"Ένα μικρό ψαροκάικο είναι η ζωή μου. Ένα μικρό φθαρμένο ψαροκάικο που έχει σμαραγδιά φεγγάρια στο κατάρτι του κι έναν ξεσκούφωτο ήλιο αληταρά για τιμονιέρη. Ένα ψαροκάικο, δίχως ρότα. "Πού πάμε καπετάνιο;", με ρωτάει ο τιμονιέρης και μου κλείνει το μάτι. "Όπου παν' τα κύματα", λέω επίσημα, εγώ. Και τα σμαραγδιά φεγγάρια που είναι στο κατάρτι, σκάνε σαν ρόδια στην κουβέρτα. Κι ο ξεσκούφωτος ήλιος ο αληταράς, παρατάει το τιμόνι του και χορεύει. Κι η νύχτα γεμίζει χιλιάδες ήλιους αληταράδες. Κι η ψυχή μου γεμίζει νύχτες πολύχρωμες. Γεμίζει σμαραγδιά φεγγάρια και θαλασσινά πουλιά. Πού να χωρέσουν μέσα μου όλ' αυτά; Πού να στριμωχτούν, π' ανάθεμά τα"
"Σκισμένο ψαθάκι" Αλκυόνη Παπαδάκη
Έβαλες το πολύ αγαπημένο μου απ΄τα πιο αγαπημένα τραγουδάκι και σε φιλώ.
ΑπάντησηΔιαγραφή"Πού πάμε καπετάνιε;" Και μην πεις "Μαλβίδες!" γιατί δεν πάμε μόνο εκεί.
"Όπου πάνε τα κύματα". Χθες ούτε αυτά δεν ξέρανε πού πηγαίνανε μα την αλήθεια -και αυτό όχι μεταφορικά :-)
Προχθες έψαχνα αν η Α. Παπαδάκη γράφει και παραμύθια. Εχει αυτό το "ονειρικό κάτι" των παραμυθάδων νομίζω.
Κι εμείς έχουμε όλα αυτά που λέει, όλα τα αστέρια και όπως μερικά πουλάκια δε θέλουμε να αφήσουμε το κλαρί που μας συνδέει με την πιο ωραία θέα στο στερέωμα...
http://www.youtube.com/watch?v=yyd4apJqICE
ΥΓ.1. Πάω για νάνι γιατί και το ανθρακούχο νερό έχει αρχίσει να με χτυπάει στο κεφάλι.
ΥΓ.2. Να δεις που περπατάμε και με περισσότερα μέρη του σώματος ;-)
όνειρα γλυκά
Αγαπάς όμορφα πράγματα και όμορφα τραγούδια γιάτρισσα του πληρώματος :-)
ΔιαγραφήΠού πάμε ε; Ξέρω κι εγώ; Μα την πίστη μου δεν ξέρω. Θα περάσουμε κι από τον Ινδικό, αυτό είναι σίγουρο. Θα τριγυρίσουμε και στις Μαλδίβες ανάμεσα από τις ατόλες τους. Εκεί να δεις κοραλλιογενείς ύφαλοι που υπάρχουν. Η χαρά τού συλλέκτη :-) Αλλά είναι σίγουρο ότι δεν πάμε μόνο εκεί... Όπου πάνε τα κύματα πάμε κι εμείς. Όπου μας πάνε...
Δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι δεν ήξεραν πού πάνε τα κύματα χτες... Πάντα ξέρουν... Και στην παλίρροια ακόμα ξέρουν τι κάνουν... Σκοπός τους είναι να βρέχουν τις ακρογιαλιές... Να τις δροσίζουν... Αλλά και να εκτονώνουν τη θάλασσα όταν έχει τα μπουρίνα της...
Παραμύθια γράφει η Παπαδάκη... Για μεγάλους όμως... Και σαν ονειρεύτρια πραγματικά διαθέτει αυτό το "ονειρικό κάτι" των παραμυθάδων...
Στο στερέωμα θα περάσουμε κάποια στιγμή αφήνοντας πίσω μας τη θάλασσα... Έχουμε μπόλικο δρόμο ως τότε... Θα το χαρτογραφήσουμε απ' άκρη σ' άκρη γι' αυτό σε θέλω καλά προετοιμασμένη :-)
ΥΓ.1. Με τέτοια σκληρά ποτά που πίνεις πώς να μη σε χτυπήσουν στο κεφάλι; Πιες και τίποτα πιο καθαρό :-)
ΥΓ.2. Εξασκούμε τις δεξιότητές μας περπατώντας ο καθένας με ό,τι μπορεί :-)
Δε χωράνε μέσα σ'έναν άνθρωπο όλα αυτά, θέλουν να ορμήξουν έξω και να σαρώσουν. Να σαρώσουν με όνειρα κι αγάπη ό,τι υπάρχει τριγύρω. Ευτυχώς η θάλασσα είναι μεγάλη κι έτοιμη πάντα να δεχτεί ό,τι της προσφέρεται. Γιατί νομίζεις οτι πλάθει κύματα η θάλασσα κι αυτά συνεχώς κινούνται μέχρι να σκάσουν κάπου; Η ενέργεια ποτέ δε χάνεται μόνο μεταφέρεται και μετατρέπεται. Βρέχονται μ'όνειρα τα βράχια και ποτίζεται με ζωή η αμμουδιά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια την εντροπία μη με ρωτάς, θα 'ναι ενέργεια που καταπίνει ο βυθός και νιώθουμε πως χάνεται. Όμως στοιχηματίζω οτι κάποιο βοτσαλάκι έχει απορροφήσει όνειρα, αγάπη και ζωή.
Τίποτα δεν πάει χαμένο...
Επικίνδυνο λιγάκι αυτό αλλά ποιος λογαριάζει το ρίσκο καπετάνισσά μου; Αν σαρώνεις ό,τι υπάρχει τριγύρω με όνειρα και αγάπη από αυτά που έχεις μέσα σου θα έρθεις αντιμέτωπος και με τους ανάλογους κινδύνους; Ονειρεύεσαι; Γιατί; Αγαπάς; Γιατί; Είσαι πλέον ύποπτος εξέγερσης των παθών. Πρέπει να συλληφθείς. Σαλτάρεις τότε σε ένα πειρατικό και ξεκινάς για της ζωής σου τη σκηνοθεσία. Και ελάτε πιάστε με αν σας βαστάει. Κάπως έτσι δεν μπουκάραμε όλοι εμείς σε τούτο το πειρατικό; Και επειδή, όπως σωστά λες, η θάλασσα είναι μεγάλη και έτοιμη να δεχτεί όσα της προσφέρονται, σε αντίθεση με τη στεριά και εκείνους που την κατοικούν, ξαμοληθήκαμε ολόκληρο ασκέρι με μια αγκαλιά όνειρα και με γεμάτα τα σεντούκια μας από αγάπη και βγήκαμε μεσοπέλαγα αψηφώντας όλους τους καιρούς. Και η θάλασσα πόσο μας μοιάζει ή πόσο μοιάζουμε εμείς σ' αυτήν. Με τα κύματά της το ίδιο κάνει. Τα στέλνει γεμάτα με αγάπη και όνειρα για να βρέξουν τα βράχια που βρίσκονται στις ακτές. Μόνο που εκείνη κανείς δεν μπορεί να την κατηγορήσει ή να της χρεώσει ύποπτες προθέσεις εξέγερσης των ναρκωμένων ακρογιαλιών. Και πολύ περισσότερο δεν μπορεί και δεν τολμάει κανείς να επιχειρήσει να την συλλάβει. Κάθε βοτσαλάκι έχει συγκεντρώσει πάνω του τόση ζωή, τόση αγάπη και τόσα όνειρα όσα εμείς δεν τολμήσαμε ποτέ στην ανθρώπινη ζωή μας να ονειρευτούμε... Ναι, τίποτα δεν πάει χαμένο...
ΔιαγραφήΛατρεύω τα σμαραγδιά φεγγάρια
ΑπάντησηΔιαγραφήσχεδόν με ακολουθούν παντού
Όμορφη πορεία έχεις πάρει
φιλιά φίλε μου
Ελένη των πιο όμορφων ταξιδιών καλωσόρισες στο πειρατικό... Και πώς να μη σε ακολουθούν τα σμαραγδένια φεγγάρια; Τα ελκύουν τα απέραντα πελάγη σου μέσα στα οποία καθρεφτίζονται και αντανακλάται σε νησιά, βουνά, δάση και θάλασσα το φως τους...
ΔιαγραφήΌμορφη πορεία παίρνει κανείς μόνο όταν έχει όμορφους συνταξιδιώτες...
Σε φιλώ και σε ευχαριστώ που ανέβηκες στο κατάστρωμα...
Όπου πάνε τα κύματα...
ΑπάντησηΔιαγραφήπόσο μ'αρέσει αυτή η σκέψη!
το ομορφότερο ταξίδι γίνεται αμα αφεθείς στα κύματα!!
Έτσι είναι αλήθεια μου... Αφήνεσαι γλυκά στα κύματα κι εκείνα ξέρουν πάντα πώς θα σε ταξιδέψουν...
ΔιαγραφήΣε φιλώ...