Βαδίζεις μέσα στην έρημο. Ο ήλιος σού καίει τα δέρμα και σε τυφλώνει. Κοιτάζεις μακριά και κάτι ξεχωρίζεις. Μοιάζει σαν πέρασμα. Τώρα τι να είναι αυτό; Πού να οδηγεί; Και ποιος το έβαλε εκεί μπροστά σου; Κάποιος στέκεται στην είσοδο. Τον ξεχωρίζεις. Μαζεύτηκαν κι άλλοι. Είσαστε αμέτρητοι πια. Κάτι τους ζητάει για να περάσουν. Οι περισσότεροι κάνουν μεταβολή και φεύγουν. Να δεις, θα ζητάει πολλά για να σε αφήσει να μπεις. Κοντοζυγώνεις. Κανα δυο απλώνουν το χέρι τους στο δικό του κι εκείνος παραμερίζει και τους αφήνει να περάσουν. Τι να του δίνουν; Αρχίζεις να τρέμεις. Δεν πας πιο κοντά. Όχι, όχι, δεν θα ρωτήσεις καν τι ζητάει. Φοβάσαι πολύ την απάντηση. Το σκοτεινό αντάλλαγμα σε τρομάζει. Το ξανασκέφτεσαι. Γυρίζεις πίσω και πλησιάζεις. Η επιγραφή είναι ξεκάθαρη: "Καλώς ήρθατε στην Ονειροχώρα. Εισέρχεστε με ατομική σας ευθύνη. Για περισσότερες πληροφορίες απευθυνθείτε στον ονειροποιό". Τον κοιτάζεις διστακτικά στα μάτια. Το κάθαρμα! Χαμογελάει! "Τι ζητάς;", του φωνάζεις. "Ένα χαμόγελο", σου απαντάει "και να σου σφίξω το χέρι". Ε, αυτό πάει πολύ. Έχει θράσος ετούτος ο παλιοπορτιέρης. Ένα ολόκληρο χαμόγελο για να σε εξαπατήσει και να σε περάσει από την ασφάλεια και τη σταθερότητα, στην ουτοπία. Έχει κι άλλους έξυπνους η μάνα του, αναρωτιέσαι. Και το χέρι γιατί να θέλει να σου το σφίξει; Σίγουρα κάτι πονηρό έχει στο μυαλό του. Στήθηκε εδώ, στην άκρη τού τίποτα, τοποθέτησε και μια ψεύτικη πόρτα με μια ακόμα πιο ψεύτικη επιγραφή και δουλεύει τον κόσμο. Ονειροχώρα δεν υπάρχει. Το ξέρεις με σιγουριά. Κανείς δεν μπορεί να σε κοροϊδέψει. Δεν αμφιβάλεις πια. Η απόφασή σου είναι οριστική. Εσύ διαφέρεις από τους άλλους. Ξέρεις… Περπατάς γρήγορα για να απομακρυνθείς… Κάποια στιγμή δεν αντέχεις…. Γυρίζεις και κοιτάζεις πίσω… Τίποτα… Ούτε πόρτα, ούτε επιγραφή, ούτε πλήθος, ούτε πορτιέρης. Μόνο άμμος. Στη θέση που βρισκόσουν πριν από λίγα λεπτά δεν υπάρχουν παρά λόφοι από άμμο… Τώρα χαμογελάς… Τώρα έχεις σιγουρευτεί πια ότι όλα τα ονειρεύτηκες… Δεν ήταν παρά μια ψευδαίσθηση… Ένας αντικατοπτρισμός από εκείνους που συμβαίνουν συχνά μέσα στην έρημο…
S.O.
Kοίτα να δεις που βρεθήκαμε στο ίδιο μήκος κύματος και γράψαμε τα ίδια Captain ...
ΑπάντησηΔιαγραφήβέβαια ο δικός σου εργολάβος έστησε στην έρημο την πύλη για το όνειρο... ο δικός μου έστησε γέφυρα για να φτάσεις στο όνειρο...
Η ουσία όμως μετράει κι αυτή είναι ίδια...
Πως τίποτα δεν σου χαρίζεται έτσι απλόχερα κι όταν σου στρώνουν το κόκκινο χαλί μη περπατάς και τόσο αμέριμνα επάνω γιατί δεν ξέρεις τι τρύπες μπορεί να υπάρχουν από κάτω και σε καταπιούν.
Ίσως αν λέγαμε τα πράγματα με το ονομά τους καμιά φορά ... ίσως να γινόταν σκόνη οι εργολάβοι των ονείρων.
Δεν τα λέμε όμως και γεμίσαμε από δαύτους.
Καλημέρα Captain
να είσαι καλά :))
Καλή μου πειρατίνα, οι εργολάβοι των ονείρων με αφήνουν παγερά αδιάφορο. Αποδίδω όλες μου τις τιμές σε όσους τόλμησαν να "περάσουν". Πιθανότατα ήξεραν από πριν ότι ίσως σπάσουν τα μούτρα τους. Αλλά αυτό κάνει μεγαλύτερη την τιμή που τους πρέπει... Όλοι για ένα όνειρο ζούμε... Ένα όνειρο κυνηγάμε... Κι αν κάπου μας ανοίγεται μια πόρτα που να οδηγεί σ'αυτό, ας πάμε κι ας μας βγει και σε κακό... Μελαγχολώ μόνο με εκείνους που δεν τολμούν να περάσουν την πύλη... Για σκέψου, να τους τρώει μια ολόκληρη ζωή η απορία τι να υπήρχε από την άλλη πλευρά που αυτοί δεν τόλμησαν να ρισκάρουν να το αντικρίσουν από φόβο μη πέσουν θύματα ενός τσαρλατάνου εργολάβου...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε κόκκινο χαλί θα αρνιόμουν να περπατήσω, είτε είχε τρύπες είτε όχι, αλλά αν μου ανοιγόταν πόρτα για το όνειρο δύσκολα θα παρέμενα απ' έξω να την κοιτάζω κι ας ήξερα ότι περνώντας την θα έπεφτα στην άβυσσο...
Τα πράγματα δεν έχουν πάντα ένα όνομα για να τα φωνάζουμε μ' αυτό... κι έπειτα, πού ξέρεις, ανάμεσα σε τόσους σαλτιμπάγκους εργολάβους μπορεί μια μέρα να ξεπεταχτεί και κανένας κανονικός :-)
Δεν με χαλάει η ύπαρξή τους. Η πείρα από τα πολλά πεσίματα μας διδάσκει να τους ξεχωρίζουμε. Με άλλα λόγια στην υγειά τής ζημιάς ή κάπως έτσι... Να, σαν κι αυτό που σου αφιερώνω:
"Πώς γλιστρούν αυτοί οι δρόμοι
πέφτω έξι, πάνω εφτά θα σηκωθώ
και μαθαίνω από τις πτώσεις
λίγο-λίγο, πιο καλά να ισορροπώ"
Το μήκος κύματος ίσως υπήρξε κοινό αλλά οι ενδόμυχες σκέψεις μας μάλλον είχαν άλλη αφετηρία :-)
Καλημέρα και σε σένα...
Aς πούμε Captain πως μου αρέσει να παρατηρώ γύρω μου τι γίνεται, να "διαβάζω" και πίσω από τις λέξεις, να βλέπω καλά τον κόσμο, να ρουφάω πληροφορίες και όταν γεμίζω από όλα αυτά να θέλω να τα βγάλω ... κάπως έτσι γέμισαν οι δικές μου σκέψεις και κάπως έτσι θυμήθηκα ξανά αυτούς τους εργολάβους ονείρων που κυκλοφορούν γύρω μας και βουτάνε ανυποψίαστα θύματα στα χέρια τους ... Και πόσο εύκολα λέμε όλοι στο θύμα "ας πρόσεχες" χωρίς να σκεφτούμε τις ανάγκες του... την ζωή του. Όλοι τα ονειρά μας κυνηγάμε, όλοι ονειρευόμαστε μα όταν αφήνουμε αυτά τα όνειρα σε ξένα χέρια ποτέ δεν ξέρουμε τι θα πάρουμε πίσω. Κουρέλια ή την γη της επαγγελίας?
ΔιαγραφήΚαμιά φορά πρέπει όντως να προσέχουμε, όμως και όσοι βλέπουμε εκείνους που κινδυνεύουν και δεν κάνουμε κάτι να τους σταματήσουμε, να τους σώσουμε από τα νύχια των επιτήδιων είμαστε το ίδιο υπεύθυνοι και επιτήδιοι υπάρχουν παντού !
Πολύ καλή ενασχόληση πειρατίνα μου... Ειδικά η παρατηρητικότητα είναι και χάρισμα που αν το είχαν οι περισσότεροι άνθρωποι ίσως να είχαμε γλιτώσει πολλούς μπελάδες... Εγώ είμαι πιο πρακτικός σε τέτοια ζητήματα και θέλω να μυρίσω καπνισμένο κρέας για να καταλάβω ότι ψήνονται οι κακοί στην κόλαση... Δεν μου φτάνει να τους ξεφωνίσω και μάλιστα δίχως αποδείξεις και ονόματα που λέει και ο Δάντης... Βέβαια, αν ήξερα σε ποια ακριβώς κατηγορία αναφέρεσαι (βλέπεις πήξαμε στους κακούς και στους εργολάβους δίπλα μας) κι ακόμα αν όλοι αυτοί είχαν και ονοματεπώνυμο, θα μπορούσα να τοποθετηθώ με μεγαλύτερη σαφήνεια και να τους χώσω περισσότερα απ' όσα τους χώνεις. Τώρα βέβαια, δεν γεμίσαμε μόνο από δαύτους. Γεμίσαμε κι από θύματα, μη το ξεχνάμε. Διότι κανείς δεν γίνεται θύμα αν πρώτα δεν το θελήσει ο ίδιος. Αν φυσικά μιλάμε για ενήλικες και για άτομα με αδιατάραχτη ψυχοσύνθεση και προσωπικότητα.
ΔιαγραφήΜε την τελευταία σου πρόταση συμφωνώ απόλυτα. Όταν βλέπουμε να κινδυνεύουν κάποιοι δίπλα μας και δεν είναι σε θέση να το δουν οι ίδιοι, σαφώς και πρέπει να κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να τους προστατεύσουμε. Και πάλι βέβαια θα μου μείνουν κάποια ερωτηματικά σχετικά με το ποιους αφορά η επισήμανσή σου, διότι τι παραπάνω έχουμε εμείς από εκείνους που κινδυνεύουν ώστε να διακρίνουμε για λογαριασμό τους όλους τους επιτήδειους και να τους ξεσκεπάσουμε; Οι ίδιοι γιατί δεν τους βλέπουν; Και ως τι θα παρέμβουμε εμείς; Ως ειδήμονες ή απλά ως συνάνθρωποι;
Γιατί ως προς το δεύτερο μέσα είμαι. Αλλά ως προς το πρώτο δηλώνω παντελώς άσχετος...
Τα πειρατικά μου σέβη...
Καλό ξημέρωμα...
Θαλασσόλυκοι σαν εσένα πως θα ήταν ποτέ δυνατόν
ΑπάντησηΔιαγραφήαπό αντικατοπτρισμούς να γελαστούν;
στα δάχτυλα τους παίζουν :)))
Λοιπόν, χαμόγελο πλατύ και ντουγρού για την πόλη!
παρόλη τη ζέστη, παρόλη την ερημιά γύρω
παρά τον ήλιο που καίει.. εμείς εξακολουθούμε
να τον κοιτάζουμε Κατάματα!
και τώρα πια έμαθε και αυτός με σεβασμό να μας κοιτάζει..
και αν δεν συναντήσουμε κανένα καραβάνι
να μας φυλέψει καθαρό νερό
σαν θα φτάσουμε θα το βρούμε σίγουρα
στα γνωστά μας λημέρια
εκεί που τα Όνειρα τα πλάθουμε μόνοι μας
και τα Ζούμε για μας.
Ως τότε αντλούμε απ'την πηγή της καρδιάς
και απ'της ψυχής τα βάθη!!!
Πολλά Φιλλλλλλλιά πειρατούλη μου..
Ευχαριστώ για αυτή την ανάρτηση! :)
πρώτη φορά το ακούω αυτό το τραγουδάκι..
Πειρατίνα των ονείρων καλή σου μέρα...
ΔιαγραφήΜη το λες αυτό για τους θαλασσόλυκους με τόση σιγουριά...
Τα έξυνα πουλιά από τη μύτη πιάνονται, δεν λέει ο θυμόσοφος λαός μας; Αλλά πάντα με χαμόγελο :-) Και πάντα κοιτάζοντας τον ήλιο κατάματα...
Τώρα που το ξανασκέφτομαι, τι κακό να έχουν τάχα οι αντικατοπτρισμοί; Και δεν πάνε να μας ξεγελάσουν; Αν τον ζήσουμε τον αντικατοπτρισμό, έστω και για λίγο, πού το έγκλημά του; Κι όπως σωστά λες, όνειρα πλάθουμε και μόνοι μας και τα ζούμε και τα απολαμβάνουμε, χρειάζεται κάποιος άλλος να μας μας βάλει μέσα τους; Αν υπάρχει κάποιος τσαρλατάνος να μας οδηγήσει στην ονειροχώρα ποια η διαφορά από το να είχαμε πάει μόνοι μας; Ο τσαρλατάνος φταίει ή το ίδιο το όνειρο που ξημερώνει και ξυπνάμε;
Το τραγουδάκι είναι από τα πιο τρυφερά τής Αρβανιτάκη...
Φιλιά ολόκληροι αμμόλοφοι :-)
τσου :) δεν υπάρχει ονειροχώρα..
Διαγραφήμόνο ονειρευτές υπάρχουνε που ξέρουν να πλάθουν
με τα χεράκια τους τα πιο όμορφα όνειρα
και να τα μοιράζονται :)
και αυτά τα χειροπιαστά όνειρα λάμπουν
με όλη τους τη φωτεινότητα στο φως της ημέρας :)
και από αυτά τα όνειρα ποτέ μας δεν ξυπνάμε
γιατί απλά όταν αυτά είναι εδώ
εμείς είμαστε όσο ποτέ ξύπνιοι :)
κι εσύ αυτό κάνεις κρατώντας ανοιχτά τα μάτια
και μιλώντας στον Ήλιο.. Όνειρα φτιάχνεις!
Όνειρα από αυτά που γεννιούνται στο Ξημέρωμα
και χτίζουν την πλάση...
ευχαριστώ για τα αμέτρητα, υπερμεγέθη και άπειρης σύστασης φιλιά :ο)
ανταποδίδω με δυνατό φύσημα πνοής ανέμου μέχρι να λειανθεί ο δρόμος
και να έρθει κοντύτερα η πόλη της πραγματικότητας που οικοδομεί τα όνειρα :) αν κατόπιν αυτής της παρεμβάσεώς μου χρειαστείς πυξίδα, θα τη βρεις στην αριστερή τσέπη του λινού σου πουκάμισου :)))
Τσου; Κι αν πάμε εκεί σε ένα από τα προσεχή ταξίδια μας; Τι θα πεις; :-)
ΔιαγραφήΚαι οι ονειρευτές μόνοι τους δεν μπορούν να πάνε μακριά ούτε να πάρουν μαζί τους κανέναν αν κι εκείνος δεν θέλει να ονειρευτεί και να ταξιδέψει στο όνειρο. Μιας μορφής τσαρλατανοι είναι κι αυτοί, μη νομίζεις :-)
Ίσως γι' αυτό κι ο Gautama Chopra , στο "Παιδί της αυγής" έγραψε:
"Πέρα απ' αυτό τον κόσμο των ψευδαισθήσεων υπάρχει κάποιος ονειροπόλος που φανερώνει το όνειρο. Μη ρωτάς ποιον βλέπεις, γιατί θα δεις μόνο μεταμφιέσεις. Ρώτα ποιος κάνει αυτό που βλέπεις"
Τα φιλιά σού αξίζουν, χωρίς ευχαριστώ... Με τέτοιο φύσημα πνοής ανέμου έρχεται γρήγορα κοντά η Ονειρούπολη της πραγματικότητας :-)
Πολύ θα ήθελα ένα παρόμοιο φύσημα και για την ημέρα τού επόμενου απόπλου μας...
Στην αριστερή μου τσέπη είπες; Για να δω... Αααα, εδώ είναι! Ένα τώρα φιλί... αμμόλοφος κι αυτό :-)
Όνειρο μέσα σε όνειρο κι αυτό μέσα σε άλλο όνειρο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν είναι μήπως η πραγματικότητα ένα ακόμα όνειρο; Είναι η άμμος αληθινή ή η πύλη;
Τί χαμόγελο άραγε έριξε στο τέλος, ανακούφισης;
Καλύτερα στην έρημο;
Παρόλο που μοιάζει σε μας οτι κάποιοι δεν κυνηγούν το όνειρό τους ίσως να κάνουμε και λάθος. Να ακολουθούν ένα άλλο όνειρο ή με τρόπο και χρόνο διαφορετικό απ'τον δικό μας. Αν υπάρχει ένας τρόπος κοινός αυτός είναι η τόλμη και όχι μόνο η θέληση.
Όπου νιώθει ο καθένας καλύτερα θα ζήσει...
Φαντάζομαι οτι κάποιοι προτιμούν να ζουν στους δικούς μου εφιάλτες κι εκεί να χτίζουν τα πιο γλυκά τους όνειρα.
Έτσι γίνεται καρδιά μου... Το ένα όνειρο μέσα σε κάποιο άλλο ζει... Και η πραγματικότητα ένα όνειρο είναι κι αυτή... Μακράς διαρκείας και με πολλά επεισόδια... Και περιέχει τα πάντα μέσα του... από ουράνια τόξα μέχρι εφιάλτες...
ΔιαγραφήΗ άμμος είναι αληθινή για όποιον θέλει να την δει αληθινή, το ίδιο και η πύλη... Εκείνοι που δεν το θέλουν θα βλέπουν ό,τι την υποκαθιστά στη δική τους πραγματικότητα... ή έστω, στη δική τους φαντασία...
Χαμόγελο αυταρέσκειας θα έλεγα ότι έριξε στο τέλος... Θαύμασε τον εαυτό του/της όποιος ή όποια φοβήθηκε να αγγίξει τον ονειροποιό και προτίμησε την πραγματικότητά του/της... Είχε όμως σιγουριά για την απόφαση που πήρε κι αυτό σημαίνει δύναμη θέλησης... Δεν μπορεί να αφορίσει κανείς όποιον δεν γουστάρει να ονειρευτεί...
Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου. Πολλοί είναι εκείνοι που μοιάζουν να μη κυνηγούν το όνειρό τους αλλά τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά, μόνο που δεν επιτρέπουν να γίνεται αντιληπτή αυτή τους η επιθυμία... Ή επίσης να ακολουθούν διαφορετικό όνειρο από το δικό μας και σε διαφορετικούς χρόνους... Η τόλμη και η θέληση όμως, αποτελούν κοινή συνισταμένη...
Εσύ δεν γίνεται να έχεις εφιάλτες. Είσαι ονειρεύτρια από μόνη σου... Οπότε τους δικαιολογώ όποια όνειρα και να χτίζουν δίπλα στα δικά σου...
Καπετάνιε, κατ'αρχάς, το τσουνάμι δε μας φτάνει ε; Γιατί ο γατούλης νιαουρίζει περίεργα και μου μπαίνουν ιδέες.. Οχι τπτ άλλο δλδ αλλά δε θα προλάβουμε να δούμε όσα θαύματα βρίσκονται εδώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια τον ήρωά σου; Με παγίδεψε.
α. 'Ενας ερημίτης κατά το δικό του δοκούν βαδίζει το δρόμο της τελειώσεως ανταλλάσοντας ένα φαινομενικά υποσχόμενο επίγειο κόσμο με τον αληθινό ουράνιο. Όχι εύκολα. Παγώνει από το φόβο του στη σκέψη πως μπορεί να λυγίσει ακόμα μπροστά σε μία υπόσχεση όπως εκείνη μιας χώρας ονειρικής..
Αλλά γιατί οι περισσότεροι κάνουν μεταβολή; Είναι ερημίτες κι αυτοί; Είναι τόσο σίγουροι πώς έχουν ένα απατεώνα απέναντί τους; Πώς το γνωρίζουν; 'Η μήπως έχουν συνειδητοποιήσει πως δεν μπορείς να επιβιώσεις μέσα στο ίδιο όνειρο μία ολόκληρη ζωή γιατί πολύ απλά όλα τα ανθρώπινα όνειρα καταλήγουν σε μία ματαιότητα;
Τι είναι η Ονειροχώρα; Είναι με την ακριβή ερμηνεία της λέξης η χώρα του ονείρου; Αν ναι τότε Ονειροχώρα υπάρχει αλλά για να την επισκεφτεί κανείς θα πρέπει να εκπαιδευτεί στη μελέτη του Ύπνου η οποία περιλαμβάνεται στην εκπαίδευση της Μεγάλης Τέχνης - χωρίς ποιητική αδεία. Αν είναι η χώρα των επιθυμιών τότε αυτή εκπληρώνεται γύρω μας κατά κάποιο τρόπο μέσα από στιγμές ονειρεμένες που έχουμε ζήσει ή θα ζήσουμε. Αλλά δεν έχω τι να πω σ'εκείνους που δεν έχουν ζήσει ούτε μια ονειρεμένη στιγμή απ'όταν μπήκε ο πρώτος αέρας στα ρουθούνια τους..
β. Ποιός είναι αυτός ο άνθρωπος; Του σήμερα ή μήπως του αύριο; Είναι δυνατόν να του κοστίζει ένα χαμόγελο τόσο πολύ ή το να δώσει το χέρι του; Ακόμα κι αν ο ονειροποιός είναι ονειροπλάνος; θα θυσιάσει μία τέτοια πρόσκληση και θα προτιμήσει να βαδίζει σε ένα στεγνό κι έρημο παρόν που δεν υπόσχεται καμία εξέλιξη προκειμένου να μην χαρίσει από την καρδιά του μερικές σταγόνες;
Ποιο τσουνάμι καλέ... Ένας κυκλωνάκος είναι από τους συνηθισμένους σ' αυτά τα μέρη... Σιγά μην τρομάξουμε...
ΔιαγραφήΓια τις απορίες σου να σου απαντήσω αμέσως. Βιάζεσαι; Δεν βιάζεσαι... Αρχίζω λοιπόν...
Δεν υπάρχει κανένας προφήτης, ούτε ερημίτης στο κείμενο. Ένα πρόσωπο που περιδιαβαίνει μια έρημο (η οποία μπορεί και να είναι συμβολική και να βρίσκεται στο κέντρο μιας πόλης). Δεν προσδιορίζεται το φύλο του, θα μπορούσε να είναι άντρας αλλά και γυναίκα (στη σκέψη μου είχα γυναίκα όταν το έγραφα αν επιμένεις να σου το αποκαλύψω). Στην ουσία εγώ υπερασπίζομαι τον ονειροποιό αλλά μάλλον δεν το έδωσα τόσο ξεκάθαρα όσο θα χρειαζόταν μέσα στο κείμενο εξ ου και το μπέρδεμα. Υπεραμύνομαι της αποστολής του να περάσει όποιον τον εμπιστευτεί σε μια φανταστική ονειρούπολη όπου θα συνέβαιναν πράγματα και θαύματα, όμως ο περισσότερος κόσμος όταν τον πλησιάζει θεωρεί εξωφρενική αμοιβή το χαμόγελο που του ζητάει και την χειραψία και φεύγει μακριά. Ο συμβολισμός βρίσκεται στο πόσο ακριβό έχει καταντήσει στις μέρες μας το χαμόγελο και το σφίξιμο ενός χεριού και πόσο κυριαρχεί η καχυποψία για το τι μπορεί να ζητάει από τον κόσμο ένας τρελάρας στην μέση τής ερήμου (ή πόλης) και αν όσα υπόσχεται δεν είναι παρά ένα μεγάλο ψέμα. Νόμιζα ότι θα ήταν ορατό αλλά λάθεψα. Από την άλλη, υπάρχει το τρομαγμένο πλάσμα (η γυναίκα) η οποία, σίγουρη για τα πάντα γύρω της, τον θεωρεί δεδομένα τσαρλατάνο και αρνείται να τον εμπιστευτεί. Μπορεί και να παρασύρεται από τους πολλούς. Φοβάται πως κάτι θα της κάνει, κάπου θα την ξεγελάσει, αλλά δεν ξέρει ακριβώς σε τι. Είναι ένας φόβος απροσδιόριστος για το άγνωστο και το παράξενο. Μέχρι που καθώς απομακρύνεται ανακαλύπτει πως ό,τι εμφανίστηκε μπροστά της δεν ήταν παρά μια ψευδαίσθηση. Δεν υπήρχε καν ονειροποιός, ούτε πέρασμα και όσα είχε δει νωρίτερα ήταν δημιούργημα της φαντασίας της. Αυτό ουσιαστικά ανατρέπει τη σιγουριά της πως είχε να κάνει με έναν απατεώνα που η αλάνθαστη διαίσθησή της τον αντιλαμβάνεται και αρνείται να γίνει θύμα του και την μετατρέπει σε θύμα τού εαυτού της και της καχυποψίας της. Αν ο ονειροποιός ήταν πραγματικός και η ονειρούπολη υπαρκτή θα το ανακάλυπτε μόνο αν τον εμπιστευόταν. Από τη στιγμή που δεν το έκανε θα μείνει με την περιέργεια αν όλα έγιναν στην φαντασία της ή υπήρξαν στην πραγματικότητα. Χαμογελάει καθώς απενοχοποιεί τον εαυτό της. Δεν υπάρχει πια δίλημμα. Δεν θα μετανιώσει για κάτι. Ήταν ένας βολικός αντικατοπτρισμός που την έβγαλε από το αδιέξοδο και την αμφιβολία.
Και το δικό μου ερώτημα ουσιαστικά εστιάζεται μέσα στην τελευταία πρόταση του β' σου. Είδες; Μπορεί εγώ να το έγραψα κι εσύ να το διάβασες, όμως τις ίδιες απορίες έχουμε... Τώρα αν αυτό είναι καλό ή κακό δεν το ξέρω :-)
Ίσως το δεύτερο ενικό πρόσωπο στο οποίο είναι γραμμένο και ο ενεστώτας χρόνος να δημιούργησαν όλη τη σύγχυση. Δεν ξέρω αν μπορώ να το κάνω πιο σαφές... Αυτά...
Καλημέρα πειρατούλη :ο)
Διαγραφήε ναι λοιπόν, κομματάκι συγχυσμένο έτσι όπως τα λες
και εγώ θα το βρω :p
καταρχήν αν επρόκειτο για γυναίκα θα έπρεπε με κάποιο τρόπο να διαφαίνεται.. αλλιώς εγώ ξέρω οτι γράφει ένας πειρατούλης :ο) την ισότητα διεκδικούμε μα όχι και την ομοιότητα ε;)
κατά τα άλλα όμως εξακολουθώ να χαίρομαι που υπεραμύνθηκα της ερήμου και ξέρεις γιατί; γιατί εγώ στην κούνια μου βάζω όλη μου την ορμή και τη δύναμη.. γιατί είναι προσωπική προσπάθεια του καθενός τα όνειρά του! γιατί μου φάνηκε λιγάκι 'τσάμπα ναύλα' το πέρασμα στο ιδεατό και δεν είναι καθόλου έτσι :)))
και γιατί ο δικός μου ονειροποιός θα ήθελα πρώτος αυτός να μου χαμογελάσει και να μου απλώσει το χέρι και όχι να στέκει σαν ταμίας σε κάποια πύλη.. είναι θέμα οπτικής.. και εικόνας όπως δημιουργήται στου καθένα το μυαλό..
το οτιδήποτε μπορεί να αποδειχθεί μια Ονειρούπολη αν έτσι εγώ θα το δω.. μα θα είναι το αποτέλεσμα της δικής μου αναζήτησης αυτό..
Σε φιλώ :)
Καλημέρα πειρατίνα μου...
ΔιαγραφήΜα εδώ ξεκινάει το... μπέρδεμα... Δεν είναι γραμμένο ειδικά για γυναίκα γι' αυτό και δεν θέλησα να υπάρχει προσδιορισμός... Απλά εγώ στο μυαλό μου είχα μια γυναικεία μορφή... Αφορά τους ενδοιασμούς όλων μας για οτιδήποτε άγνωστο και ξένο προς εμάς... Και δεν είναι ταμίας ο φουκαράς ο ονειροποιός μου... Ίσα-ίσα που τον έκανα όπως θα ήθελες να είναι. Να χαμογελάει δεν ήθελες; Ε, για διάβασέ το πάλι... "Το κάθαρμα! Χαμογελάει!"...
Δεν χαμογελάει, του την πέφτετε, χαμογελάει, πάλι του την πέφτετε. Ε, θα τον πάρω κι εγώ και θα πάω να τον στήσω σε κανένα τροπικό νησί να δεις για πότε οι αθώοι ιθαγενείς θα τρέξουν όλοι μαζί να περάσουν από την πόρτα του... χι, χι, χι... Και δεν εισπράττει ναύλα ο ταλαίπωρος... Δεν φτάνει που μου τον έκανες ταμία, τον μετέθεσες και σε γκισέ έκδοσης εισιτηρίων :-)
Δηλαδή, οι πειρατούληδες πρέπει να γράφουν μόνο αυτοβιογραφικά; Να αναφέρονται μόνο στον εαυτό τους;
Μια Ονειρούπολη στα μάτια τα δικά μου θα μπορούσε να μοιάζει λίγο με τη Ντίσνεϋλαντ. Τι Ονειρούπολη, τι Λιμνούπολη... Να ξαναγίνουμε λίγο παιδιά, να χωθούμε μέσα της και να του δώσουμε να καταλάβει :-)
Πρωινά φιλιά...
"Το κάθαρμα! Χαμογελάει!"
Διαγραφήεμ αν χαμογελάει γιατί είναι κάθαρμα; :ο)
Λοιπόν, υπόσχομαι οτι στο εξής θα Προσπαθήσω
να μην είμαι προκατηλειμένη υπέρ του ήρωα
και να μην χρίζω τόσο εύκολα ήρωες και αντιήρωες
προς το παρόν αντλαμβάνομαι οτι είναι ώρα
να γυρίσω στην κουζίνα και στις τούρτες μου :ppp
Αλήθεια το λες;; όταν το πειρατικό μας βάλει στο πρόγραμμα τις Ονειρουπόλεις, μπορεί να ταξιδέψει και ως τη Λιμνούπολη;; πάντα ήθελα να συναντήσω εκείνον τον γκρινιαρούλη με την αστεία φωνή και τους φίλους του :)))
http://www.youtube.com/watch?v=723eKynggSw
μπορεί και να μας χρειάζονται, ποιος ξέρει; :ο)
Σου χαλάω εγώ χατίρι; Δες :-)
ΔιαγραφήΔεν θα σταματήσω ποτέ να κάνω όνειρα αλλά ξέρω πια καλά ότι δεν μπορώ και δεν πρέπει να ζω μέσα τους...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠοτέ μη λες ποτέ... Κανενός τα όνειρα δεν είναι απαγορευμένα... Και κανείς δεν ξέρει πόσα απ' αυτά θα βγουν αληθινά και πότε... Πάντως εσύ μη σταματήσεις να ονειρεύεσαι γιατί χωρίς όνειρα χάνουμε τον προοριμό μας...
Διαγραφή