Τελετουργικό

Σήμερα βάλθηκα να γιορτάσω τον θάνατό μου. Σκοτεινά στολίδια τα απραγματοποίητα κι άρχισα να ντύνω μ' αυτά το δωμάτιο απ' άκρη σ' άκρη. Πάνω στο τραπέζι πέντε ποτήρια ροδοδάκρυα. Στο πάτωμα απλωμένα μαύρα φτερά και πέταλα από κόκκινες τουλίπες. Μισάνοιχτο το σεντούκι με τα λάθη που, ξεπροβάλλοντας σιγά-σιγά έρχονται να πλαισιώσουν τη γιορτινή ατμόσφαιρα. Ο φωτισμός χαμηλός, ατμοσφαιρικός, όπως πρέπει για μια τέτοια θλιβερή πανδαισία. Μωβ κουρτίνες συμπληρώνουν τον διάκοσμο πέφτοντας με χάρη πάνω στα κατάπληκτα, απ' όσα έχουν αντικρίσει, παράθυρα. Οι συνδαιτυμόνες καταφθάνουν ο ένας μετά τον άλλο.

Ο γέρο χάρος, κατάκοπος, σκονισμένος. Η πανέμορφη κατάμαυρη στολή του έχει χάσει το χρώμα της και φαντάζει γκρίζα, ξεθωριασμένη. Ο ίδιος δεν φαίνεται να έχει το κουράγιο μήτε το δικό του πτώμα να σύρει. Το δρεπάνι του, σπασμένο στην κόψη, συμπληρώνει την αξιολύπητη εμφάνισή του. Έπειτα ο νεκροθάφτης, λασπωμένος από την κορφή μέχρι τα νύχια, κουβαλώντας ένα κατάμαυρο εβένινο φέρετρο που απιθώνει καταμεσίς στο δωμάτιο. Την παράξενη συντροφιά έρχεται να συμπληρώσει σε λίγο ένα αμίμητο δίδυμο. Στη γλώσσα των πεθαμένων τούς λένε διεκδικητές. Ο ένας, λένε, είναι απεσταλμένος τού Θεού κι ο άλλος του διαβόλου. Κάτι σαν πλασιέ δηλαδή, που ερίζουν για την απόκτηση των δικαιωμάτων τής πελάτισσας ψυχής.

Καθόμαστε γύρω από το τραπέζι και σηκώνουμε τα ποτήρια μας. Σαν οικοδεσπότης κάνω πρόποση: "Στον θάνατό μας!". Ο χάρος, πρώτος απ' όλους, φτύνει τον κόρφο του. Κρυφογελάω και με παίρνουνε χαμπάρι. Κοιτάζονται μεταξύ τους συνωμοτικά. Μάλλον δεν πρέπει να τους έχει τύχει ξανά τέτοιος πελάτης-στόκος. Τότε ακριβώς, τα σκουλήκια λάθη μου, που στο μεταξύ έρποντας έχουν πλησιάσει στο τραπέζι, αρχίζουν να σκαρφαλώνουν στα πόδια των υψηλών καλεσμένων μου για να φτάσουν κοντά μας και να πιουν από τα ποτήρια μας στην υγειά τους. Επικρατεί πανδαιμόνιο. Ο νεκροθάφτης πηδάει με ένα σάλτο που θα ζήλευε και ακροβάτης στην αγκαλιά τού χάρου, ο οποίος μέσα στη βαρεμάρα του και ταλαιπωρημένος από την βαριά κώφωσή του, (να γιατί πέφτουν στο κενό τα παρακάλια σας) πιστεύει ότι έληξε η σεμνή τελετή και με μια κουρασμένη κίνηση τον ρίχνει στην πλάτη του και ανοίγοντας την πόρτα εξαφανίζονται. Οι δυο παράξενοι απεσταλμένοι των αφεντάδων τους, έκπληκτοι από την εξέλιξη, αρχίζουν να τρέχουν ξοπίσω τους φωνάζοντας και χειρονομώντας για να πείσουν τον μακαρίτη με τα επιχειρήματά τους, υποσχόμενοι μια θαυμάσια διαμονή στα θέρετρα των αφεντάδων τους.

Και τώρα; Τι κάνω εδώ με ένα φέρετρο στο δωμάτιο και μερικές εκατοντάδες λάθη μέσα στο ποτήρι μου; Τι στο διάβολο, ούτε να πεθάνει δε μπορεί κανείς με την ησυχία του.

Αγαπημένα μου λάθη που με κρατήσατε στη ζωή, αν δεν σας είχα κάνει πώς θα μπορούσα να ζήσω άλλη μια φορά για να γιορτάσω ξανά τον θάνατό μου;

S.O.