Μπουγάζι

Μεγάλες παγίδες οι μέρες που ουρλιάζουν στη διαπασών. Αργοσαλεύουν ρουτινιάρικες σαν πηχτή κινούμενη άμμος και με τα στριγκά τους ουρλιαχτά παρασύρουν τα υποψήφια θύματά τους, που ανυποψίαστα σπεύδουν να προσφέρουν βοήθεια σε όσους βυθίζονται ήδη μέσα τους.

Εργάτης τού χρόνου, εργάζομαι δόλια πίσω από τους φρουρούς, τα βράδια, κατασκευάζοντας το μεγάλο δόρυ των ιδεών. Ένα δόρυ που να μπορεί να τρυπάει τις μέρες από απόσταση ασφαλείας. Ονειρεύομαι, δουλεύοντας πυρετωδώς, να κυλάει το διάφανο αίμα τους στα σκαλοπάτια τής λογικής μου κι εκείνες, χάνοντας την ψυχή τους, να ξεφουσκώνουν σαν παιδικά μπαλόνια που τους λιγόστεψε το ήλιο.

Παραφυλάει ένα αόρατο μάτι τον ύπνο μου. Μετράει με Geiger το κορμί μου. Ξυπνάω. Περνάω τεστ ευφυΐας. Κόβομαι. IQ 38! Διαμαρτύρομαι:

"Είμαι έξυπνος!".

-Από πού ήρθες;

"Δεν ήρθα, εδώ ήμουνα".

-Όχι εξυπνάδες σε μας. Ομολόγησε!

"Εντάξει, να ομολογήσω, αλλά τι;".

-Είσαι βλάκας.

"Είμαι".

-Τι θέλει ένας βλάκας μέσα στις μέρες μας;

"Να τις σκοτώσει!".

-Αφήστε τον ελεύθερο, είναι πιο βλάκας απ' όσο φανταζόμαστε!

Κοντεύω να τους πείσω ότι το δόρυ που σφυρηλατώ μέσα στα άγρια χαράματα δεν είναι παρά ένας τεράστιος λεπτοδείκτης που μου παρήγγειλε ο χρόνος για το ρολόι του. Κοντεύω να το τελειώσω. Τροχίζω τώρα την αιχμή τού δόρατος με περισσή σπουδή για να μπορεί να κόβει τον χρόνο στα δύο. Τους μήνες στα τέσσερα. Τις εβδομάδες στα οκτώ. Τις μέρες στα δεκάξι. Τις ώρες στα τριάντα δύο. Τα λεπτά στα εξήντα τέσσερα. Τα δευτερόλεπτα να τα κάνει αόρατα και τις στιγμές ανύπαρκτες στο χρόνο. Κοντεύω να τελειώσω!

Ο θάνατος περνάει μόνο με θάνατο. Κι ό,τι δεν παγιδεύεται ή μένει λεύτερο ή πεθαίνει…

S.O.