του σιάτσου και μία δασκάλα της γιόγκα παρακαλώ.. :-D

    υγ. το τραγούδι φοβερό και αποθηκεύτηκε ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχ αυτό το παλιόψαρο, που πάει και μου καταχωνιάζει στην κοιλιά του επιλεκτικά κάποια σχόλια. Λες να καταπίνει μόνο εκείνα που φοβάται; Να δεις, μια μέρα θα το παστώσω! Και παρά την επισήμανσή σου, όταν το έψαξα δεν είχε κάνει ακόμα την εμφάνισή του. Σήμερα έσκασε μύτη δειλά-δειλά. Και το έγδαρα!

      Ο Γαρμπής κάνει καλό στα κόκαλα. Τα ζεσταίνει και γλυκαίνουν οι ενοχλήσεις. Αλλά και σιάτσου και γιόγκα και όποια άλλη παροχή μου ζητήσετε θα σας την φέρω στο καράβι. Αυτό πια δεν είναι πειρατικό. Το Χίλτον είναι... Και πριβέ μασέρ θα σας φέρω... Να βάλω και κανένα σπα; Ίσως εκείνο με τα ψαράκια που κάνουν απολέπιση στο σώμα;

      Εγώ θα αποθηκεύσω σαν επιμύθιο του προσωρινά απολεσθέντος σχολίου, αυτό που μου κόλλησε:

      "Τι άλλο να θέλει να είναι άλλωστε η ζωή πέρα από ένα δυνατό ταξίδι με αλησμόνητα χνώτα;"...

      Δεν φαντάζεσαι πόσο το αγάπησα...

      Φιλί...

      Διαγραφή
  5. Να μαι κι εγώ :)))
    Καλό μήνα πειρατούλη μου!
    μου λείψατε...

    τί όμορφο που ήταν αυτό το ποστ...
    και το κλιπ μου άρεσε
    μα όταν αφήνεσαι να σεργιανίσεις την ονειρούπολη
    της ψυχής σου είναι αληθινά υπέροχα
    τα πολύτιμα πετράδια που βγάζεις στο φως...

    όμως την πρώτη παράγραφο θα πάω να την ξαναδιαβάσω τώρα μόνη της ξανά εγώ...
    να μην έχει δισταγμούς και ανασφάλειες το συννεφάκι και
    να είναι σίγουρο όπως ο γαρμπής του :)

    α ναι να μην ξεχάσω να διαφωνήσω οριζοντίως και καθετως με κάτι που διάβασα :p
    είναι κανόνας την αγάπης να πεθαίνει νέα;
    δεν μπορώ να σκεφτώ πως το εννοείς και μάλλον ο ζαβολιάρης είσαι εσύ :o)
    αν η Αγάπη έχει έναν κανόνα αυτός είναι οτι Zει για πάντα!

    Φιλιά πειρατούλη μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα φλασάκι...

      Κι εσύ μας έλειψες ωρέ ατρόμητο πειρατόνι... Έχει φτάσει η κοιλιά μας στην πλάτη μας από την πείνα... χι, χι...

      Η ονειρούπολη της ψυχής μου έχει και φως και χρώματα μα και λασπόνερα... Καμιά φορά όπως σκύβω να τα παραμερίσω αυτά τα τελευταία, βρίσκω κάτι γυαλάκια που λάμπουν στο φως του ήλιου... Όμως μη μασάς... Δεν είναι πολύτιμα πετράδια αλλά γυάλινες απομιμήσεις βαμμένες με έντονα χρώματα...

      Οι Γαρμπήδες είναι ταγμένοι στον σκοπό τους και τα συννεφάκια στον δικό τους... Όταν πάνε και μπερδεύουν τους ρόλους τους ακολουθεί κατακλυσμός...

      Δεν το έβαλα εγώ τον κανόνα καρδιά μου για να είμαι εγώ ο ζαβολιάρης... Μια ματιά γύρω μας να ρίξει κανείς και ανακαλύπτει αμέσως ποιος κανόνας είναι εκείνος που δικαιώνεται...

      Φιλί του μεσημεριού φλασοπειρατόνι μου...

      Διαγραφή
  6. Για το όμορφο παραμύθι:
    ...αγέρας πήρε την φωνή,κι άνεμος το τραγούδι,
    και σέρνει το και πάει το ανάμεσα πελάγου.
    ...κι ένα καράβι της φιλιάς,φρεγάδα της αγάπης
    ουδέ μαζώνει τα πανιά,ούτε κι εμπρός τραβάει.
    Κι ο Καπετάνιος φώναξε οπίσω από την πρύμνη:
    Αφήστε ναύτες τα πανιά, ναύκληρε το τιμόνι,
    ν ακούσουμε του κορασιού πως γλυκοτραγουδάει,
    κοράσιο για τραγούδησε,κοράσιο ξαναπές το.
    Σύρετε ναύτες στο καλό και στην καλή την ώρα
    τι εγώ δεν ετραγούδησα για μπάρκες,για καράβια
    παρακαλώ τα κύματα, με τον αγέρα κρένω
    και στέλνω χαιρετίσματα,στον κλέφτη της αγάπης:
    "Πού πάγεις κλέφτη του φιλιού και κομπωτή τσ αγάπης?
    Δεν είναι ο έρωτας ανθός μαζί του για να παίξεις
    μον είναι βάτος μ αγκαθιές κι αλίμονο σου αν μπλέξεις."

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Καλησπέρα Ανώνυμε...

    Καλώς ήρθες...

    Μεγάλη τιμή μου έκανες με το ποίημα που κατέθεσες...

    Για να σε ευχαριστήσω θα σου καταθέσω κι εγώ ένα...

    "Λένε πως ήταν ένας καπετάνιος
    που δεν πνίγηκε ποτέ
    παρότι πολλές φορές βρέθηκε
    να παλεύει με τα κύματα
    καταμεσής ωκεανών
    και ποτέ μα ποτέ δεν πνίγηκε
    όχι γιατί ήταν από πατρίδα
    ή είχε Ιθάκη ή έψαχνε
    τίποτα τέτοιο.
    Και ήταν καπετάνιος
    χωρίς καμιά Πηνελόπη
    και τους μνηστήρες
    και αυτούς αγνοούσε.
    Δεν ζήλευε. Ούτε είχε.
    Ήταν καπετάνιος.

    Στα κύματα κέρδιζε
    όπως οι παίκτες τα χαρτιά.
    Ταξίδευε κόντρα
    για να ταξιδεύει λαθραία
    Ελεύθερος λαθραίος
    όμορφος χωρίς καν
    να ξέρει καμιά Καλυψώ
    ή Ναυσικά ή όποια άλλα ονόματα έφερνε
    η θάλασσα.
    Η θάλασσα.
    Η θάλασσα.
    Αυτή γέννησε τον καπετάνιο.
    Όχι τίποτα αφροί και Αφροδίτες
    και έρωτα παραμύθι.
    Αλάτι.
    Αλήθεια,
    ποια είναι η αλήθεια για τον καπετάνιο;

    Πως βρέθηκε από ναυάγιο.
    Βρέφος.
    Από έρωτα παράνομο
    καμαρότου με κοπέλα
    ταξιδιώτισσας ή καμαριέρας.
    Δεν έχει σημασία
    Ούτε καν αν ο πατέρας του
    ήταν καπετάνιος καν.
    Η θάλασσα. Αλάτι. Λήθη. Αλήθεια,
    αρχίζουν τα κύματα με τον άνεμο τον κόσμο ξανά και
    ούτε που κανείς το πήρε χαμπάρι.
    Ο καπετάνιος πάντα το έπαιρνε χαμπάρι.
    Χαμπάρ λέγαν το καράβι.
    (και – Θάλασσα
    βύζαξες βρέφος αλάτι
    έκανες βρέφος αθάνατο
    έκανες καπετάνιο.
    Και όχι κανέναν θρύλο
    και τίποτα τέτοια.
    Έναν καπετάνιο
    Στο μυαλό κάθε καπετάνιου
    Την ώρα που οδηγάει
    και ξέρει πως παντού
    κάτι άλλο, οτιδήποτε
    υπάρχει.)
    Αλλά εκεί εκείνος
    Εκεί είναι παντού
    και εκείνος
    κανένας"

    Θωμάς Κιάος

    Να είσαι πάντα καλά και να ανεβαίνεις στο καραβάκι μας να τα λέμε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Αν ανήκεις στο πλήρωμα πες ό,τι θέλεις και γρήγορα στο κατάστρωμα.
Αν είσαι επιβάτης χαλάρωσε και απόλαυσε το ταξίδι.
Αν είσαι ναυαγός στη μέση τού πελάγου κράτα γερά και πιάσε το σκοινί.
Αν είσαι πειρατής και σκέφτηκες να μας κουρσέψεις κάνε στροφή και άλλαξε πορεία πριν το μετανιώσω...